Le Dodécalogue de Gypsy(Poème)

Par Dimos dans ==== Informations ==== - Art et Littérature le 5 Décembre 2010 à 15:50

Poème

Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου

Le Dodécalogue de Gypsy

Dodécalogue(12) comme Décalogue(10)

Κωστής Παλαμάς

Cliquez ici pour lire le Poème en Grec

Cliquez ici pour audio et texte en Grec

Cliquez ici pour audio et texte en Anglais Part I

Cliquez ici pour audio et texte en Anglais Part II

votre commentaire

LA THÉOGONIE D'HÉSIODE

Par Dimos dans Articles le 24 Octobre 2010 à 23:08

LA THÉOGONIE
D'HÉSIODE (VIIIè / VIIè siècle avant Jésus-Christ)
traduite par M. Patin (1892) de l'Académie Française.

Naissance des dieux : Cronos, Rhéa, Zeus, Héra, Dionysos, Apollon, Athéna, Chaos.
Commençons notre chant par les Muses, habitantes du haut et divin Hélicon, qui, près d'une noire fontaine, devant l'autel du puissant fils de Cronos, mènent des danses légères ; qui, après avoir baigné leur beau corps dans les eaux du Permesse, de l'Hippocrène, du divin Olmeios, couronnent de chœurs gracieux, ravissants, les sommets de la montagne sacrée et les foulent sous leurs pieds agiles. C'est de là qu'elles descendent, lorsque, la nuit, dans un nuage, elles s'en vont parcourir la terre, faisant retentir au loin leur voix harmonieuse.

1. Elles chantent Zeus qui s'arme de l'égide, Héra qui règne dans Argos et marche sur une chaussure dorée, la fille du roi des dieux, Athéné aux yeux d'azur, Apollon et sa sœur la chasseresse Arthémis, Poséidon, ce dieu dont les eaux embrassent la terre, dont le sceptre l'ébranlé, la vénérable Thémis, Aphrodite aux doux regards, Hébé à la couronne d'or, la belle Dioné, l'Aurore, le grand Hélios, la brillante Séléné, et Latone, et Japet, et Cronos aux rusés conseils,

2. la Terre, le vaste Océan, la Nuit obscure, la race des autres dieux immortels. Elles-mêmes elles enseignèrent leurs beaux chants à Hésiode, tandis qu'il paissait son troupeau au pied du divin Hélicon ; et voici comme me parlèrent ces déesses de l'Olympe, ces filles de Jupiter : « Pasteurs qui dormez dans les champs, race grossière et brutale, nous savons ces histoires mensongères qui ressemblent à la vérité ; nous pouvons aussi quand il nous plaît, en raconter de véritables. » Ainsi dirent les filles éloquentes du grand Zeus, et elles placèrent dans mes mains un sceptre merveilleux, un verdoyant rameau d'olivier; elles me soufflèrent une voix divine, pour annoncer ce qui doit être et ce qui fut; elles m'ordonnèrent de célébrer la race des immortels, les bienheureux habitants du ciel, elles surtout, dont la louange devait toujours ouvrir et terminer mes chants.
[35] Mais c'est assez discourir, comme l'on dit, sur le chêne et sur la pierre. Commençons donc par les Muses, qui, dans l'Olympe, charment la sublime intelligence de leur père, lorsqu'unissant leurs voix, elles disent et le présent, et l'avenir, et le passé. De leurs lèvres coulent avec une douceur infinie d'inépuisables chants : ils réjouissent le palais de Zeus, le maître de la foudre, où ils se répandent en accents harmonieux, et ils résonnent sur les sommets neigeux de l'Olympe, demeure des immortels. Cependant leur bouche céleste s'ouvre pour chanter et cette famille divine que Géa (la terre), et le vaste Ouranos (le ciel), engendrèrent, et les enfants qui en naquirent, les dieux auteurs de tous biens: elles chantent Zeus, le père des dieux et des hommes, commençant, finissant par ses louanges, célébrant en lui le plus fort, le plus puissant des dieux; elles chantent la race des humains et celle des redoutables géants. Ainsi charment dans l'Olympe le cœur de Zeus ces divinités de l'Olympe que Zeus fit naître, que dans la Piérie lui donna Mnémosyne, souveraine des coteaux fertiles d'Eleuthère, ces filles de la déesse de mémoire, qui font oublier les maux et calment la douleur. Zeus, durant neuf nuits, avait visité leur mère, montant, loin du regard des immortels, dans sa couche sacrée; et, quand l'année s'approcha de son terme, que les mois furent accomplis, que les jours marqués arrivèrent, elle mit au jour neuf vierges, qu'un même esprit anime, le cœur libre de soucis, sans autre soin que de chanter. Ce fut non loin de la dernière cime et des neiges de l'Olympe, où sont les brillants palais, théâtre de leurs jeux, où près d'elles ont leur demeure les Grâces et le Désir. Là, dans la joie des festins, leur "voix ravissante chante les lois de l'univers et la vie divine des immortels. De ces lieux elles montent vers le sommet de l'Olympe avec leurs accents mélodieux, leurs célestes chansons. Tout à l'entour, les échos de la noire terre les répètent, et sous leurs pas cadencés naît une aimable harmonie, tandis qu'elles s'avancent yers leur père. Au haut du ciel règne ce dieu, qui, maître du tonnerre et de la foudre étincelante, vainqueur de son père Cronos, régla souverainement les rangs et les honneurs des immortels.
[75] Voilà ce que chantent les Muses, habitantes des palais de l'Olympe, les neuf filles du grand Zeus, Clio, Euterpe, Thalie, Melpomène, Terpsichore, Ërato, Polymnie, Uranie, Calliope, la première entre ses sœurs, car elle habite avec les rois. Si, parmi ces nourrissons de Zeus, il en est un que les déesses ses filles protègent, et qu'elles aient regardé à sa naissance d'un œil favorable, elles répandent sur sa langue une douce rosée; de sa bouche les paroles coulent comme le miel; les peuples le contemplent, lorsqu'il juge les différents et prononce ses équitables arrêts ; il parle avec autorité, et devant ses discours tombent aussitôt les plus vives discordes. Car c'est en cela que se montre la sagesse d'un roi, qu'aux peuples opprimés ses jugements rendus sur la place publique assurent de justes réparations, et que l'on cède facilement à ses persuasives paroles. Marche-t-il par la ville, on l'adore comme un dieu, avec respect et amour; il parait le premier au milieu de la foule qui l'entoure. Tels sont pour les humains les célestes présents des Muses. Des Muses et d'Apollon viennent les poètes, les maîtres de la lyre ; de Zeus viennent les rois. Heureux le mortel aimé des Muses ! Une douce voix coule de sa bouche. Quand vous êtes dans le malheur, dans l'affliction, que votre cœur se sèche de [100] douleur, si un serviteur des Muses vient à chanter l'histoire des premiers humains et des bienheureux habitants de l'Olympe, vous oubliez vos chagrins, vous n'avez plus souvenir de vos maux, et soudain vous êtes changé par le divin bienfait de ces déesses. Filles de Zeus, je vous invoque. Donnez-moi des chants dignes de plaire. Dites cette race divine et immortelle, qui naquit de la terre, du Ciel étoile, de la Nuit obscure, ou sortit du sein de l'onde amère ; dites comment furent avant le reste et la terre, et les fleuves, et l'immense mer, dont les flots se gonflent et s'agitent, et les astres rayonnants et au delà le vaste ciel, et les enfants de ces dieux, les dieux auteurs de tous biens; dites quelles possessions, quels honneurs ils obtinrent en partage, comment pour la première fois ils occupèrent l'Olympe aux sinueux replis ; dites-moi toutes choses, ô Muses, dont l'Olympe est le séjour, et, les reprenant dès l'origine, enseignez-moi d'abord par où tout a commencé. Au commencement donc fut le Chaos, puis Géa au vaste sein, éternel et inébranlable soutien de toutes choses, puis, dans le fond des abimes de la terre spacieuse, le ténébreux Tartare, puis enfin l'Amour, le plus beau des immortels, qui pénètre de sa douce langueur et les dieux et les hommes, qui dompte tous les cœurs, et triomphe des plus sages conseils. Du Chaos et de l'Érèbe naquit la noire Nuit; de la Nuit, l'Éther et le Jour, fruits de son union avec l'Erèbe. A son tour, Géa engendra d'abord, égal à elle-même en grandeur, Ouranos, qui devait la couvrir de toutes parts de sa voûte étoilée, et servir éternellement de séjour aux bienheureux immortels. Elle engendra les hautes Montagnes, demeure des Nymphes qui habitent leurs riants vallons; elle produisit, sans l'aide de l'amour, la Mer au sein stérile, aux flots qui se gonflent et s'agitent. D'elle et d'Ouranos naquirent le profond Océan, Cœus, Crios, Hypérion, Japet, Théa, Rhéa, Thémis, Mnémosyne, et Phébé à la couronne d'or, et l'aimable Thétis, Cronos enfin, après tous, le rusé Cronos, de leurs enfants le plus terrible, qui, dès le jour de sa naissance, haïssait déjà son père. Géa enfanta encore les durs Cyclopes, Brontès, Stéropès, Argès, qui ont donné à Zeus sa foudre, qui ont forgé son tonnerre. Semblables en tout le reste aux autres dieux, ils n'avaient qu'un œil au milieu du front : mortels nés d'immortels, ils reçurent le nom de Cyclopes, à cause de cet œil unique, qui, au milieu de leur front, formait un cercle immense. Ils eurent en partage la forcé et excellèrent dans les arts. De Géa et d'Ouranos naquirent encore trois autres enfants, énormes, effroyables, qu'on n'ose nommer : c'étaient Cottos, Briarée, Gyas, race orgueilleuse ; de leurs épaules sortaient cent invincibles bras, et de là aussi, au-dessus de leurs robustes membres, s'élevaient cinquante têtes; leur force était extrême, immense comme leur corps. Or de tous ces rejetons que produisirent Géa et Ouranos, ils furent les plus terribles, et dès l'origine, en horreur à leur père. A peine ils étaient nés, qu'il les cachait au jour dans les profondeurs de la terre, semblant se plaire à ces détestables œuvres. Cependant Géa, que remplissait leur masse, gémissait amèrement au-dedans d'elle-même. Elle médite une ruse cruelle, engendre le fer, en forge une immense faux et, le cœur plein de tendresse, tient à ses enfants ce langage audacieux : « 0 mes enfants, vous que fit naître un père dénaturé, si vous voulez m'en croire, nous nous vengerons de ses outrages, car, le premier, il vous a provoqués par ses forfaits. » Elle dit, mais la crainte les saisit tous ; aucun n'élève la voix ; seul, prenant confiance, le grand, le prudent Cronos répond en ces mots à sa mère vénérable: « Ma mère, j'accepte cette entreprise et je l'accomplirai. Je me soucie peu d'un odieux père, car, le premier, il a médité contre nous de détestables actes. » Il dit, et l'immense Géa se réjouit en son cœur. Elle le cache dans un lieu secret, arme sa main de la faux aux dents acérées, et le prépare à la ruse qu'elle a conçue. Bientôt Ouranos descend avec la Nuit ; il vient s'unit à Géa, et s'étend de toutes parts pour l'embrasser. Alors, s'élançant de sa retraite, Cronos le saisit de la main gauche, et, de la droite, agitant sa faux immense, longue, acérée, déchirante, il le mutile, et jette au loin derrière lui sa honteuse dépouille. Ge ne fut pas vainement qu'elle s'échappa des mains de Cronos. Les gouttes de sang qui en coulaient furent toutes reçues par Géa, et, quand les temps furent arrivés, son sang fécond engendra les redoutables Erinnyes, les énormes Géants, couverts d'éclatantes armures, portant dans leurs mains de longues lances, les Nymphes habitantes de la terre immense, que l'on nomme Mélies. Cependant ces divins débris, que le tranchant du fer avait détachés, étaient tombés dans la vaste mer; longtemps, ils flottèrent à sa surface, et, tout autour, une blanche écume s'éleva, d'où naquit une jeune déesse. Portée d'abord près de Cythère, puis vers les rivages de Chypre, ce fut là qu'on vit sortir de l'onde cette déesse charmante ; sous ses pas croissait partout l'herbe fleurie. Les dieux et les hommes l'appellent Aphrodite, parce qu'elle naquit de la mer ; Cythérée à la belle couronne, parce qu'elle s'approcha de Cythère ; Cypris, parce qu'elle parut pour la première fois sur les rivages de Cypre ;

[200] amie de la volupté, en souvenir de son origine. Dès sa naissance, lorsqu'elle allait prendre sa place dans l'assemblée des dieux, l'Amour et le bel Liméros (le Désir) marchèrent à sa suite. Elle eut dès l'abord en partage, entre tous les immortels, et tous les humains, les entretiens séducteurs, les ris gracieux, les doux mensonges, les charmes, les douceurs de l'amour. Irrité contre ses enfants, contre ceux qu'il avait fait naître, Ouranos les appela Titans, exprimant par ce mot leur œuvre coupable, et les menaçant pour l'avenir d'un châtiment. Et la Nuit engendra le triste Sort, la sombre destinée, la Mort, le Sommeil, la troupe des Songes; la Nuit les engendra seule, sans s'unir à aucune autre divinité. Ensuite elle fit naître Momus, et la cruelle Douleur, enfin les Hespérides, gardiennes de ces beaux fruits, de ces fruits d'or, qui croissent aux confins de l'Océan : elle enfanta les Parques, ces sévères ministres de la destinée, Clotho, Lachésis, Atropos, qui président à la naissance des mortels, et leur distribuent les biens et les maux, qui, chargés de poursuivre les attentats des hommes et des dieux, ne laissent point reposer leur courroux que le coupable, quel qu'il soit, n'ait reçu son châtiment. De la funeste Nuit sortit encore Némésis, le fléau des humains, puis la Fraude et la Débauche, l'affreuse Vieillesse, l'ardente Discorde. A son tour l'affreuse Discorde produisit le pénible Travail, l'Oubli, la Faim, les Douleurs, sources de larmes amères, les Combats, les Meurtres, les Massacres, les Disputes, le Mensonge, l'Équivoque, l'Anarchie et l'Injure, son habituelle compagne, le Serment enfin, si fatal à l'homme, quand il ne craint pas de se parjurer. La Mer donna le jour au véridique Nérée : c'est l'aîné de ses enfants; on célèbre le vieillard parce qu'il est sincère et bon, que jamais il n'oublie les lois de l'équité, qu'il n'a que des pensées de justice et de douleur. La Mer eut encore de son union avec la Terre le grand Thaumas, le fier Phorcys, la belle Céto, Eurybie dont la poitrine enferme un cœur de fer. De Nérée et de la blonde Doris, fille de l'immense Océan, naquit dans la mer stérile une aimable postérité : Proto, Eucranté, Sao, Amphitrite, Eudore, Thétis, Galène, Glaucé, Cymothoé, Spéio, Thoé, la charmante Halie, la gracieuse Mélite, Eulimène, Agave, Pasithée, Érato,Eunice aux bras de rose, Doto, Proto, Phérusa, Dynamène, Nésée, Actée, Protomédie, Doris, Panopée, et la belle Galathee, et l'aimable Hippothoé, Hipponoé aux bras derose, Cymodocé qui, avec Cymatolège et la légère Amphitrite, apaise d'un mot les vagues courroucées de la sombre mer et le souffle furieux des vents ; Cymo, Eioné, Halimède à la brillante couronne, Glauconôme au doux sourire, Pontoporie, Leiagore, Évagore, Laomédie, Polynôme, Autonoé, Lysianasse, Évarné, dont le port est aimable et la beauté parfaite, Psamathée si remplie de grâce, la divine Ménippe, Néso, Eupompe, Thémisto, Pronoé, Némertès enfin, qu'anime l'esprit véridique de son immortel père. Telles furent les cinquante filles qui naquirent de l'irréprochable Nérée, déesses irréprochables comme le dieu qui les fit naître. Thaumas s'unit à Electre, fille du profond Océan, il en eut la rapide Iris, les Harpyes à la belle chevelure, et Aello, et Ocypète, qui d'une aile légère suivent dans leur vol les vents et les oiseaux, qui jamais ne quittent la région de l'air. Phorcys eut de Céto les belles Grées ; ainsi les nomment, à cause des cheveux blancs qui dès leur naissance ombragèrent leur front, et les dieux immortels et les hommes, habitants de la terre. C'est Péphrédo, au riche voile, Ényo, au voile doré. Après elles naquirent les Gorgones, qui habitent au delà de l'illustre Océan, aux extrémités de la terre, près de la Nuit, avec les Hespérides à la voix éclatante. C'est Sthéno, Buryale, Méduse, qui souffrit des maux si cruels. Méduse était mortelle, tandis que ses soeurs n'étaient sujettes ni à la vieillesse ni à la mort. Elle seule pourtant reçut, sur une molle prairie, parmi les fleurs du printemps, les embrassements du dieu à la chevelure azurée. Lorsque Persée eut coupé sa tête, de son sang s'élancèrent le grand Ohrysaor et le cheval Pégase ; celui-ci ainsi nommé des sources de l'Océan près desquelles il reçut la naissance, et l'autre, de l'épée d'or qu'il portait dans ses mains. Prenant son vol loin de la terre féconde, Chrysaor s'alla joindre aux immortels : il habite le palais de Zeus et au prudent Zeus il apporte sa foudre. De Callirhoé, fille de l'illustre Océan, Chrysaor eut Géryon, aux trois têtes. Hercule vainquit ce monstre dans l'île d'Érythie, près de ses bœufs au pied flexible, au large-frond, le jour où, les enlevant, après avoir tué, au fond de leur étable obscure, ceux qui les gardaient, le chien Orthros et le pasteur Eurityon, il les chassa devant lui, à travers les flots de l'Océan, et les conduisit dans la ville sacrée de Tirynthe. Callirhoé enfanta encore dans une caverne un être monstrueux, auquel rien ne ressemble chez les dieux et chez les hommes, la divine, la redoutable Échidna. C'est dans la partie supérieure de son corps une jeune nymphe au doux regard, au beau visage, et dans le reste un énorme et affreux serpent,

[300] tout couvert d'écaillés aux couleurs changeantes, qui se repaît d'une nourriture sauvage dans les entrailles de la terre. Là, dans un antre, sous des rochers, loin des immortels et des mortels, est l'illustre demeure que lui ont assignée les dieux. Ainsi, près des monts Arimes, sous la terre a été reléguée la triste Échidnas nymphe immortelle, à jamais exempte de la vieillesse." On dit que de Typhon, le plus impétueux, le plus terrible des vents, cette nymphe aux beaux yeux conçut une formidable race : d'abord le chien Orthros, que posséda Geryon; puis l'horrible, le dévorant Cerbère, le gardien des demeures d'Hadès, le monstre aux cinquante têtes, à la voix d'airain, au corps énorme, à la force indomptable ; enfin, la cruelle Hydre de Lerne, que nourrit Héra dans son implacable haine contre Héraclès, mais qu'immola de son épée d'airain l'héritier d'Amphitryon, le fils de Zeus, aidé du courage d'Iolas et des conseils de la guerrière Athéné. Enfin c'est la Chimère, vomissant d'invincibles feux, la terrible, l'immense, la rapide et indomptable Chimère. Ce monstre avait trois têtes, une de lion, une de chèvre sauvage, une de serpent; son encolure était d'un lion, sa croupe d'un serpent ; le reste d'une chèvre sauvage. Prodige affreux, de sa bouche s'échappaient des torrents de feu. Pégase et l'intrépide Bellérophonla firent périr. Du commerce de ce monstre avec Orthros sortit le Sphinx, fléau des Thébains, et ce lion qu'éleva l'auguste épouse de Zeus, et qu'elle lança sur les fertiles plaines de Némée pour le malheur de leurs habitants. Cet hôte terrible les dévorait en foule; il régnait sur le Trétos de Némée, sur Apésas : mais enfin il périt, dompté par les bras vigoureux d'Héraclès. Le dernier des enfants que Céto eut de Phorcys fut ce redoutable serpent, qui vit dans une caverne aux extrémités delà terre, et garde les fruits d'or du jardin des Hespérides. Telle est la postérité de Phorcys et de Céto. De Téthys et de l'Océan sortirent les fleuves rapides, et le Nil, et l'Alphée, avec le profond Éridan, et le Strymon, et le Méandre, avec le limpide Ister, le Phase, le Rhésus, l'Achéloùs qui roule des flots d'argent, le Nessus et le Rhodius, l'Haliacmon et l'Heptapore, le Granique, l'iEsépos, le divin Simoïs, le Pénée, l'Hermos, le Caïcos au tranquille cours, le vaste Sangarios, et le Ladon, et le Parthénios, et l'Événos, et l'Adrescos, et le divin Scamandre. Téthys donna encore le jour à ces filles divines, auxquelles en tous lieux, comme à Apollon, comme aux fleuves, les hommes sacrifient leur chevelure. C'est Pitho, Admète, Ianthe, Electre, Doris, Prymmo, et Uranie, belle comme les déesses; c'est Hippo, Clymène, Rhodia, Callirhoé, Zeuxo, Clytie, Idya, Pasithoé, Plexaure, Galaxaure et l'aimable Dioné; c'est Mélobosis, Thoé, la belle Polydore, la séduisante Cercéis, Plouto aux grands yeux, et Perséis, et Ianira, et Acaste, et Xanthé; c'est Pétrée qui charme les. cœurs, Ménestho, Europe, Métis, Eurynome, Télesto au voile couleur de safran, Chryséis, Asie, l'aimable Calypso ; c'est Eudore, c'est Tyché, c'est Amphirhoé, c'est Ocyrhoé, c'est la nymphe Styx, la première parmi toutes ses sœurs. De l'Océan et de Téthys naquirent d'abord ces filles et ensuite beaucoup d'autres : car il est trois mille Oceanides aux pieds gracieux, répandues sur la terre et présidant partout aux sources profondes, race brillante et divine. Autant de fleuves roulent à grands bruits leurs ondes, tous fils de l'Océan, tous issus de la vénérable Téthys; une bouche mortelle ne saurait les nommer tous; mais ceux-là connaissent leurs noms qui habitent près de leurs rives. Théia fut mère du Soleil immense, de la Lune brillante, de l'Aurore, qui luit aux yeux des habitants de la terre et des habitants du large ciel. Elle les eut de son commerce avec Hypérion. Unie à Crios, Eurybie, la première des nymphes, mit au jour le grand Astrasos, et le grand Pallante, et Perses, dont nul n'égalait la science. D'Astrœos l'Aurore eut la race impétueuse des vents, et le violent Zéphyre, et le rapide Borée, et le Notus, fruits des amours d'un dieu et d'une déesse. Ensuite la déesse matinale produisit le brillant Héosphore, et les astres étincelants dont le ciel se couronne. La nymphe Styx, fille de l'Océan, eut de son union avec Pallante le Zèle et la Victoire, la Puissance et la Force, illustres enfants. Ce n'est pas loin de Zeus que sont leurs palais et leurs trônes; toujours ils siègent aux côtés, partout ils marchent à la suite du dieu qui fait gronder la foudre. Ainsi s'accomplirent les prudents conseils de Styx, l'immortelle Océanide, le jour où, sur les sommets de l'Olympe, le maître de l'Olympe, dieu aux flamboyants éclairs, convoqua tous les immortels. « Celui-ci, dit-il, qui viendra combattre avec moi contre les Titans ne perdra rien de ses divins attributs ; tous conserveront les honneurs dont ils jouissaient auparavant parmi les dieux, et si quelqu'un, sous'le règne de Cronos, n'avait obtenu ni honneur ni récompense, il recevra l'un et l'autre comme le veut la justice. « Alors, vint la première sur l'Olympe, par le conseil de son père, l'immortelle nymphe Styx avec ses enfants. Zeus l'honora du prix le plus glorieux;

[400] il voulut que jurer par ses eaux fût pour les dieux le plus redoutable des serments ; il ordonna que ses enfants habitassent éternellement avec lui. Il remplit également envers tous toutes ses promesses, possédant lui-même une puissance sans bornes et un empire souverain. Phœbé entra dans la couche fortunée de Cœos, et des amours de ce dieu et de cette déesse naquit Latone au voile d'azur, à l'inaltérable douceur, qui jamais ne s'irrite contre les hommes ou contre les dieux, la plus gracieuse, la plus riante des habitantes de l'Olympe. Phœbé eut encore de Cœos l'illustre Astérie, que Perses conduisit dans son superbe palais et nomma son épouse. D'Astérie naquit Hécate, favorisée par Zeus entre toutes les divinités, comblée par lui de magnifiques dons, qui en reçut une part de la terre et de la mer, qui déjà, sous le règne d'Ouranos, jouissait d'un sort glorieux, que révèrent les immortels eux-mêmes. Quelqu'un parmi les humains offre-t-il, selon les rites sacrés, un sacrifice expiatoire, c'est Hécate qu'il invoque; à celui-là viennent aussitôt la grandeur et la fortune, dont la puissante Hécate reçoit favorablement les prières. Aux attributs répartis entre les enfants de la Terre et du Ciel Hécate avait participé. Zeus ne lui a rien ravi de ce qu'elle obtint autrefois parmi les premiers dieux, parmi les Titans ; elle possède encore tout ce que lui a donné cet antique partage. Pour être seule de sa race, ses honneurs n'en sont pas moindres sur la terre, sur la mer et dans le ciel ; au contraire, ils se sont accrus, parce que Zeus l'honore. Elle peut, comme elle le veut, prêter son aide puissante aux humains : à son gré, elle leur accorde l'empire dans les assemblées des peuples; lorsqu'ils se précipitent au milieu de la mêlée meurtrière, elle est là, qui leur distribue à son gré la victoire et la renommée. Dans les jugements elle s'assied auprès des rois, sur leur auguste tribunal. C'est elle qui préside aux jeux de la lice, et le mortel qu'elle favorise, vainqueur de ses rivaux par la force et par le courage, emporte sans peine le prix du combat, et, le cœur plein de joie, couronne de sa gloire ceux qui l'ont fait naître. C'est elle qui préside aux courses de char, aux travaux de la mer orageuse. Les matelots l'invoquent ainsi que le dieu qui ébranle à grand bruit la terre. Elle peut, à sa volonté, envoyer au chasseur une riche proie, ou la lui ravir. C'est elle encore, qui, dans les étables, préside, avec Hermès, à la prospérité des troupeaux; par elle par sa volonté, se multiplient ou dépérissent et les bœufs, et les chèvres, et les brebis à l'épaisse toison. Ainsi quoique seule de sa race, quoique l'unique fruit des amours de sa mère, elle a part à tous les honneurs des dieux. Le fils de Cronos confia en outre à ses soins les premières années de tous les hommes qui après elle ouvriraient les yeux à la lumière de l'éelatante Aurore; elle dut être dès l'origine leur nourrice et leur mère. Voilà les glorieuses fonctions qui lui furent départies. Cédant à l'amour de Cronos, Rhéa eut de lui d'illustres enfants, Hestia, Déméter, Héra à la chaussure d'or, le redoutable Hadès aux demeures souterraines, au cœur inflexible, l'impétueux et bruyant Poséidon, le sage Zeus, père des dieux et des hommes, qui de sa foudre ébranle la vaste terre. A peine sortis des entrailles sacrées de leur mère et déposés sur ses genoux, le grand Cronos engloutissait dans son sein tous ses enfants : c'était pour qu'aucun des glorieux descendants du ciel ne pût un jour lui ravir le sceptre. Car il avait appris d'Ouranos et de Géa, que le sort le condamnait à passer, malgré sa puissance, sous le joug d'un de ses fils, à succomber sous les conseils de Zeus. Ne perdant pas de vue ce danger, attentif à le prévenir, Cronos dévorait ses propres enfants, et Rhéa était en proie à la douleur. Le moment venu de donner le jour à Zeus, elle supplie ses antiques parents, Géa et Ouranos couronné d'astres, elle implore leurs conseils pour cacher la naissance de son fils, pour que ce fils puisse un jour punir les fureurs d'un père cruel de ce grand et rusé Cronos qui avait dévoré ses propres enfants. Ils l'entendent et l'exaucent ; ils lui révèlent ce que les destins ont décidé et de Cronos et de son fils au cœur indomptable ; ils l'envoient à Lyctos, dans la riche terre de Crète, lorsqu'elle est près d'enfanter le dernier de sa race, le grand Zeus ; l'immense Géa le reçoit, se charge de l'élever et de le nourrir dans les vastes campagnes de la Crète. D'une course rapide, au milieu des ombres de la nuit, la déesse se rend à Lyctos; elle y porte le fruit de ses entrailles, que recueille Géa, et qu'elle cache dans un antre profond, sous les épaisses forêts du mont Egée. Enveloppant de langes une énorme pierre, Rhéa la présente au puissant fils d'Ouranos, au précédent roi des dieux. Il la prend et l'engloutit aussitôt ; insensé, qui ne sait pas qu'au lieu de cette pierre un fils lui est conservé, un fils qui ne connaîtra ni la défaite ni les soucis, qui bientôt doit le dompter par la force de son corps, le dépouiller de ses honneurs, et régner à sa place sur les immortels. Cependant le nouveau dieu s'élevait rapidement ; ses forces s'augmentaient avee son courage. Le temps venu, surpris par les ruses de Géa, vaincu par les bras et les conseils de son fils, le rusé Cronos rendit à la lumière ces dieux issus de son sang, qu'il avait engloutis. Et d'abord il vomit la pierre engloutie après eux. Zeus la fixa sur la terre, dans la divine Pytbo, au pied du Parnasse, [500] pour être un jour, aux yeux des mortels, le monument de ces merveilles. Par lui furent ensuite délivrés les Ouranides, ses oncles, que, dans sa fureur insensée, son père avait chargés de chaînes. En reconnaissance de ce bienfait, ils lui donnèrent la foudre ardente, le tonnerre, les éclairs, jusqu'alors enfermés dans le vaste sein de la Terre. C'est par ces armes qu'il règne sur les hommes et sur les dieux. Pour femme, Japet se donna la belle Clymène, fille de l'Océan. Avec elle il entra dans la même couche et elle lui donna pour fils l'indomptable Atlas, l'orgueilleux Ménétios, Prométhée au génie subtil et artificieux, l'imprudent Épiméthée, le premier auteur de nos maux, si funeste aux humains, car c'est lui qui reçut cette vierge que Zeus avait formée. Zeus au perçant regard frappa de sa foudre et précipita dans l'Érèbe Ménétios, indigné de son arrogance et de son audace. Par une dure loi relégué aux extrémités de la terre, non loin des harmonieuses Hespérides, Atlas soutient de sa tête et de ses infatigables mains la voûte immense du ciel. C'est le prudent Zeus qui lui assigna cette destinée. Le même dieu chargea d'indissolubles liens et enchaîna fortement à une colonne le rusé Prométhée; il lui envoya un aigle aux ailes étendues, qui se repaissait de son foie immortel. Autant le monstre ailé en avait dévoré pendant le jour, autant il en renaissait pendant la nuit. Mais le fils de la belle Alcmène, le courageux Héraclès, délivra Prométhée de son bourreau et termina ses souffrances. Ainsi le permit le dieu qui règne au sommet de l'Olympe, afin que la gloire du héros thébain s'accrût encore sur cette terre, féconde nourrice des êtres. Il voulut honorer par cette nouvelle victoire son illustre fils et calma en sa faveur le courroux qu'il avait autrefois conçu contre Prométhée, parce que celui-ci avait osé entrer en lutte avec les conseils du puissant fils de Gronos. Dans le temps que se jugeait, à Mécone, la dispute des dieux et des hommes, Prométhée servit à Zeus, pour surprendre sa prudence, un bœuf immense dont il avait d'avance fait le partage : une part contenait, renfermées dans la peau de l'animal, la chair, les grasses entrailles : dans une autre les os artistement disposés étaient recouverts d'une graisse épaisse : « Fils de Japet, le plus illustre des rois, s'écria le père des dieux et des hommes, cher Prométhée, tu as fait là un partage bien inégal. » Ainsi parla, pour le railler, Zeus aux conseils éternels. Le rusé Prométhée lui répondit avec un léger sourire, l'esprit toujours occupé de son artifice : « Glorieux Zeus, le plus grand des immortels, choisis de ces deux portions celle qui t'agréera le plus. » Il dit, pensant tromper Zeus ; mais le dieu aux conseils éternels n'était point abusé par sa ruse ; il la connaissait; déjà, il méditait en lui-même contre les mortels une funeste vengeance, qui devait être accomplie. De ses mains il enleva l'enveloppe de graisse, et un violent courroux s'éleva dans son cœur à la vue des blancs ossements que sous une trompeuse apparence elle recelait. C'est depuis ce temps que sur la terre, chez toutes les races humaines, on brûle les os des victimes sur les autels fumants des dieux. Cependant Zeus irrité s'écrie : « Fils de Japet, dont nul n'égale l'adresse, cher Prométhée, tu n'as pas, on le voit, renoncé à la ruse ! » Ainsi parla, dans sa colère, Zeus aux conseils éternels. Depuis, gardant le souvenir de son injure, il refusa aux mortels, aux malheureux habitants de la terre, le feu, ce puissant et actif élément. Mais il fut encore trompé par l'industrieux fils de Japet, qui sut le lui dérober, en refermant dans la tige d'une férule ses rayons éclatants. Cependant le cœur de Zeus est rongé par le dépit, la colère s'empare de son âme, lorsqu'il voit au loin, dans la demeure des humains, briller le feu qui lui est ravi. Pour se venger, il leur prépare aussitôt un fléau fatal. Par ordre du fils de Cronos, l'illustre boiteux façonne avec de l'argile la pudique image d'une vierge. Athéné aux yeux d'azur la revêt elle-même d'une blanche tunique, et elle-même lui attache sa ceinture; elle jette sur sa tête un voile d'un merveilleux travail ; elle orne ses cheveux de fleurs fraîchement écloses, de gracieuses guirlandes; enfin, elle place sur son front une couronne d'or, chef-d'œuvre de l'illustre Boiteux. Ce dieu l'avait travaillée de ses mains, pour complaire aux désirs de Zeus, de son illustre père. On y voyait, en grand nombre, ciselés avec un art admirable, les monstres que nourrissent la terre et la mer; une grâce divine brillait dans cet ouvrage; ces figures semblaient vivre et respirer. Lorsque le dieu a ainsi préparé ce fléau décevant, ce présent fatal, il amène la jeune fille, parée des dons de la déesse aux yeux d'azur, au père tout-puissant, dans l'assemblée des dieux et des hommes. Les dieux et les hommes admirent ce piège cruel à l'attrait duquel la race mortelle n'échappera pas. C'est d'elle que vient la race des femmes; c'est d'elle que viennent ces funestes compagnes de l'homme, qui s'associent à sa prospérité et non à sa misère. On voit les abeilles nourrir sous l'abri de leurs ruches de méchants et parasites frelons; tandis qu'elles s'empressent tout le jour, jusqu'au coucher du soleil, pour composer leur miel, et remplir leurs blancs rayons, ceux-ci, à l'ombre des cellules, recueillent à loisir une moisson étrangère, et s'engraissent du labeur d'autrui. [600] Telles sont les femmes que le dieu à la foudre retentissante a données aux hommes pour partager les fruits de leurs pénibles travaux. Bien des maux nous viennent de ce cruel présent que nous a fait Zeus au bruyant tonnerre. Si nous fuyons l'hymen et le commerce inquiet des femmes, nous n'avons, aux jours de la triste vieillesse, personne qui nous soutienne et nous console : en vain nous sommes dans l'abondance; à notre mort, des parents éloignés se partagent entre eux notre héritage. Le sort nous a-t-il unis à une épouse vertueuse et chère, le mal se mêle encore au bien dans toute notre vie. Mais s'il nous fait rencontrer quelque femme d'une race perverse, alors nous vivons dans l'amertume, portant au fond de notre cœur un éternel ennui, un chagrin que rien ne peut guérir. Ainsi nul ne trompe l'esprit pénétrant de Zeus,.nul ne lui échappe. Lui-même, le bienfaisant Prométhée, le fils de Japet, n'évita point la terrible atteinte de son courroux; tout habile qu'il était, une invincible nécessité le fit tomber et le retint dans les fers. Lorsqu'autrefois Briarée, Cœos et Gyas excitèrent le courroux d'un père, jaloux de leur force prodigieuse, de leurs formes gigantesques, de leur immense stature, il les chargea de liens et les enferma dans le sein de la vaste terre. Longtemps ils habitèrent au fond de ses derniers abîmes, livrés à la douleur, au désespoir. Mais Zeus et les autres immortels, fils de Ehéa et de Cronos, les rendirent enfin au jour, par le conseil de Géa. Elle leur avait découvert l'ordre des destinées, leur avait promis qu'avec l'aide de ses enfants ils remporteraient sur leurs ennemis une victoire éclatante. Depuis longtemps combattaient les uns contre les autres et se fatiguaient dans cette pénible lutte la race des Titans et les fils de Cronos. Au sommet du mont Othrys étaient postés les illustres Titans, et sur l'Olympe les dieux, auteurs de tous biens, nés de Cronos et de Rhéa à la belle chevelure. Depuis dix ans entiers, ils se faisaient avec succès égaux une guerre furieuse, acharnée, sans repos et sans trêve, dont le terme s'éloignait sans cesse. .Mais quand les nouveaux alliés des dieux se furent rassasiés de nectar et d'ambroisie, et qu'avec cette céleste nourriture, ils se furent remplis d'une nouvelle audace, le père des dieux et des hommes leur tint ce discours. « Écoutez, illustres enfants de la Géa d'Ouranos, ce que mon cœur me presse de vous dire. Voilà bien des années que combattent ensemble pour la victoire et l'empire, et les Titans et nous tous, qui sommes nés de Cronos. Venez dans la triste mêlée montrer aux Titans votre force terrible et vos redoutables bras. Souvenez-vous de l'amitié qui nous unit, des maux que vous avez soufferts, et qu'ont fait cesser mes conseils, de ces liens, de ces ténèbres, dont je vous ai retirés pour vous rendre à la lumière. » Ainsi parla Zeus ; le noble Cottos lui répond à son tour. « Tu n'as rien dit, auguste Zeus, qui ne soit nouveau pour nous. Nous aussi, nous connaissons ton intelligence suprême, ta sagesse que rien n'égale, et nous avons éprouvé combien, dans d'affreuses calamités, les dieux te trouvent secourable. Par toi, par tes prudents conseils, sortant enfin de ses ténèbres épaisses, de ces liens douloureux où nous étions retenus, nous reparaissons contre toute espérance, puissant fils de Cronos. C'est donc avec un cœur résolu, un zèle opiniâtre, que nous soutiendrons ton empire dans ce terrible conflit, engageant le combat avec les formidables Titans. » Il dit, et à ces paroles applaudissent les dieux auteurs des biens. Une ardeur impatiente s'empare des cœurs. Tous, en ce jour, appelaient la guerre, .et les dieux, et les déesses, et les Titans, et les fils de Cronos, et ces fiers et indomptables combattants à la force immense, ramenés par Zeus du fond de l'Érèbe et des abîmes de la Terre. Cent bras sortaient de leurs épaules, et de là aussi, au dessus de leurs robustes membres, s'élevaient cinquante tètes. Armés d'énormes rocs, ils se placent en face des Titans, dont les phalanges se rassemblent et se serrent; des deux parts, ils ont une égale ardeur à montrer ce que peut la force de leurs bras. Soudain retentissent d'un bruit affreux la mer immense, la vaste terre; le ciel ébranlé gémit; le haut Olympe tremble jusque dans ses fondements, quand se heurtent les immortels ; au sombre Tartare même parvient le bruit du choc terrible, des pas qui se précipitent, de l'indicible mêlée, des coups violemment portés; de tous côtés volent les lamentables traits ; la voix des deux partis qui s'animent au combat frappent le ciel étoile ; du champ de bataille s'élève une immense clameur. Zeus ne contint pas longtemps dans son âme le courroux belliqueux dont elle était remplie : bientôt il fit paraître toute sa puissance. Il allait, lançant le tonnerre du haut de l'Olympe, du haut du ciel. De sa main infatigable partaient sans cesse, avec leurs roulements et leurs éclairs, les carreaux enflammés. La terre féconde brûle en frémissant ; les vastes forêts éclatent ; tout bouillonne et la terre entière, et les courants de l'Océan, et la mer immense; autour des Titans infernaux se répand une vapeur étouffante, un air embrasé; leurs audacieux regards sont éblouis, aveuglés par les lueurs delà foudre.
[700] L'incendie gagne jusqu'au Chaos; et, à ce que voient les yeux, à ce qu'entendent les oreilles, on eût dit que la terre et le ciel se confondaient, l'une ébranlée sur sa base, l'autre tombant de sa hauteur. Tel était le fracas de ce combat que se livraient les dieux ! En même temps, les vents soulèvent d'épais tourbillons de poussière, et les transportent, avec les éclairs et les tonnerres, ces traits du grand Zeus, avec les clameurs et le tumulte de la bataille, au milieu des deux armées. Du sein de l'affreuse mêlée s'élève un bruit effroyable; la force et le courage s'y déployant de part et d'autre, font pencher la balance. Longtemps on avait lutté avec une ardeur obstinée ; mais, au premier rang, avaient livré un combat terrible Cottos, Briarée, le belliqueux Gyas. Trois cents rochers, lancés à la fois par leurs robustes bras, tombaient sans cesse sur les Titans et les couvraient comme d'une nue obscure. Ils les vainquirent enfin, malgré leur orgueilleux courage, et, chargés de durs liens, les envoyèrent au fond des abîmes de la terre, aussi loin de sa surface que la terre l'est du ciel ; car le même espace qui sépare le ciel de la terre sépare aussi la terre du Tartare. Tombant dû ciel, une enclume d'airain roulerait pendant neuf jours et pendant neuf nuits, et, seulement à la dixième aurore, toucherait la terre ; tombant de la terre, elle descendrait neuf autres jours, neuf autres nuits, et, à la dixième aurore seulement, entrerait dans le Tartare. Autour du Tartare s'étend un mur d'airain, se répand, dans sa partie la plus élevée, une triple nuit ; au-dessus naissent les racines de la terre et de la mer; c'est là, dans d'épaisses ténèbres, d'infectes vapeurs, aux dernières bornes du monde, que. par la volonté du roi des deux, sont ensevelis les Titans. Ils ne peuvent sortir de leur prison ; des portes de fer, qu'y plaça Poséidon, en ferment l'entrée; d'impénétrables remparts l'investissent; et là habitent Gyas, Cottos et Briarée, gardes fidèles du redoutable Zeus. Là commencent la terre obscure, le noir Tartare, la mer stérile, le ciel étincelant ; là se touchent les sources, les limites : région affreuse, désolée, que détestent les dieux, gouffre immense et profond. Entré dans son enceinte, on ne pourrait, dans le cours d'une année entière, en atteindre l'extrémité ; on irait, on irait sans cesse, emporté çà et là par d'impétueux tourbillons. Au sein de ces étranges lieux, redoutés même des immortels, s'élève le triste .palais de la Nuit,' toujours enveloppé de sombres nuages. Devant se tient debout le fils de Japet, soutenant de sa tête et de ses mains, sans jamais se lasser, la voûte immense du ciel. Sur le largo ciel d'airain se rencontrent et conversent ensemble le Jour et la Nuit. L'une sort lorsque entre l'autre, car jamais leur demeure ne les renferme ensemble. Tandis que l'une s'en élance pour commencer son cours autour de la terre, l'autre s'y retire pour y attendre le moment d'entrer ensemble dans la même carrière. C'est le Jour, portant la lumière aux mortels ; c'est la Nuit, la lugubre, la triste Nuit, menant avec elle le Sommeil, frère de la Mort. Là ont leurs demeures le Sommeil' et la Mort, ces enfants de la sombre Nuit, dieux puissants que jamais le brillant Hélios n'éclaire de ses rayons, soit qu'il monte dans les cieux, soit qu'il en descende. L'un est favorable aux humains; il parcourt d'un vol paisible la terre, la vaste mer, pour leur verser ses doux présents. L'autre enferme dans sa poitrine une âme de bronze, un cœur d'airain; on ne peut lui ravir celui des mortels qu'il a choisi pour victime; c'est l'ennemi même des immortels. Là aussi est le palais retentissant du dieu des enfers ; le puissant Hadès y habite avec la dure Perséphone. Un chien redoutable veille à la porte; ce monstre farouche, par un instinct perfide, flatte tous ceux qui s'en approchent, il les attire par le mouvement de sa queue et de ses oreilles. Mais, une fois entrés, il ne leur permet plus de sortir, et, attentif à leurs mouvements, il dévore aussitôt quiconque veut repasser le seuil du puissant Hadès et de la dure Perséphone. Là enfin fait son séjour une divinité odieuse aux immortels; c'est la redoutable nymphe Styx, fille ainée de l'Océan, ce fleuve dont le courant revient sur lui-même. Elle s'y tient, loin des dieux, dans un palais superbe, dont de hauts rochers forment le faîte, et que, de tous côtés, élèvent vers le ciel des colonnes d'argent. Parfois arrive en ces lieux, après avoir effleuré dans sa course le dos de la plaine liquide, la fille de Thaumas, la rapide Iris, chargée d'un message de Zeus. Elle vient par son ordre, lorsqu'une dispute s'est élevée parmi la troupe céleste, et qu'on y a trahi la vérité, chercher dans un vase d'or l'onde fameuse sur laquelle jurent les dieux. De la crête d'un rocher s'échappe goutte à goutte cette eau glacée. Sous la vaste terre dans l'antre de la nuit noire, coule en flots abondants, détaché du fleuve sacré, un bras de l'Océan. Une dixième partie en a été réservée, tandis que les neuf autres, roulant en bouillons argentés tout autour, de la terre, de la mer au vaste dos, s'en vont tomber dans celle-ci. Elle seule coule du rocher, objet d'effroi pour les dieux. Celui des immortels, habitant la cime neigeuse de l'Olympe, qui a profané par un parjure la libation sacrée, perd pendant une année entière l'usage de ses sens ; il n'approche plus de ses lèvres ni le nectar ni l'ambroisie ; sans haleine et sans voix, il reste étendu sur sa couche et plongé dans un mortel accablement. Puis, quand ce mal a fini, après une longue année, [800] il passe, d'épreuves en épreuves toujours plus rudes. Il est neuf ans séparé des dieux, exclu neuf ans de leurs assemblées et de leurs festins, et ne rentre qu'au dixième dans la compagnie des immortels, des habitants de l'Olympe. Tel est le pouvoir attaché par les dieux à ce gage de leurs serments, à ces antiques et inépuisables eaux du Styx, qui roule à travers une âpre contrée. Là commencent la terre obscure, le noir Tartâre, la mer stérile, le ciel étincelant; là se touchent les sources, les limites : région affreuse, désolée que détestent les dieux. On y voit des portes brillantes, un seuil d'airain, solide, inébranlable, attaché par de profondes racines, qui de lui-même a pris naissance. Devant, loin de tous les dieux, au delà du noir Chaos, habitent les Titans. Aux fondements même de l'Océan ont leurs demeures les illustres alliés de Zeus à la foudre retentissante, Cottos et Gyas. Pour Briarée, le dieu qui ébranle la terre, le bruyant Poséidon en a fait son gendre, à cause de son courage; il lui a donné pour femme sa fille Cymopolée. Lorsque Zeus eut chassé du ciel la race des Titans, un dernier enfant naquit de la vaste Terre, unie aux Tartares par la belle Vénus. C'était Typhée, dieu terrible, aux bras indomptables, aux infatigables pieds. Sur ses épaules se dressaient cent têtes de serpents, d'affreux dragons, dont les gueules effroyables dardaient toutes de noires langues. Le feu brillait dans ses yeux, au-dessous de ses sourcils. De chacune de ses têtes partaient des regards enflammés ; de chacune sortaient des voix confuses, un incroyable mélange des sons les plus divers. C'était tantôt le langage que comprennent les dieux, tantôt les rugissements d'un taureau indompté, les rugissements d'un lion farouche, les cris plaintifs déjeunes chiens. Quelquefois il poussait des sifflements dont retentissaient les hautes montagnes. Sans doute qu'en ce jour une inévitable révolution se fût accomplie, et que ce monstre eût régné sur les mortels et sur les immortels, sans l'active prévoyance du père des hommes et des dieux. Il fait gronder son tonnerre, et à ce bruit formidable répondent aussitôt la terre, le ciel, la mer, les flots de l'Océan, les profondeurs du Tartare. Sous les pieds immortels de Zeus tressaille le grand Olympe, tandis que se lève son roi; la terre gémit; la mer azurée s'échauffe tout entière aux feux dont s'arment les deux combattants, ceux de la foudre et des éclairs, ceux que vomit le monstre ; tout bouillonne, et la terre, et le ciel, et la mer; sur ses rivages bondissent avec furie les flots soulevés par l'approche des deux divinités ; un long ébranlement agite la nature. Hadès lui-même frémit d'effroi au sein de l'empire des ombres ; les Titans tremblent au fond du Tartare, autour de Cronos, lorsqu'ils entendent l'horrible tumulte du combat. Zeus a rassemblé ses forces; il a saisi ses armes, son tonnerre, ses éclairs, ses brillants carreaux ; il s'élance et frappe du haut de l'Olympe.Toutes les têtes du monstre s'embrasent; lui-même il tombe sous les coups pressés du dieu, tout mutilé, et la Terre immense en gémit. Des torrents de flamme s'échappaient de ce corps consumé par la foudre et précipité par elle au fond d'une obscure et sauvage vallée; tout autour, à la vapeur de l'incendie, s'échauffait et fondait la terre immense, comme coule l'étain dans le creuset du fondeur, comme s'amollit le fer, le plus dur des métaux, dompté par la main d'Héphœstos, sur ses fourneaux brûlants, au sein des montagnes d'une contrée divine. Ainsi fondait la Terre à l'ardeur de l'incendie. Pour Typhée. Zeus indigné le jeta dans le vaste Tartare.. C'est de Typhée que viennent les vents aux humides haleines, moins Notos, Borée, Argestès et Zéphyre. Ceux-ci sont de race divine; ils servent aux mortels; les autres soufflent au hasard sur la vaste mer. faisant sur les flots assombris, pour la perte des mortels, de furieuses tempêtes ; leurs souffles, qui se précipitent de tous les points de l'horizon, dispersent les vaisseaux, abîment les nautoniers ; malheur à quiconque se rencontre sur leur passage ! Ils parcourent aussi la terre immense et fleurie, détruisant les doux fruits du travail des humains, les enveloppant à grand bruit d'épais tourbillons dépoussière. Quand les dieux eurent accompli leur œuvre et conquis sur les Titans les honneurs du ciel, ils portèrent, par le conseil de Géa, au commandement, à l'empire des immortels, le maître de l'Olympe, Zeus, dont les regards embrassent tout ce qui existe. C'est lui qui fit entre eux le partage des divins honneurs. Zeus, roi des dieux, prit d'abord pour épouse Métis (la Sagesse), qui savait plus de choses que tous les dieux et tous les humains. Mais comme elle allait mettre au jour la déesse aux yeux d'azur, Athéné, Zeus, trompant son cœur avec de douces paroles, l'enferma dans ses propres entrailles. C'était par le conseil de Géa et d'Ouranos ; ils le lui avaient conseillé, dans la crainte qu'à sa place quelque autre d'entre les dieux immortels ne s'emparât de l'empire; car de Métis, ainsi l'avaient annoncé les destins, devaient sortir des enfants d'une intelligence profonde : d'abord cette fille aux yeux d'azur, cette Tritogénie, qui égala son père en force et en sagesse ; puis un fils au cœur magnanime qui régnerait sur les dieux et sur les hommes. Prévenant ce danger, Zeus enferma dans ses entrailles sa jeune épouse, pour que, cachée en lui-même, [900] elle lui révélât la connaissance du bien et du mal. Sa seconde épouse fut la brillante Thémis; il en eut les Heures, et ces déesses qui président aux bonnes lois, à la justice, à la paix, Eunomie, Dicé, Irène, et par qui s'embellissent les œuvres des mortels ; il en eut encore les Parques, honorées par le dieu très sage des plus glorieux attributs, Clotho, Lachésis, Atropos, chargées par lui de distribuer aux hommes les biens et les maux. La fille de l'Océan, la ravissante Eurynome, lui donna ensuite les trois Grâces, charmantes divinités : c'est Aglaé, Euphrosyne; c'est l'aimable Thalie ; de leurs paupières coulent avec leurs regards les douces langueurs de l'amour ; sous leurs sourcils s'échappent de leurs yeux de doux regards. Reçu dans le lit de la nourricière Déméther, Zeus fit naître la belle Proserpine, ravie bientôt à sa mère par Aïdoneus, auquel l'accorda plus tard le sage Zeus. Ensuite il aima Mnémosyne à la belle chevelure ; d'elle naquirent les neuf Muses, que couronne une bandelette dorée, et dont le cœur se plaît aux destins et aux chansons. De son union avec le dieu qui tient en main la tempête, Latone eut Apollon et la chasseresse Artémis, couple charmant parmi tous les habitants du ciel. Héra, la dernière, devint la brillante épouse de Zeus ; Ilébé, Ares, Ilithye, durent le jour à l'union de cette déesse avec le roi des dieux et des hommes. Seul il fit sortir de sa tête la vierge aux yeux d'azur, Tritogénie, divinité auguste, terrible, indomptable, qui anime la guerre, qui guide les armées, que charment les cris et le tumulte du combat. A son tour, entrant en lutte, dans sa colère, avec son époux, Héra, sans s'unir à lui, engendra l'illustre Héphaestos. le plus industrieux des habitants du ciel. D'Amphitrite et de Poséidon, qui ébranle à grand bruit la terre, naquit le grand, le puissant Tiphon.Au fond des eaux, près de sa mère, près de son glorieux père, habite dans un palais d'or ce redoutable dieu. Ares, dont le glaive perce les boucliers, eut de la déesse de Gythère l'Épouvante et l'Effroi, divinités horribles, qui, dans l'affreuse mêlée, marchant aux côtés de leur père, le destructeur des villes, dissipent les épais bataillons ; il eut encore d'elle Harmonie, que le magnanime Cadmus choisit pour épouse. Reçue dans la couche sacrée de Zeus, la fille d'Atlas, Maïa, mit au jour l'illustre Hermès, le messager céleste. La fille de Cadmus, Sémélé, conçut de ses embrasséments un illustre fils, Dionysos, qui produit la joie. Mère mortelle d'un immortel enfant, elle est maintenant comme lui parmi les dieux. Alcmene enfin, unie au souverain des nuages, enfanta le puissant Héraclès. L'illustre boiteux, Héphœstos, prit pour sa brillante épouse Aglaé, la plus jeune des Grâces. Dionysos à la chevelure dorée épousa la blonde, la florissante Ariadne, la fille de Minos, que Zeus, en sa faveur, exempta de la vieillesse et de la mort. Le généreux fils de la belle Alcmène, Héraclès, quitte enfin de ses douloureuses épreuves, s'unit sur la cime neigeuse de l'Olympe à une pudique épouse, Hébé, fille du grand Zeus et d'Héra à la chaussure d'or; fortuné mortel qui, après avoir accompli sur la terre de grands travaux, habite éternellement parmi les dieux, sans connaître jamais ni la douleur ni la vieillesse. L'infatigable dieu du jour, Hélios, eut d'une illustre Oceanide, de Perséis, et Circé et le roi Eétès. Cet Eétès, ce fils du Soleil qui éclaire les humains, s'unit par la volonté des dieux à une autre fille de l'Océan, le fleuve sans fin, à la fraîche Idye. Vaincue par l'amour, subissant le joug doré de Vénus, la nymphe devint mère de Médée aux pieds charmants. Adieu maintenant, ô vous qui occupez les célestes palais, qui régnez sur les îles, sur les continents, sur cette onde amère qu'ils enferment ! C'est la race des déesses que vous devez chanter désormais, Muses au doux langage, habitantes de l'Olympe, filles du maître des tempêtes. Dites quelles furent, parmi les immortelles, celles qui, s'alliant à des mortels, en eurent des fils semblables aux dieux. Déméter, cette déesse auguste, donna le jour à Plutus. Il naquit d'un héros, d'Iasos, dont elle reçut les embrassements dans un sillon fraîchement creusé, au sein de la fertile Crète; Plutus, dieu bienfaisant, qui parcourut la terre et la vaste mer, distribuant à ceux qu'il rencontre et qui peuvent s'arrêter, les richesses et le bonheur. Harmonie, fille d'Aphrodite, donna à Cadmuslno et Sémélé, puis Agave, puis Autonoé, qu'Aristée à l'épaisse chevelure eut pour épouse, puis enfin Polydore; ils naquirent dans les remparts dont Thèbes se couronne. Unie par l'amour au magnanime Chrysaor, Callirhoé, fille de l'Océan, enfanta le plus robuste des mortels, ce Géryon que tua Héraclès dans l'île d'Érythie, pour lui ravir ses bœufs au pied flexible. L'Aurore eut de Tithon Memmon au casque d'or, roi des Éthiopiens, et un autre roi, Hémation. Céphale la rendit mère d'un illustre fils, du vaillant Phaéton, mortel semblable aux dieux. Dans ses jeunes années, lorsque la fleur délicate de l'adolescence brillait sur son visage, que les douces pensées de cet âge occupaient son cœur, la riante Aphrodite le ravit, l'attacha à son culte, et le chargea, génie divin, du service nocturne de ses temples. Le fils d'Éson, par la volonté des dieux, enleva du palais de son père la fille du roi Eétès, nourrisson de Zeus. Ce fut après avoir accompli les pénibles et si nombreux travaux que lui avaient imposés un roi orgueilleux, l'injuste, le violent Pélias, cet artisan de crimes. Sorti de ces épreuves, après mille dangers et mille maux, il revint à lolcos, emmenant sur sa nef rapide la jeune fille aux doux regards, dont il fit son épouse.
[1000] Cédant à l'amour de Jason, pasteur des peuples, Médée le rendit père de Médéos, que nourrit dans les montagnes Chiron, fils de Philyre. Ainsi l'avaient voulu les conseils du grand Zeus. Parmi les nymphes de la mer, filles du vieux Nérée, Psamathée, l'une des plus illustres, obtint de l'amour d'Éaque, grâce aux bienfaits d'Aphrodite, un fils nommé Phocos. Unie à Pelée, Thétis aux pieds d'argent fut mère d'Achille, au bras meurtrier, au cœur de lion. Énée naquit de Cythérée à la brillante couronne, que mit l'Amour entre les bras d'Anchise, sur la cime de l'Ida, dans ses forêts profondes. Circé, fille d'Hélios, petite-fille d'Hypérion, eut du patient Ulysse Agrios et le vertueux, le vaillant Latinus; enfin, grâce aux bienfaits d'Aphrodite, Télégonos, qui tous bien loin, dans les îles sacrées, régnèrent sur l'illustre nation des Tyrrhéniens. La divine Calypso eut du même Ulysse deux fils, Nausithoos et Nausinoos. Telles furent, parmi les immortelles, celles qui, s'alliant aux mortels, en eurent des fils semblables aux dieux. Chantez maintenant la race des femmes de la terre, Muses au doux langage, habitantes de l'Olympe, filles du maître des tempêtes.

Ἡσίοδος Ἡσίοδος
Θεογονία

Μουσάων Ἑλικωνιάδων ἀρχώμεθ᾽ ἀείδειν,
αἵ θ᾽ Ἑλικῶνος ἔχουσιν ὄρος μέγα τε ζάθεόν τε
καί τε περὶ κρήνην ἰοειδέα πόσσ᾽ ἁπαλοῖσιν
ὀρχεῦνται καὶ βωμὸν ἐρισθενέος Κρονίωνος·
καί τε λοεσσάμεναι τέρενα χρόα Περμησσοῖο 5
ἢ Ἵππου κρήνης ἢ Ὀλμειοῦ ζαθέοιο
ἀκροτάτῳ Ἑλικῶνι χοροὺς ἐνεποιήσαντο
καλούς, ἱμερόεντας· ἐπερρώσαντο δὲ ποσσίν.
Ἔνθεν ἀπορνύμεναι, κεκαλυμμέναι ἠέρι πολλῇ,
ἐννύχιαι στεῖχον περικαλλέα ὄσσαν ἱεῖσαι, 10
1.ὑμνεῦσαι Δία τ᾽ αἰγίοχον καὶ πότνιαν Ἥρην
Ἀργεΐην, χρυσέοισι πεδίλοις ἐμβεβαυῖαν,
κούρην τ᾽ αἰγιόχοιο Διὸς γλαυκῶπιν Ἀθήνην
Φοῖβόν τ᾽ Ἀπόλλωνα καὶ Ἄρτεμιν ἰοχέαιραν
ἠδὲ Ποσειδάωνα γαιήοχον, ἐννοσίγαιον, 15
καὶ Θέμιν αἰδοίην ἑλικοβλέφαρόν τ᾽ Ἀφροδίτην
Ἥβην τε χρυσοστέφανον καλήν τε Διώνην
Λητώ τ᾽ Ἰαπετόν τε ἰδὲ Κρόνον ἀγκυλομήτην
Ἠῶ τ᾽ Ἠέλιόν τε μέγαν λαμπράν τε Σελήνην
2.Γαῖάν τ᾽ Ὠκεανόν τε μέγαν καὶ Νύκτα μέλαιναν 20
ἄλλων τ᾽ ἀθανάτων ἱερὸν γένος αἰὲν ἐόντων.
Αἵ νύ ποθ᾽ Ἡσίοδον καλὴν ἐδίδαξαν ἀοιδήν,
ἄρνας ποιμαίνονθ᾽ Ἑλικῶνος ὕπο ζαθέοιο.
Τόνδε δέ με πρώτιστα θεαὶ πρὸς μῦθον ἔειπον,
Μοῦσαι Ὀλυμπιάδες, κοῦραι Διὸς αἰγιόχοιο· 25
«Ποιμένες ἄγραυλοι, κάκ᾽ ἐλέγχεα, γαστέρες οἶον,
ἴδμεν ψεύδεα πολλὰ λέγειν ἐτύμοισιν ὁμοῖα,
ἴδμεν δ᾽, εὖτ᾽ ἐθέλωμεν, ἀληθέα γηρύσασθαι.»
Ὥς ἔφασαν κοῦραι μεγάλου Διὸς ἀρτιέπειαι·
καί μοι σκῆπτρον ἔδον δάφνης ἐριθηλέος ὄζον 30
δρέψασαι, θηητόν· ἐνέπνευσαν δέ μοι ἀοιδὴν
θέσπιν, ἵνα κλείοιμι τά τ᾽ ἐσσόμενα πρό τ᾽ ἐόντα.
Καί μ᾽ ἐκέλονθ᾽ ὑμνεῖν μακάρων γένος αἰὲν ἐόντων,
σφᾶς δ᾽ αὐτὰς πρῶτόν τε καὶ ὕστατον αἰὲν ἀείδειν.

Ἀλλὰ τί ἦ μοι ταῦτα περὶ δρῦν ἢ περὶ πέτρην; 35
Τύνη, Μουσάων ἀρχώμεθα, ταὶ Διὶ πατρὶ
ὑμνεῦσαι τέρπουσι μέγαν νόον ἐντὸς Ὀλύμπου,
εἰρεῦσαι τά τ᾽ ἐόντα τά τ᾽ ἐσσόμενα πρό τ᾽ ἐόντα,
φωνῇ ὁμηρεῦσαι· τῶν δ᾽ ἀκάματος ῥέει αὐδὴ
ἐκ στομάτων ἡδεῖα· γελᾷ δέ τε δώματα πατρὸς 40
Ζηνὸς ἐριγδούποιο θεᾶν ὀπὶ λειριοέσσῃ
σκιδναμένῃ· ἠχεῖ δὲ κάρη νιφόεντος Ὀλύμπου
δώματά τ᾽ ἀθανάτων. Αἳ δ᾽ ἄμβροτον ὄσσαν ἱεῖσαι
θεῶν γένος αἰδοῖον πρῶτον κλείουσιν ἀοιδῇ
ἐξ ἀρχῆς, οὓς Γαῖα καὶ Οὐρανὸς εὐρὺς ἔτικτεν, 45
οἵ τ᾽ ἐκ τῶν ἐγένοντο θεοί, δωτῆρες ἐάων.
Δεύτερον αὖτε Ζῆνα, θεῶν πατέρ᾽ ἠδὲ καὶ ἀνδρῶν,
ἀρχόμεναί θ᾽ ὑμνεῦσι θεαὶ λήγουσαί τ' ἀοιδῆς,
ὅσσον φέρτατός ἐστι θεῶν κράτεΐ τε μέγιστος.
Αὖτις δ᾽ ἀνθρώπων τε γένος κρατερῶν τε Γιγάντων 50
ὑμνεῦσαι τέρπουσι Διὸς νόον ἐντὸς Ὀλύμπου
Μοῦσαι Ὀλυμπιάδες, κοῦραι Διὸς αἰγιόχοιο.
Τὰς ἐν Πιερίῃ Κρονίδῃ τέκε πατρὶ μιγεῖσα
Μνημοσύνη, γουνοῖσιν Ἐλευθῆρος μεδέουσα,
λησμοσύνην τε κακῶν ἄμπαυμά τε μερμηράων. 55
Ἐννέα γάρ οἱ νυκτὸς ἐμίσγετο μητίετα Ζεὺς
νόσφιν ἀπ᾽ ἀθανάτων ἱερὸν λέχος εἰσαναβαίνων·
ἀλλ᾽ ὅτε δή ῥ᾽ ἐνιαυτὸς ἔην, περὶ δ᾽ ἔτραπον ὧραι
μηνῶν φθινόντων, περὶ δ᾽ ἤματα πόλλ᾽ ἐτελέσθη,
ἣ δ᾽ ἔτεκ᾽ ἐννέα κούρας ὁμόφρονας, ᾗσιν ἀοιδὴ 60
μέμβλεται ἐν στήθεσσιν, ἀκηδέα θυμὸν ἐχούσαις,
τυτθὸν ἀπ᾽ ἀκροτάτης κορυφῆς νιφόεντος Ὀλύμπου.

[Ἔνθα σφιν λιπαροί τε χοροὶ καὶ δώματα καλά.
Πὰρ δ᾽ αὐτῇς Χάριτές τε καὶ Ἵμερος οἰκί᾽ ἔχουσιν
ἐν θαλίῃς· ἐρατὴν δὲ διὰ στόμα ὄσσαν ἱεῖσαι 65
μέλπονται πάντων τε νόμους καὶ ἤθεα κεδνὰ
ἀθανάτων κλείουσιν, ἐπήρατον ὄσσαν ἱεῖσαι.]

Αἳ τότ᾽ ἴσαν πρὸς Ὄλυμπον ἀγαλλόμεναι ὀπὶ καλῇ,
ἀμβροσίῃ μολπῇ· περὶ δ᾽ ἴαχε γαῖα μέλαινα
ὑμνεύσαις, ἐρατὸς δὲ ποδῶν ὕπο δοῦπος ὀρώρει 70
νισσομένων πατέρα ὅν· ὃ δ᾽ οὐρανῷ ἐμβασιλεύει,
αὐτὸς ἔχων βροντὴν ἠδ᾽ αἰθαλόεντα κεραυνόν,
κάρτεϊ νικήσας πατέρα Κρόνον· εὖ δὲ ἕκαστα
ἀθανάτοις διέταξεν ὁμῶς καὶ ἐπέφραδε τιμάς.

Ταῦτ᾽ ἄρα Μοῦσαι ἄειδον, Ὀλύμπια δώματ᾽ ἔχουσαι, 75
ἐννέα θυγατέρες μεγάλου Διὸς ἐκγεγαυῖαι,
Κλειώ τ᾽ Εὐτέρπη τε Θάλειά τε Μελπομέενη τε
Τερψιχόρη τ᾽ Ἐρατώ τε Πολύμνιά τ᾽ Οὐρανίη τε
Καλλιόπη θ᾽· ἣ δὲ προφερεστάτη ἐστὶν ἁπασέων.
Ἥ γὰρ καὶ βασιλεῦσιν ἅμ᾽ αἰδοίοισιν ὀπηδεῖ. 80
Ὅν τινα τιμήσωσι Διὸς κοῦραι μεγάλοιο
γεινόμενόν τε ἴδωσι διοτρεφέων βασιλήων,
τῷ μὲν ἐπὶ γλώσσῃ γλυκερὴν χείουσιν ἐέρσην,
τοῦ δ᾽ ἔπε᾽ ἐκ στόματος ῥεῖ μείλιχα· οἱ δέ τε λαοὶ
πάντες ἐς αὐτὸν ὁρῶσι διακρίνοντα θέμιστας 85
ἰθείῃσι δίκῃσιν· ὃ δ᾽ ἀσφαλέως ἀγορεύων
αἶψά κε καὶ μέγα νεῖκος ἐπισταμένως κατέπαυσεν·
τοὔνεκα γὰρ βασιλῆες ἐχέφρονες, οὕνεκα λαοῖς
βλαπτομένοις ἀγορῆφι μετάτροπα ἔργα τελεῦσι
ῥηιδίως, μαλακοῖσι παραιφάμενοι ἐπέεσσιν. 90
Ἐρχόμενον δ᾽ ἀν᾽ ἀγῶνα θεὸν ὣς ἱλάσκονται
αἰδοῖ μειλιχίῃ, μετὰ δὲ πρέπει ἀγρομένοισιν·
τοίη Μουσάων ἱερὴ δόσις ἀνθρώποισιν.
Ἐκ γάρ τοι Μουσέων καὶ ἑκηβόλου Ἀπόλλωνος
ἄνδρες ἀοιδοὶ ἔασιν ἐπὶ χθόνα καὶ κιθαρισταί, 95
ἐκ δὲ Διὸς βασιλῆες· ὃ δ᾽ ὄλβιος, ὅν τινα Μοῦσαι
φίλωνται· γλυκερή οἱ ἀπὸ στόματος ῥέει αὐδή.
Εἰ γάρ τις καὶ πένθος ἔχων νεοκηδέι θυμῷ
ἄζηται κραδίην ἀκαχήμενος, αὐτὰρ ἀοιδὸς
Μουσάων θεράπων κλέεα προτέρων ἀνθρώπων 100
ὑμνήσῃ μάκαράς τε θεούς, οἳ Ὄλυμπον ἔχουσιν,
αἶψ᾽ ὅ γε δυσφροσυνέων ἐπιλήθεται οὐδέ τι κηδέων
μέμνηται· ταχέως δὲ παρέτραπε δῶρα θεάων.

Χαίρετε, τέκνα Διός, δότε δ᾽ ἱμερόεσσαν ἀοιδήν.
Κλείετε δ᾽ ἀθανάτων ἱερὸν γένος αἰὲν ἐόντων, 105
οἳ Γῆς τ᾽ ἐξεγένοντο καὶ Οὐρανοῦ ἀστερόεντος,
Νυκτός τε δνοφερῆς, οὕς θ᾽ ἁλμυρὸς ἔτρεφε Πόντος.
Εἴπατε δ᾽, ὡς τὰ πρῶτα θεοὶ καὶ γαῖα γένοντο
καὶ ποταμοὶ καὶ πόντος ἀπείριτος, οἴδματι θυίων,
ἄστρα τε λαμπετόωντα καὶ οὐρανὸς εὐρὺς ὕπερθεν 110
οἵ τ᾽ ἐκ τῶν ἐγένοντο θεοί, δωτῆρες ἐάων
ὥς τ᾽ ἄφενος δάσσαντο καὶ ὡς τιμὰς διέλοντο
ἠδὲ καὶ ὡς τὰ πρῶτα πολύπτυχον ἔσχον Ὄλυμπον.
Ταῦτά μοι ἔσπετε Μοῦσαι, Ὀλύμπια δώματ᾽ ἔχουσαι
[ἐξ ἀρχῆς, καὶ εἴπαθ᾽, ὅ τι πρῶτον γένετ᾽ αὐτῶν.] 115

Ἦ τοι μὲν πρώτιστα Χάος γένετ᾽, αὐτὰρ ἔπειτα
Γαῖ᾽ εὐρύστερνος, πάντων ἕδος ἀσφαλὲς αἰεὶ
[ἀθανάτων, οἳ ἔχουσι κάρη νιφόεντος Ὀλύμπου,
Τάρταρά τ᾽ ἠερόεντα μυχῷ χθονὸς εὐρυοδείης,]
ἠδ᾽ Ἔρος, ὃς κάλλιστος ἐν ἀθανάτοισι θεοῖσι, 120
λυσιμελής, πάντων δὲ θεῶν πάντων τ᾽ ἀνθρώπων
δάμναται ἐν στήθεσσι νόον καὶ ἐπίφρονα βουλήν.
Ἐκ Χάεος δ᾽ Ἔρεβός τε μέλαινά τε Νὺξ ἐγένοντο·
Νυκτὸς δ᾽ αὖτ᾽ Αἰθήρ τε καὶ Ἡμέρη ἐξεγένοντο,
οὓς τέκε κυσαμένη Ἐρέβει φιλότητι μιγεῖσα. 125
Γαῖα δέ τοι πρῶτον μὲν ἐγείνατο ἶσον ἑ᾽ αὐτῇ
Οὐρανὸν ἀστερόενθ᾽, ἵνα μιν περὶ πάντα καλύπτοι,
ὄφρ᾽ εἴη μακάρεσσι θεοῖς ἕδος ἀσφαλὲς αἰεί.
Γείνατο δ᾽ Οὔρεα μακρά, θεῶν χαρίεντας ἐναύλους,
[Νυμφέων, αἳ ναίουσιν ἀν᾽ οὔρεα βησσήεντα.] 130
Ἥ δὲ καὶ ἀτρύγετον πέλαγος τέκεν, οἴδματι θυῖον,
Πόντον, ἄτερ φιλότητος ἐφιμέρου· αὐτὰρ ἔπειτα
Οὐρανῷ εὐνηθεῖσα τέκ᾽ Ὠκεανὸν βαθυδίνην,
Κοῖόν τε Κρῖόν θ᾽ Ὑπερίονά τ᾽ Ἰαπετόν τε
Θείαν τε ῾Ρείαν τε Θέμιν τε Μνημοσύνην τε 135
Φοίβην τε χρυσοστέφανον Τηθύν τ᾽ ἐρατεινήν.
Τοὺς δὲ μέθ᾽ ὁπλότατος γένετο Κρόνος ἀγκυλομήτης,
δεινότατος παίδων· θαλερὸν δ᾽ ἤχθηρε τοκῆα.

Γείνατο δ᾽ αὖ Κύκλωπας ὑπέρβιον ἦτορ ἔχοντας,
Βρόντην τε Στερόπην τε καὶ Ἄργην ὀβριμόθυμον, 140
[οἳ Ζηνὶ βροντήν τε δόσαν τεῦξάν τε κεραυνόν.]
Οἳ δή τοι τὰ μὲν ἄλλα θεοῖς ἐναλίγκιοι ἦσαν,
μοῦνος δ᾽ ὀφθαλμὸς μέσσῳ ἐνέκειτο μετώπῳ.
[Κύκλωπες δ᾽ ὄνομ᾽ ἦσαν ἐπώνυμον, οὕνεκ᾽ ἄρα σφέων
κυκλοτερὴς ὀφθαλμὸς ἕεις ἐνέκειτο μετώπῳ·] 145
ἰσχὺς δ᾽ ἠδὲ βίη καὶ μηχαναὶ ἦσαν ἐπ᾽ ἔργοις.
Ἄλλοι δ᾽ αὖ Γαίης τε καὶ Οὐρανοῦ ἐξεγένοντο
τρεῖς παῖδες μεγάλοι τε καὶ ὄβριμοι, οὐκ ὀνομαστοί,
Κόττος τε Βριάρεώς τε Γύης θ᾽, ὑπερήφανα τέκνα.
Τῶν ἑκατὸν μὲν χεῖρες ἀπ᾽ ὤμων ἀίσσοντο, 150
ἄπλαστοι, κεφαλαὶ δὲ ἑκάστῳ πεντήκοντα
ἐξ ὤμων ἐπέφυκον ἐπὶ στιβαροῖσι μέλεσσιν·
ἰσχὺς δ᾽ ἄπλητος κρατερὴ μεγάλῳ ἐπὶ εἴδει.

Ὅσσοι γὰρ Γαίης τε καὶ Οὐρανοῦ ἐξεγένοντο,
δεινότατοι παίδων, σφετέρῳ δ᾽ ἤχθοντο τοκῆι 155
ἐξ ἀρχῆς· καὶ τῶν μὲν ὅπως τις πρῶτα γένοιτο,
πάντας ἀποκρύπτασκε, καὶ ἐς φάος οὐκ ἀνίεσκε,
Γαίης ἐν κευθμῶνι, κακῷ δ᾽ ἐπετέρπετο ἔργῳ
Οὐρανός. ἣ δ᾽ ἐντὸς στοναχίζετο Γαῖα πελώρη
στεινομένη· δολίην δὲ κακήν τ᾽ ἐφράσσατο τέχνην. 160
Αἶψα δὲ ποιήσασα γένος πολιοῦ ἀδάμαντος
τεῦξε μέγα δρέπανον καὶ ἐπέφραδε παισὶ φίλοισιν·
εἶπε δὲ θαρσύνουσα, φίλον τετιημένη ἦτορ·
«Παῖδες ἐμοὶ καὶ πατρὸς ἀτασθάλου, αἴ κ᾽ ἐθέλητε
πείθεσθαι, πατρός κε κακὴν τισαίμεθα λώβην 165
ὑμετέρου· πρότερος γὰρ ἀεικέα μήσατο ἔργα.»
Ὥς φάτο· τοὺς δ᾽ ἄρα πάντας ἕλεν δέος, οὐδέ τις αὐτῶν
φθέγξατο. Θαρσήσας δὲ μέγας Κρόνος ἀγκυλομήτης
ἂψ αὖτις μύθοισι προσηύδα μητέρα κεδνήν·
«Μῆτερ, ἐγώ κεν τοῦτό γ᾽ ὑποσχόμενος τελέσαιμι 170
ἔργον, ἐπεὶ πατρός γε δυσωνύμου οὐκ ἀλεγίζω
ἡμετέρου· πρότερος γὰρ ἀεικέα μήσατο ἔργα».
Ὥς φάτο· γήθησεν δὲ μέγα φρεσὶ Γαῖα πελώρη·
Εἷσε δέ μιν κρύψασα λόχῳ· ἐνέθηκε δὲ χερσὶν
ἅρπην καρχαρόδοντα· δόλον δ᾽ ὑπεθήκατο πάντα. 175
Ἦλθε δὲ νύκτ᾽ ἐπάγων μέγας Οὐρανός, ἀμφὶ δὲ Γαίῃ
ἱμείρων φιλότητος ἐπέσχετο καί ῥ᾽ ἐτανύσθη
πάντη· ὃ δ᾽ ἐκ λοχεοῖο πάις ὠρέξατο χειρὶ
σκαιῇ, δεξιτερῇ δὲ πελώριον ἔλλαβεν ἅρπην
μακρὴν καρχαρόδοντα, φίλου δ᾽ ἀπὸ μήδεα πατρὸς 180
ἐσσυμένως ἤμησε, πάλιν δ᾽ ἔρριψε φέρεσθαι
ἐξοπίσω· τὰ μὲν οὔ τι ἐτώσια ἔκφυγε χειρός·
ὅσσαι γὰρ ῥαθάμιγγες ἀπέσσυθεν αἱματόεσσαι,
πάσας δέξατο Γαῖα· περιπλομένων δ᾽ ἐνιαυτῶν
γείνατ᾽ Ἐρινῦς τε κρατερὰς μεγάλους τε Γίγαντας, 185
τεύχεσι λαμπομένους, δολίχ᾽ ἔγχεα χερσὶν ἔχοντας,
Νύμφας θ᾽, ἃς Μελίας καλέουσ᾽ ἐπ᾽ ἀπείρονα γαῖαν.
Μήδεα δ᾽ ὡς τὸ πρῶτον ἀποτμήξας ἀδάμαντι
κάββαλ᾽ ἀπ᾽ ἠπείροιο πολυκλύστῳ ἐνὶ πόντῳ,
ὣς φέρετ᾽ ἂμ πέλαγος πουλὺν χρόνον, ἀμφὶ δὲ λευκὸς 190
ἀφρὸς ἀπ᾽ ἀθανάτου χροὸς ὤρνυτο· τῷ δ᾽ ἔνι κούρη
ἐθρέφθη· πρῶτον δὲ Κυθήροισιν ζαθέοισιν
ἔπλητ᾽, ἔνθεν ἔπειτα περίρρυτον ἵκετο Κύπρον.
Ἐκ δ᾽ ἔβη αἰδοίη καλὴ θεός, ἀμφὶ δὲ ποίη
ποσσὶν ὕπο ῥαδινοῖσιν ἀέξετο· τὴν δ᾽ Ἀφροδίτην 195
[ἀφρογενέα τε θεὰν καὶ ἐυστέφανον Κυθέρειαν]
κικλῄσκουσι θεοί τε καὶ ἀνέρες, οὕνεκ᾽ ἐν ἀφρῷ
θρέφθη· ἀτὰρ Κυθέρειαν, ὅτι προσέκυρσε Κυθήροις·
[Κυπρογενέα δ᾽, ὅτι γέντο πολυκλύστῳ ἐνὶ Κύπρῳ·
ἠδὲ φιλομμηδέα, ὅτι μηδέων ἐξεφαάνθη.] 200
Τῇ δ᾽ Ἔρος ὡμάρτησε καὶ Ἵμερος ἕσπετο καλὸς
γεινομένῃ τὰ πρῶτα θεῶν τ᾽ ἐς φῦλον ἰούσῃ.
Ταύτην δ᾽ ἐξ ἀρχῆς τιμὴν ἔχει ἠδὲ λέλογχε
μοῖραν ἐν ἀνθρώποισι καὶ ἀθανάτοισι θεοῖσι,
Παρθενίους τ᾽ ὀάρους μειδήματά τ᾽ ἐξαπάτας τε 205
τέρψιν τε γλυκερὴν φιλότητά τε μειλιχίην τε.
Τοὺς δὲ πατὴρ Τιτῆνας ἐπίκλησιν καλέεσκε
παῖδας νεικείων μέγας Οὐρανός, οὓς τέκεν αὐτός·
φάσκε δὲ τιταίνοντας ἀτασθαλίῃ μέγα ῥέξαι
ἔργον, τοῖο δ᾽ ἔπειτα τίσιν μετόπισθεν ἔσεσθαι. 210

Νὺξ δ᾽ ἔτεκεν στυγερόν τε Μόρον καὶ Κῆρα μέλαιναν
καὶ Θάνατον, τέκε δ᾽ Ὕπνον, ἔτικτε δὲ φῦλον Ὀνείρων·
— οὔ τινι κοιμηθεῖσα θεὰ τέκε Νὺξ ἐρεβεννή, —
δεύτερον αὖ Μῶμον καὶ Ὀιζὺν ἀλγινόεσσαν

Ἑσπερίδας θ᾽, ᾗς μῆλα πέρην κλυτοῦ Ὠκεανοῖο 215
χρύσεα καλὰ μέλουσι φέροντά τε δένδρεα καρπόν.
Καὶ Μοίρας καὶ Κῆρας ἐγείνατο νηλεοποίνους,
[Κλωθώ τε Λάχεσίν τε καὶ Ἄτροπον, αἵτε βροτοῖσι
γεινομένοισι διδοῦσιν ἔχειν ἀγαθόν τε κακόν τε,]
αἵτ᾽ ἀνδρῶν τε θεῶν τε παραιβασίας ἐφέπουσιν· 220
οὐδέ ποτε λήγουσι θεαὶ δεινοῖο χόλοιο,
πρίν γ᾽ ἀπὸ τῷ δώωσι κακὴν ὄπιν, ὅς τις ἁμάρτῃ.

Τίκτε δὲ καὶ Νέμεσιν, πῆμα θνητοῖσι βροτοῖσι,
Νὺξ ὀλοή· μετὰ τὴν δ᾽ Ἀπάτην τέκε καὶ Φιλότητα
Γῆράς τ᾽ οὐλόμενον, καὶ Ἔριν τέκε καρτερόθυμον. 225
Αὐτὰρ Ἔρις στυγερὴ τέκε μὲν Πόνον ἀλγινόεντα
Λήθην τε Λιμόν τε καὶ Ἄλγεα δακρυόεντα
Ὑσμίνας τε Μάχας τε Φόνους τ᾽ Ἀνδροκτασίας τε
Νείκεά τε ψευδέας τε Λόγους Ἀμφιλλογίας τε
Δυσνομίην τ᾽ Ἀάτην τε, συνήθεας ἀλλήλῃσιν, 230
Ὅρκον θ᾽, ὃς δὴ πλεῖστον ἐπιχθονίους ἀνθρώπους
πημαίνει, ὅτε κέν τις ἑκὼν ἐπίορκον ὀμόσσῃ.

Νηρέα δ᾽ ἀψευδέα καὶ ἀληθέα γείνατο Πόντος,
πρεσβύτατον παίδων· αὐτὰρ καλέουσι γέροντα,
οὕνεκα νημερτής τε καὶ ἤπιος, οὐδὲ θεμιστέων 235
λήθεται, ἀλλὰ δίκαια καὶ ἤπια δήνεα οἶδεν·
αὖτις δ᾽ αὖ Θαύμαντα μέγαν καὶ ἀγήνορα Φόρκυν
Γαίῃ μισγόμενος καὶ Κητὼ καλλιπάρῃον
Εὐρυβίην τ᾽ ἀδάμαντος ἐνὶ φρεσὶ θυμὸν ἔχουσαν.

Νηρῆος δ᾽ ἐγένοντο μεγήρατα τέκνα θεάων 240
πόντῳ ἐν ἀτρυγέτῳ καὶ Δωρίδος ἠυκόμοιο,
κούρης Ὠκεανοῖο, τελήεντος ποταμοῖο,
Πλωτώ τ᾽ Εὐκράντη τε Σαώ τ᾽ Ἀμφιτρίτη τε
Εὐδώρη τε Θέτις τε Γαλήνη τε Γλαύκη τε
Κυμοθόη Σπειώ τε Θόη θ᾽ Ἀλίη τ᾽ ἐρόεσσα 245
Πασιθέη τ᾽ Ἐρατώ τε καὶ Εὐνίκη ῥοδόπηχυς
καὶ Μελίτη χαρίεσσα καὶ Εὐλιμένη καὶ Ἀγαυὴ
Δωτώ τε Πρωτώ τε Φέρουσά τε Δυναμένη τε
Νησαίη τε καὶ Ἀκταίη καὶ Πρωτομέδεια
Δωρὶς καὶ Πανόπεια καὶ εὐειδὴς Γαλάτεια 250
Ἱπποθόη τ᾽ ἐρόεσσα καὶ Ἱππονόη ῥοδόπηχυς
Κυμοδόκη θ᾽, ἣ κύματ᾽ ἐν ἠεροειδέι πόντῳ
πνοιάς τε ζαέων ἀνέμων σὺν Κυματολήγῃ
ῥεῖα πρηΰνει καὶ ἐυσφύρῳ Ἀμφιτρίτῃ,
Κυμώ τ᾽ Ἠιόνη τε ἐυστέφανός θ᾽ Ἁλιμήδη 255
Γλαυκονόμη τε φιλομμειδὴς καὶ Ποντοπόρεια
Ληαγόρη τε καὶ Εὐαγόρη καὶ Λαομέδεια
Πουλυνόη τε καὶ Αὐτονόη καὶ Λυσιάνασσα
[Εὐάρνη τε φυήν τ᾽ ἐρατὴ καὶ εἶδος ἄμωμος]
καὶ Ψαμάθη χαρίεσσα δέμας δίη τε Μενίππη 260
Νησώ τ᾽ Εὐπόμπη τε Θεμιστώ τε Προνόη τε
Νημερτής θ᾽, ἣ πατρὸς ἔχει νόον ἀθανάτοιο.
Αὗται μὲν Νηρῆος ἀμύμονος ἐξεγένοντο
κοῦραι πεντήκοντα, ἀμύμονα ἔργα ἰδυῖαι.

Θαύμας δ᾽ Ὠκεανοῖο βαθυρρείταο θύγατρα 265
ἠγάγετ᾽ Ἠλέκτρην· ἣ δ᾽ ὠκεῖαν τέκεν Ἶριν
ἠυκόμους θ᾽ Ἁρπυίας Ἀελλώ τ᾽ Ὠκυπέτην τε,
αἵ ῥ᾽ ἀνέμων πνοιῇσι καὶ οἰωνοῖς ἕμ᾽ ἕπονται
ὠκείῃς πτερύγεσσι· μεταχρόνιαι γὰρ ἴαλλον.
Φόρκυϊ δ᾽ αὖ Κητὼ Γραίας τέκε καλλιπαρῄους 270
ἐκ γενετῆς πολιάς, τὰς δὴ Γραίας καλέουσιν
ἀθάνατοί τε θεοὶ χαμαὶ ἐρχόμενοί τ᾽ ἄνθρωποι,
Πεμφρηδώ τ᾽ ἐύπεπλον Ἐνυώ τε κροκόπεπλον,
Γοργούς θ᾽, αἳ ναίουσι πέρην κλυτοῦ Ὠκεανοῖο
ἐσχατιῇ πρὸς Νυκτός, ἵν᾽ Ἑσπερίδες λιγύφωνοι, 275
Σθεννώ τ᾽ Εὐρυάλη τε Μέδουσά τε λυγρὰ παθοῦσα.
Ἥ μὲν ἔην θνητή, αἳ δ᾽ ἀθάνατοι καὶ ἀγήρῳ,
αἱ δύο· τῇ δὲ μιῇ παρελέξατο Κυανοχαίτης
ἐν μαλακῷ λειμῶνι καὶ ἄνθεσιν εἰαρινοῖσιν.
Τῆς δ᾽ ὅτε δὴ Περσεὺς κεφαλὴν ἀπεδειροτόμησεν, 280
ἔκθορε Χρυσαωρ τε μέγας καὶ Πήγασος ἵππος.
Τῷ μὲν ἐπώνυμον ἦεν, ὅτ᾽ Ὠκεανοῦ περὶ πηγὰς
γένθ᾽, ὃ δ᾽ ἄορ χρύσειον ἔχων μετὰ χερσὶ φίλῃσιν.
Χὠ μὲν ἀποπτάμενος προλιπὼν χθόνα, μητέρα μήλων,
ἵκετ᾽ ἐς ἀθανάτους· Ζηνὸς δ᾽ ἐν δώμασι ναίει 285
βροντήν τε στεροπήν τε φέρων Διὶ μητιόεντι.
Χρυσάωρ δ᾽ ἔτεκεν τρικέφαλον Γηρυονῆα
μιχθεὶς Καλλιρόῃ κούρῃ κλυτοῦ Ὠκεανοῖο.
Τὸν μὲν ἄρ᾽ ἐξενάριξε βίη Ἡρακληείη
βουσὶ παρ᾽ εἰλιπόδεσσι περιρρύτῳ εἰν Ἐρυθείῃ 290
ἤματι τῷ ὅτε περ βοῦς ἤλασεν εὐρυμετώπους
Τίρυνθ᾽ εἰς ἱερὴν διαβὰς πόρον Ὠκεανοῖο
Ὄρθον τε κτείνας καὶ βουκόλον Εὐρυτίωνα
σταθμῷ ἐν ἠερόεντι πέρην κλυτοῦ Ὠκεανοῖο.
Ἥ δ᾽ ἔτεκ᾽ ἄλλο πέλωρον ἀμήχανον, οὐδὲν ἐοικὸς 295
θνητοῖς ἀνθρώποις οὐδ᾽ ἀθανάτοισι θεοῖσιν,
ἐν σπῆι ἔνι γλαφυρῷ θείην κρατερόφρον᾽ Ἔχιδναν,
ἥμισυ μὲν νύμφην ἑλικώπιδα καλλιπάρῃον,
ἥμισυ δ᾽ αὖτε πέλωρον ὄφιν δεινόν τε μέγαν τε
αἰόλον ὠμηστὴν ζαθέης ὑπὸ κεύθεσι γαίης. 300
Ἔνθα δέ οἱ σπέος ἐστὶ κάτω κοίλῃ ὑπὸ πέτρῃ
τηλοῦ ἀπ᾽ ἀθανάτων τε θεῶν θνητῶν τ᾽ ἀνθρώπων·
ἔνθ᾽ ἄρα οἱ δάσσαντο θεοὶ κλυτὰ δώματα ναίειν.
Ἥ δ᾽ ἐρυτ᾽ εἰν Ἀρίμοισιν ὑπὸ χθόνα λυγρὴ Ἔχιδνα,
ἀθάνατος νύμφη καὶ ἀγήραος ἤματα πάντα. 305
Τῇ δὲ Τυφάονά φασι μιγήμεναι ἐν φιλότητι
δεινόν θ᾽ ὑβριστήν τ᾽ ἄνομόν θ᾽ ἑλικώπιδι κούρῃ·
ἣ δ᾽ ὑποκυσαμένη τέκετο κρατερόφρονα τέκνα.
Ὄρθον μὲν πρῶτον κύνα γείνατο Γηρυονῆι·
δεύτερον αὖτις ἔτικτεν ἀμήχανον, οὔ τι φατειὸν 310
Κέρβερον ὠμηστήν, Ἀίδεω κύνα χαλκεόφωνον,
πεντηκοντακέφαλον, ἀναιδέα τε κρατερόν τε·
τὸ τρίτον Ὕδρην αὖτις ἐγείνατο λυγρὰ ἰδυῖαν
Λερναίην, ἣν θρέψε θεὰ λευκώλενος Ἥρη
ἄπλητον κοτέουσα βίῃ Ἡρακληείῃ. 315
Καὶ τὴν μὲν Διὸς υἱὸς ἐνήρατο νηλέι χαλκῷ
Ἀμφιτρυωνιάδης σὺν ἀρηιφίλῳ Ἰολάῳ
Ἡρακλέης βουλῇσιν Ἀθηναίης ἀγελείης.
Ἥ δὲ Χίμαιραν ἔτικτε πνέουσαν ἀμαιμάκετον πῦρ,
δεινήν τε μεγάλην τε ποδώκεά τε κρατερήν τε· 320
Τῆς δ᾽ ἦν τρεῖς κεφαλαί· μία μὲν χαροποῖο λέοντος,
ἣ δὲ χιμαίρης, ἣ δ᾽ ὄφιος, κρατεροῖο δράκοντος,
[πρόσθε λέων, ὄπιθεν δὲ δράκων, μέσση δὲ χίμαιρα,
δεινὸν ἀποπνείουσα πυρὸς μένος αἰθομένοιο.]
Τὴν μὲν Πήγασος εἷλε καὶ ἐσθλὸς Βελλεροφόντης. 325
Ἥ δ᾽ ἄρα Φῖκ᾽ ὀλοὴν τέκε Καδμείοισιν ὄλεθρον
Ὅρθῳ ὑποδμηθεῖσα Νεμειαῖόν τε λέοντα,
τόν ῥ᾽ Ἥρη θρέψασα Διὸς κυδρὴ παράκοιτις
γουνοῖσιν κατένασσε Νεμείης, πῆμ᾽ ἀνθρώποις.
Ἔνθ᾽ ἄρ᾽ ὃ οἰκείων ἐλεφαίρετο φῦλ᾽ ἀνθρώπων, 330
κοιρανέων Τρητοῖο Νεμείης ἠδ᾽ Ἀπέσαντος·
ἀλλά ἑ ἲς ἐδάμασσε βίης Ἡρακληείης.
Κητὼ δ᾽ ὁπλότατον Φόρκυι φιλότητι μιγεῖσα
γείνατο δεινὸν ὄφιν, ὃς ἐρεμνῆς κεύθεσι γαίης
σπείρησιν μεγάλοις παγχρύσεα μῆλα φυλάσσει. 335
Τοῦτο μὲν ἐκ Κητοῦς καὶ Φόρκυνος γένος ἐστίν.
Τηθὺς δ᾽ Ὠκεανῷ Ποταμοὺς τέκε δινήεντας,
Νεῖλόν τ᾽ Ἀλφειόν τε καὶ Ἠριδανὸν βαθυδίνην
Στρυμόνα Μαίανδρόν τε καὶ Ἴστρον καλλιρέεθρον
Φᾶσίν τε ῾Ρῆσόν τ᾽ Ἀχελώιόν τ᾽ ἀργυροδίνην 340
Νέσσον τε ῾Ροδίον θ᾽ Ἁλιάκμονά θ᾽ Ἑπτάπορόν τε
Γρήνικόν τε καὶ Αἴσηπον θεῖόν τε Σιμοῦντα
Πηνειόν τε καὶ Ἕρμον ἐυρρείτην τε Κάικον
Σαγγάριόν τε μέγαν Λάδωνά τε Παρθένιόν τε
Εὔηνόν τε καὶ Ἄρδησκον θεῖόν τε Σκάμανδρον. 345
Τίκτε δὲ θυγατέρων ἱερὸν γένος, αἳ κατὰ γαῖαν
ἄνδρας κουρίζουσι σὺν Ἀπόλλωνι ἄνακτι
καὶ Ποταμοῖς, ταύτην δὲ Διὸς πάρα μοῖραν ἔχουσι,
Πειθώ τ᾽ Ἀδμήτη τε Ἰάνθη τ᾽ Ἠλέκτρη τε
Δωρίς τε Πρυμνώ τε καὶ Οὐρανίη θεοειδὴς 350
Ἱππώ τε Κλυμένη τε ῾Ρόδειά τε Καλλιρόη τε
Ζευξώ τε Κλυτίη τε Ἰδυῖά τε Πασιθόη τε
Πληξαύρη τε Γαλαξαύρη τ᾽ ἐρατή τε Διώνη
Μηλόβοσίς τε Φόη τε καὶ εὐειδὴς Πολυδώρη
Κερκηίς τε φυὴν ἐρατὴ Πλουτώ τε βοῶπις 355
Περσηίς τ᾽ Ἰάνειρά τ᾽ Ἀκάστη τε Ξάνθη τε
Πετραίη τ᾽ ἐρόεσσα Μενεσθώ τ᾽ Εὐρώπη τε
Μῆτίς τ᾽ Εὐρυνόμη τε Τελεστώ τε κροκόπεπλος
Χρυσηίς τ᾽ Ἀσίη τε καὶ ἱμερόεσσα Καλυψὼ
Εὐδώρη τε Τύχη τε καὶ Ἀμφιρὼ Ὠκυρόη τε 360
καὶ Στύξ, ἣ δή σφεων προφερεστάτη ἐστὶν ἁπασέων.
Αὗται δ᾽ Ὠκεανοῦ καὶ Τηθύος ἐξεγένοντο
πρεσβύταται κοῦραι· πολλαί γε μέν εἰσι καὶ ἄλλαι.
Τρὶς γὰρ χίλιαί εἰσι τανύσφυροι Ὠκεανῖναι,
αἵ ῥα πολυσπερέες γαῖαν καὶ βένθεα λίμνης 365
πάντη ὁμῶς ἐφέπουσι, θεάων ἀγλαὰ τέκνα.
Τόσσοι δ᾽ αὖθ᾽ ἕτεροι ποταμοὶ καναχηδὰ ῥέοντες,
υἱέες Ὠκεανοῦ, τοὺς γείνατο πότνια Τηθύς·
τῶν ὄνομ᾽ ἀργαλέον πάντων βροτὸν ἀνέρ᾽ ἐνισπεῖν,
Οἳ δὲ ἕκαστοι ἴσασιν, ὅσοι περιναιετάωσιν. 370
Θεία δ᾽ Ἠέλιόν τε μέγαν λαμπράν τε Σελήνην
Ἠῶ θ᾽, ἣ πάντεσσιν ἐπιχθονίοισι φαείνει
ἀθανάτοις τε θεοῖσι, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσι,
γείναθ᾽ ὑποδμηθεῖσ᾽ Ὑπερίονος ἐν φιλότητι.
Κρίῳ δ᾽ Εὐρυβίη τέκεν ἐν φιλότητι μιγεῖσα 375
Ἀστραῖόν τε μέγαν Πάλλαντά τε δῖα θεάων
Πέρσην θ᾽, ὃς καὶ πᾶσι μετέπρεπεν ἰδμοσύνῃσιν.

Ἀστραίῳ δ᾽ Ἠὼς ἀνέμους τέκε καρτεροθύμους,
ἀργέστην Ζέφυρον Βορέην τ᾽ αἰψηροκέλευθον
καὶ Νότον, ἐν φιλότητι θεὰ θεῷ εὐνηθεῖσα. 380
Τοὺς δὲ μέτ᾽ ἀστέρα τίκτ' Ἠοσφόρον Ἠριγένεια
ἄστρα τε λαμπετόωντα, τά τ᾽ οὐρανὸς ἐστεφάνωται.

Στὺξ δ᾽ ἔτεκ᾽ Ὠκεανοῦ θυγάτηρ Πάλλαντι μιγεῖσα
Ζῆλον καὶ Νίκην καλλίσφυρον ἐν μεγάροισιν·
καὶ Κράτος ἠδὲ Βίην ἀριδείκετα γείνατο τέκνα, 385
τῶν οὐκ ἔστ᾽ ἀπάνευθε Διὸς δόμος, οὐδέ τις ἕδρη,
οὐδ᾽ ὁδός, ὅππη μὴ κείνοις θεὸς ἡγεμονεύῃ,
ἀλλ᾽ αἰεὶ πὰρ Ζηνὶ βαρυκτύπῳ ἑδριόωνται.
Ὥς γὰρ ἐβούλευσεν Στὺξ ἄφθιτος Ὠκεανίνη
ἥματι τῷ, ὅτε πάντας Ὀλύμπιος ἀστεροπητὴς 390
ἀθανάτους ἐκάλεσσε θεοὺς ἐς μακρὸν Ὄλυμπον,
εἶπε δ᾽, ὃς ἂν μετὰ εἷο θεῶν Τιτῆσι μάχοιτο,
μή τιν᾽ ἀπορραίσειν γεράων, τιμὴν δὲ ἕκαστον
ἑξέμεν, ἣν τὸ πάρος γε μετ᾽ ἀθανάτοισι θεοῖσιν
Τὸν δ᾽ ἔφαθ᾽, ὅς τις ἄτιμος ὑπὸ Κρόνου ἠδ᾽ ἀγέραστος, 395
τιμῆς καὶ γεράων ἐπιβησέμεν, ἧ θέμις ἐστίν.
Ἦλθε δ᾽ ἄρα πρώτη Στὺξ ἄφθιτος Οὔλυμπόνδε
σὺν σφοῖσιν παίδεσσι φίλου διὰ μήδεα πατρός.
Τὴν δὲ Ζεὺς τίμησε, περισσὰ δὲ δῶρα ἔδωκεν.
Αὐτὴν μὲν γὰρ ἔθηκε θεῶν μέγαν ἔμμεναι ὅρκον, 400
παῖδας δ᾽ ἤματα πάντα ἕο μεταναιέτας εἶναι.
Ὥς δ᾽ αὔτως πάντεσσι διαμπερές, ὥς περ ὑπέστη,
ἐξετέλεσσ᾽· αὐτὸς δὲ μέγα κρατεῖ ἠδὲ ἀνάσσει.

Φοίβη δ᾽ αὖ Κοίου πολυήρατον ἦλθεν ἐς εὐνήν·
κυσαμένη δὴ ἔπειτα θεὰ θεοῦ ἐν φιλότητι 405
Λητὼ κυανόπεπλον ἐγείνατο, μείλιχον αἰεί,
μείλιχον ἐξ ἀρχῆς, ἀγανώτατον ἐντὸς Ὀλύμπου, 408
ἤπιον ἀνθρώποισι καὶ ἀθανάτοισι θεοῖσιν. 407
Γείνατο δ᾽ Ἀστερίην ἐυώνυμον, ἥν ποτε Πέρσης
ἠγάγετ᾽ ἐς μέγα δῶμα φίλην κεκλῆσθαι ἄκοιτιν. 410

Ἤ δ᾽ ὑποκυσαμένη Ἑκάτην τέκε, τὴν περὶ πάντων
Ζεὺς Κρονίδης τίμησε· πόρεν δέ οἱ ἀγλαὰ δῶρα,
μοῖραν ἔχειν γαίης τε καὶ ἀτρυγέτοιο θαλάσσης.
Ἥ δὲ καὶ ἀστερόεντος ἀπ᾽ οὐρανοῦ ἔμμορε τιμῆς
ἀθανάτοις τε θεοῖσι τετιμένη ἐστὶ μάλιστα. 415
Καὶ γὰρ νῦν, ὅτε πού τις ἐπιχθονίων ἀνθρώπων
ἔρδων ἱερὰ καλὰ κατὰ νόμον ἱλάσκηται,
κικλῄσκει Ἑκάτην· πολλή τέ οἱ ἕσπετο τιμὴ
ῥεῖα μάλ᾽, ᾧ πρόφρων γε θεὰ ὑποδέξεται εὐχάς,
καί τέ οἱ ὄλβον ὀπάζει, ἐπεὶ δύναμίς γε πάρεστιν. 420
Ὅσσοι γὰρ Γαίης τε καὶ Οὐρανοῦ ἐξεγένοντο
καὶ τιμὴν ἔλαχον, τούτων ἔχει αἶσαν ἁπάντων.
Οὐδέ τί μιν Κρονίδης ἐβιήσατο οὐδέ τ᾽ ἀπηύρα,
ὅσσ᾽ ἔλαχεν Τιτῆσι μετὰ προτέροισι θεοῖσιν,
ἀλλ᾽ ἔχει, ὡς τὸ πρῶτον ἀπ᾽ ἀρχῆς ἔπλετο δασμός, 425
καὶ γέρας ἐν γαίῃ τε καὶ οὐρανῷ ἠδὲ θαλάσσῃ· 427
οὐδ᾽, ὅτι μουνογενής, ἧσσον θεὰ ἔμμορε τιμῆς, 426
ἀλλ᾽ ἔτι καὶ πολὺ μᾶλλον, ἐπεὶ Ζεὺς τίεται αὐτήν. 428
ᾮ δ᾽ ἐθέλει, μεγάλως παραγίγνεται ἠδ᾽ ὀνίνησιν·
ἔν τε δίκῃ βασιλεῦσι παρ᾽ αἰδοίοισι καθίζει, 434
ἔν τ᾽ ἀγορῇ λαοῖσι μεταπρέπει, ὅν κ᾽ ἐθέλῃσιν· 430
ἠδ᾽ ὁπότ᾽ ἐς πόλεμον φθεισήνορα θωρήσσωνται
ἀνέρες, ἔνθα θεὰ παραγίγνεται, οἷς κ᾽ ἐθέλῃσι
νίκην προφρονέως ὀπάσαι καὶ κῦδος ὀρέξαι. 433
Ἐσθλὴ δ᾽ αὖθ᾽ ὁπότ᾽ ἄνδρες ἀεθλεύωσιν ἀγῶνι, 435
ἔνθα θεὰ καὶ τοῖς παραγίγνεται ἠδ᾽ ὀνίνησιν·
νικήσας δὲ βίῃ καὶ κάρτεϊ καλὸν ἄεθλον
ῥεῖα φέρει χαίρων τε, τοκεῦσι δὲ κῦδος ὀπάζει.
Ἐσθλὴ δ᾽ ἱππήεσσι παρεστάμεν, οἷς κ᾽ ἐθέλῃσιν.
Καὶ τοῖς, οἳ γλαυκὴν δυσπέμφελον ἐργάζονται, 440
εὔχονται δ᾽ Ἑκάτῃ καὶ ἐρικτύπῳ Ἐννοσιγαίῳ,
ῥηιδίως ἄγρην κυδρὴ θεὸς ὤπασε πολλήν,
ῥεῖα δ᾽ ἀφείλετο φαινομένην, ἐθέλουσά γε θυμῷ.
Ἐσθλὴ δ᾽ ἐν σταθμοῖσι σὺν Ἑρμῇ ληίδ᾽ ἀέξειν·
βουκολίας δ᾽ ἀγέλας τε καὶ αἰπόλια πλατέ᾽ αἰγῶν 445
ποίμνας τ᾽ εἰροπόκων ὀίων, θυμῷ γ᾽ ἐθέλουσα,
ἐξ ὀλίγων βριάει καὶ ἐκ πολλῶν μείονα θῆκεν.
Οὕτω τοι καὶ μουνογενὴς ἐκ μητρὸς ἐοῦσα
πᾶσι μετ᾽ ἀθανάτοισι τετίμηται γεράεσσιν.
Θῆκε δέ μιν Κρονίδης κουροτρόφον, οἳ μετ᾽ ἐκείνην 450
ὀφθαλμοῖσιν ἴδοντο φάος πολυδερκέος Ἠοῦς.
Οὕτως ἐξ ἀρχῆς κουροτρόφος, αἳ δέ τε τιμαί.

῾Ρείη δὲ δμηθεῖσα Κρόνῳ τέκε φαίδιμα τέκνα,
Ἱστίην Δήμητρα καὶ Ἥρην χρυσοπέδιλον
ἴφθιμόν τ᾽ Ἀίδην, ὃς ὑπὸ χθονὶ δώματα ναίει 455
νηλεὲς ἦτορ ἔχων, καὶ ἐρίκτυπον Ἐννοσίγαιον
Ζῆνά τε μητιόεντα, θεῶν πατέρ᾽ ἠδὲ καὶ ἀνδρῶν,
τοῦ καὶ ὑπὸ βροντῆς πελεμίζεται εὐρεῖα χθών.
Καὶ τοὺς μὲν κατέπινε μέγας Κρόνος, ὥς τις ἕκαστος
νηδύος ἐξ ἱερῆς μητρὸς πρὸς γούναθ᾽ ἵκοιτο, 460
τὰ φρονέων, ἵνα μή τις ἀγαυῶν Οὐρανιώνων
ἄλλος ἐν ἀθανάτοισιν ἔχοι βασιληίδα τιμήν.
Πεύθετο γὰρ Γαίης τε καὶ Οὐρανοῦ ἀστερόεντος,
οὕνεκά οἱ πέπρωτο ἑῷ ὑπὸ παιδὶ δαμῆναι
καὶ κρατερῷ περ ἐόντι — Διὸς μεγάλου διὰ βουλάς· — 465
τῷ ὅ γ᾽ ἄρ᾽ οὐκ ἀλαὸς σκοπιὴν ἔχεν, ἀλλὰ δοκεύων
παῖδας ἑοὺς κατέπινε· ῾Ρέην δ᾽ ἔχε πένθος ἄλαστον.
Ἀλλ᾽ ὅτε δὴ Δί᾽ ἔμελλε θεῶν πατέρ᾽ ἠδὲ καὶ ἀνδρῶν
τέξεσθαι, τότ᾽ ἔπειτα φίλους λιτάνευε τοκῆας
τοὺς αὐτῆς, Γαῖάν τε καὶ Οὐρανὸν ἀστερόεντα, 470
μῆτιν συμφράσσασθαι, ὅπως λελάθοιτο τεκοῦσα
παῖδα φίλον, τείσαιτο δ᾽ ἐρινῦς πατρὸς ἑοῖο
παίδων θ᾽, οὓς κατέπινε μέγας Κρόνος ἀγκυλομήτης.
Οἳ δὲ θυγατρὶ φίλῃ μάλα μὲν κλύον ἠδ᾽ ἐπίθοντο,
καί οἱ πεφραδέτην, ὅσα περ πέπρωτο γενέσθαι 475
ἀμφὶ Κρόνῳ βασιλῆι καὶ υἱέι καρτεροθύμῳ.
Πέμψαν δ᾽ ἐς Λύκτον, Κρήτης ἐς πίονα δῆμον,
ὁππότ᾽ ἄρ᾽ ὁπλότατον παίδων τέξεσθαι ἔμελλε,
Ζῆνα μέγαν· τὸν μέν οἱ ἐδέξατο Γαῖα πελώρη
Κρήτῃ ἐν εὐρείῃ τραφέμεν ἀτιταλλέμεναί τε. 480
Ἔνθα μιν ἷκτο φέρουσα θοὴν διὰ νύκτα μέλαιναν
πρώτην ἐς Λύκτον· κρύψεν δέ ἑ χερσὶ λαβοῦσα
ἄντρῳ ἐν ἠλιβάτῳ, ζαθέης ὑπὸ κεύθεσι γαίης,
Αἰγαίῳ ἐν ὄρει πεπυκασμένῳ ὑλήεντι.
Τῷ δὲ σπαργανίσασα μέγαν λίθον ἐγγυάλιξεν 485
Οὐρανίδῃ μέγ᾽ ἄνακτι, θεῶν προτέρῳ βασιλῆι.
Τὸν τόθ᾽ ἑλὼν χείρεσσιν ἑὴν ἐσκάτθετο νηδὺν
σχέτλιος· οὐδ᾽ ἐνόησε μετὰ φρεσίν, ὥς οἱ ὀπίσσω
ἀντὶ λίθου ἑὸς υἱὸς ἀνίκητος καὶ ἀκηδὴς
λείπεθ᾽, ὅ μιν τάχ᾽ ἔμελλε βίῃ καὶ χερσὶ δαμάσσας 490
τιμῆς ἐξελάειν, ὃ δ᾽ ἐν ἀθανάτοισι ἀνάξειν.

Καρπαλίμως δ᾽ ἄρ᾽ ἔπειτα μένος καὶ φαίδιμα γυῖα
ηὔξετο τοῖο ἄνακτος· ἐπιπλομένων δ᾽ ἐνιαυτῶν
[Γαίης ἐννεσίῃσι πολυφραδέεσσι δολωθεὶς]
ὃν γόνον ἄψ ἀνέηκε μέγας Κρόνος ἀγκυλομήτης 495
νικηθεὶς τέχνῃσι βίηφί τε παιδὸς ἑοῖο.
Πρῶτον δ᾽ ἐξέμεσεν λίθον, πύματον καταπίνων·
τὸν μὲν Ζεὺς στήριξε κατὰ χθονὸς εὐρυοδείης
Πυθοῖ ἐν ἠγαθέῃ γυάλοις ὕπο Παρνησοῖο
σῆμ᾽ ἔμεν ἐξοπίσω, θαῦμα θνητοῖσι βροτοῖσιν. 500

[Λῦσε δὲ πατροκασιγνήτους ὀλοῶν ὑπὸ δεσμῶν
Οὐρανίδας, οὓς δῆσε πατὴρ ἀεσιφροσύνῃσιν·
οἳ οἱ ἀπεμνήσαντο χάριν εὐεργεσιάων,
δῶκαν δὲ βροντὴν ἠδ᾽ αἰθαλόεντα κεραυνὸν
καὶ στεροπήν· τὸ πρὶν δὲ πελώρη Γαῖα κεκεύθει· 505
τοῖς πίσυνος θνητοῖσι καὶ ἀθανάτοισιν ἀνάσσει.]

Κούρην δ᾽ Ἰαπετὸς καλλίσφυρον Ὠκεανίνην
ἠγάγετο Κλυμένην καὶ ὁμὸν λέχος εἰσανέβαινεν.
Ἥ δέ οἱ Ἄτλαντα κρατερόφρονα γείνατο παῖδα·
τίκτε δ᾽ ὑπερκύδαντα Μενοίτιον ἠδὲ Προμηθέα, 510
ποικίλον αἰολόμητιν, ἁμαρτίνοόν τ᾽ Ἐπιμηθέα,
ὃς κακὸν ἐξ ἀρχῆς γένετ᾽ ἀνδράσιν ἀλφηστῇσιν·
πρῶτος γάρ ῥα Διὸς πλαστὴν ὑπέδεκτο γυναῖκα
παρθένον. Ὑβριστὴν δὲ Μενοίτιον εὐρύοπα Ζεὺς
εἰς Ἔρεβος κατέπεμψε βαλὼν ψολόεντι κεραυνῷ 515
εἵνεκ᾽ ἀτασθαλίης τε καὶ ἠνορέης ὑπερόπλου.
Ἄτλας δ᾽ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχει κρατερῆς ὑπ᾽ ἀνάγκης
πείρασιν ἐν γαίης, πρόπαρ Ἑσπερίδων λιγυφώνων,
ἑστηὼς κεφαλῇ τε καὶ ἀκαμάτῃσι χέρεσσιν·
ταύτην γάρ οἱ μοῖραν ἐδάσσατο μητίετα Ζεύς. 520
Δῆσε δ᾽ ἀλυκτοπέδῃσι Προμηθέα ποικιλόβουλον
δεσμοῖς ἀργαλέοισι μέσον διὰ κίον᾽ ἐλάσσας·
καί οἱ ἐπ᾽ αἰετὸν ὦρσε τανύπτερον· αὐτὰρ ὅ γ᾽ ἧπαρ
ἤσθιεν ἀθάνατον, τὸ δ᾽ ἀέξετο ἶσον ἁπάντη
νυκτός, ὅσον πρόπαν ἦμαρ ἔδοι τανυσίπτερος ὄρνις. 525
Τὸν μὲν ἄρ᾽ Ἀλκμήνης καλλισφύρου ἄλκιμος υἱὸς
Ἡρακλέης ἔκτεινε, κακὴν δ᾽ ἀπὸ νοῦσον ἄλαλκεν
Ἰαπετιονίδῃ καὶ ἐλύσατο δυσφροσυνάων
οὐκ ἀέκητι Ζηνὸς Ὀλυμπίου ὑψιμέδοντος,
ὄφρ᾽ Ἡρακλῆος Θηβαγενέος κλέος εἴη 530
πλεῖον ἔτ᾽ ἢ τὸ πάροιθεν ἐπὶ χθόνα πουλυβότειραν.
Ταῦτά γ᾽ ἄρ᾽ ἁζόμενος τίμα ἀριδείκετον υἱόν·
καί περ χωόμενος παύθη χόλου, ὃν πρὶν ἔχεσκεν,
οὕνεκ᾽ ἐρίζετο βουλὰς ὑπερμενέει Κρονίωνι.
Καὶ γὰρ ὅτ᾽ ἐκρίνοντο θεοὶ θνητοί τ᾽ ἄνθρωποι 535
Μηκώνῃ, τότ᾽ ἔπειτα μέγαν βοῦν πρόφρονι θυμῷ
δασσάμενος προέθηκε, Διὸς νόον ἐξαπαφίσκων.
Τοῖς μὲν γὰρ σάρκας τε καὶ ἔγκατα πίονα δημῷ
ἐν ῥινῷ κατέθηκε καλύψας γαστρὶ βοείῃ,
τῷ δ᾽ αὖτ᾽ ὀστέα λευκὰ βοὸς δολίῃ ἐπὶ τέχνῃ 540
εὐθετίσας κατέθηκε καλύψας ἀργέτι δημῷ.
Δὴ τότε μιν προσέειπε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε·
Ἰαπετιονίδη, πάντων ἀριδείκετ᾽ ἀνάκτων,
ὦ πέπον, ὡς ἑτεροζήλως διεδάσσαο μοίρας.
Ὥς φάτο κερτομέων Ζεὺς ἄφθιτα μήδεα εἰδώς. 545
Τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπε Προμηθεὺς ἀγκυλομήτης
ἦκ᾽ ἐπιμειδήσας, δολίης δ᾽ οὐ λήθετο τέχνης·
Ζεῦ κύδιστε μέγιστε θεῶν αἰειγενετάων,
τῶν δ᾽ ἕλε᾽, ὁπποτέρην σε ἐνὶ φρεσὶ θυμὸς ἀνώγει.
Φῆ ῥα δολοφρονέων· Ζεὺς δ᾽ ἄφθιτα μήδεα εἰδὼς 550
γνῶ ῥ᾽ οὐδ᾽ ἠγνοίησε δόλον· κακὰ δ᾽ ὄσσετο θυμῷ
θνητοῖς ἀνθρώποισι, τὰ καὶ τελέεσθαι ἔμελλεν.
Χερσὶ δ᾽ ὅ γ᾽ ἀμφοτέρῃσιν ἀνείλετο λευκὸν ἄλειφαρ.
Χώσατο δὲ φρένας ἀμφί, χόλος δέ μιν ἵκετο θυμόν,
ὡς ἴδεν ὀστέα λευκὰ βοὸς δολίῃ ἐπὶ τέχνῃ. 555
Ἐκ τοῦ δ᾽ ἀθανάτοισιν ἐπὶ χθονὶ φῦλ᾽ ἀνθρώπων
καίουσ᾽ ὀστέα λευκὰ θυηέντων ἐπὶ βωμῶν.
Τὸν δὲ μέγ᾽ ὀχθήσας προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύς·
Ἰαπετιονίδη, πάντων πέρι μήδεα εἰδώς,
ὦ πέπον, οὐκ ἄρα πω δολίης ἐπιλήθεο τέχνης. 560
Ὥς φάτο χωόμενος Ζεὺς ἄφθιτα μήδεα εἰδώς·
ἐκ τούτου δὴ ἔπειτα δόλου μεμνημένος αἰεὶ
οὐκ ἐδίδου μελίῃσι πυρὸς μένος ἀκαμάτοιο
θνητοῖς ἀνθρώποις, οἳ ἐπὶ χθονὶ ναιετάουσιν.
Ἀλλά μιν ἐξαπάτησεν ἐὺς πάις Ἰαπετοῖο 565
κλέψας ἀκαμάτοιο πυρὸς τηλέσκοπον αὐγὴν
ἐν κοΐλῳ νάρθηκι· δάκεν δέ ἑ νειόθι θυμόν,
Ζῆν᾽ ὑψιβρεμέτην, ἐχόλωσε δέ μιν φίλον ἦτορ,
ὡς ἴδ᾽ ἐν ἀνθρώποισι πυρὸς τηλέσκοπον αὐγήν.
Αὐτίκα δ᾽ ἀντὶ πυρὸς τεῦξεν κακὸν ἀνθρώποισιν· 570
γαίης γὰρ σύμπλασσε περικλυτὸς Ἀμφιγυήεις
παρθένῳ αἰδοίῃ ἴκελον Κρονίδεω διὰ βουλάς.
Ζῶσε δὲ καὶ κόσμησε θεὰ γλαυκῶπις Ἀθήνη
ἀργυφέη ἐσθῆτι· κατὰ κρῆθεν δὲ καλύπτρην
δαιδαλέην χείρεσσι κατέσχεθε, θαῦμα ἰδέσθαι· 575
[ἀμφὶ δέ οἱ στεφάνους, νεοθηλέος ἄνθεα ποίης,
ἱμερτοὺς περίθηκε καρήατι Παλλὰς Ἀθήνη. ]
ἀμφὶ δέ οἱ στεφάνην χρυσέην κεφαλῆφιν ἔθηκε,
τὴν αὐτὸς ποίησε περικλυτὸς Ἀμφιγυήεις
ἀσκήσας παλάμῃσι, χαριζόμενος Διὶ πατρί. 580
Τῇ δ᾽ ἐνὶ δαίδαλα πολλὰ τετεύχατο, θαῦμα ἰδέσθαι,
κνώδαλ᾽, ὅσ᾽ ἤπειρος πολλὰ τρέφει ἠδὲ θάλασσα·
τῶν ὅ γε πόλλ᾽ ἐνέθηκε,—χάρις δ᾽ ἀπελάμπετο πολλή,—
θαυμάσια, ζῴοισιν ἐοικότα φωνήεσσιν.
Αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ τεῦξε καλὸν κακὸν ἀντ᾽ ἀγαθοῖο, 585
ἐξάγαγ᾽, ἔνθα περ ἄλλοι ἔσαν θεοὶ ἠδ᾽ ἄνθρωποι,
κόσμῳ ἀγαλλομένην γλαυκώπιδος ὀβριμοπάτρης.
θαῦμα δ᾽ ἔχ᾽ ἀθανάτους τε θεοὺς θνητούς τ᾽ ἀνθρώπους,
ὡς ἔιδον δόλον αἰπύν, ἀμήχανον ἀνθρώποισιν.
[ἐκ τῆς γὰρ γένος ἐστὶ γυναικῶν θηλυτεράων,] 590
τῆς γὰρ ὀλώιόν ἐστι γένος καὶ φῦλα γυναικῶν,
πῆμα μέγ᾽ αἳ θνητοῖσι μετ᾽ ἀνδράσι ναιετάουσιν
οὐλομένης πενίης οὐ σύμφοροι, ἀλλὰ κόροιο.
Ὡς δ᾽ ὁπότ᾽ ἐν σμήνεσσι κατηρεφέεσσι μέλισσαι
κηφῆνας βόσκωσι, κακῶν ξυνήονας ἔργων· 595
αἳ μέν τε πρόπαν ἦμαρ ἐς ἠέλιον καταδύντα
ἠμάτιαι σπεύδουσι τιθεῖσί τε κηρία λευκά,
οἳ δ᾽ ἔντοσθε μένοντες ἐπηρεφέας κατὰ σίμβλους
ἀλλότριον κάματον σφετέρην ἐς γαστέρ᾽ ἀμῶνται·
ὣς δ᾽ αὔτως ἄνδρεσσι κακὸν θνητοῖσι γυναῖκας 600
Ζεὺς ὑψιβρεμέτης θῆκεν, ξυνήονας ἔργων
ἀργαλέων· ἕτερον δὲ πόρεν κακὸν ἀντ᾽ ἀγαθοῖο·
ὅς κε γάμον φεύγων καὶ μέρμερα ἔργα γυναικῶν
μὴ γῆμαι ἐθέλῃ, ὀλοὸν δ᾽ ἐπὶ γῆρας ἵκοιτο
χήτεϊ γηροκόμοιο· ὅ γ᾽ οὐ βιότου ἐπιδευὴς 605
ζώει, ἀποφθιμένου δὲ διὰ κτῆσιν δατέονται
χηρωσταί· ᾧ δ᾽ αὖτε γάμου μετὰ μοῖρα γένηται,
κεδνὴν δ᾽ ἔσχεν ἄκοιτιν ἀρηρυῖαν πραπίδεσσι,
τῷ δέ τ᾽ ἀπ᾽ αἰῶνος κακὸν ἐσθλῷ ἀντιφερίζει
ἐμμενές· ὃς δέ κε τέτμῃ ἀταρτηροῖο γενέθλης, 610
ζώει ἐνὶ στήθεσσιν ἔχων ἀλίαστον ἀνίην
θυμῷ καὶ κραδίῃ, καὶ ἀνήκεστον κακόν ἐστιν.
Ὥς οὐκ ἔστι Διὸς κλέψαι νόον οὐδὲ παρελθεῖν.
Οὐδὲ γὰρ Ἰαπετιονίδης ἀκάκητα Προμηθεὺς
τοῖό γ᾽ ὑπεξήλυξε βαρὺν χόλον, ἀλλ᾽ ὑπ᾽ ἀνάγκης 615
καὶ πολύιδριν ἐόντα μέγας κατὰ δεσμὸς ἐρύκει.

Βριάρεῳ δ᾽ ὡς πρῶτα πατὴρ ὠδύσσατο θυμῷ
Κόττῳ τ᾽ ἠδὲ Γύῃ, δῆσεν κρατερῷ ἐνὶ δεσμῷ
ἠνορέην ὑπέροπλον ἀγώμενος ἠδὲ καὶ εἶδος
καὶ μέγεθος· κατένασσε δ᾽ ὑπὸ χθονὸς εὐρυοδείης. 620
Ἔνθ᾽ οἵ γ᾽ ἄλγε᾽ ἔχοντες ὑπὸ χθονὶ ναιετάοντες
ἥατ᾽ ἐπ᾽ ἐσχατιῇ, μεγάλης ἐν πείρασι γαίης,
δηθὰ μάλ᾽ ἀχνύμενοι, κραδίῃ μέγα πένθος ἔχοντες.
ἀλλά σφεας Κρονίδης τε καὶ ἀθάνατοι θεοὶ ἄλλοι,
οὓς τέκεν ἠύκομος ῾Ρείη Κρόνου ἐν φιλότητι, 625
Γαίης φραδμοσύνῃσιν ἀνήγαγον ἐς φάος αὖτις·
αὐτὴ γάρ σφιν ἅπαντα διηνεκέως κατέλεξε
σὺν κείνοις νίκην τε καὶ ἀγλαὸν εὖχος ἀρέσθαι.
δηρὸν γὰρ μάρναντο πόνον θυμαλγέ᾽ ἔχοντες
ἀντίον ἀλλήλοισι διὰ κρατερὰς ὑσμίνας, 631
Τιτῆνές τε θεοὶ καὶ ὅσοι Κρόνου ἐξεγένοντο· 630
οἳ μὲν ἀφ᾽ ὑψηλῆς Ὄθρυος Τιτῆνες ἀγαυοί,
οἳ δ᾽ ἄρ᾽ ἀπ᾽ Οὐλύμποιο θεοί, δωτῆρες ἐάων,
οὓς τέκεν ἠύκομος ῾Ρείη Κρόνῳ εὐνηθεῖσα.
οἵ ῥα τότ᾽ ἀλλήλοισι χόλον θυμαλγέ᾽ ἔχοντες 635
συνεχέως ἐμάχοντο δέκα πλείους ἐνιαυτούς·
οὐδέ τις ἦν ἔριδος χαλεπῆς λύσις οὐδὲ τελευτὴ
οὐδετέροις, ἶσον δὲ τέλος τέτατο πτολέμοιο.
Ἀλλ᾽ ὅτε δὴ κείνοισι παρέσχεθεν ἄρμενα πάντα,
νέκταρ τ᾽ ἀμβροσίην τε, τά περ θεοὶ αὐτοὶ ἔδουσι, 640
πάντων ἐν στήθεσσιν ἀέξετο θυμὸς ἀγήνωρ.
[Ὡς νέκταρ τ᾽ ἐπάσαντο καὶ ἀμβροσίην ἐρατεινήν,]
δὴ τότε τοῖς μετέειπε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε·
κέκλυτε μευ, Γαίης τε καὶ Οὐρανοῦ ἀγλαὰ τέκνα,
ὄφρ᾽ εἴπω, τά με θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι κελεύει. 645
Ἤδη γὰρ μάλα δηρὸν ἐναντίοι ἀλλήλοισι
νίκης καὶ κράτεος πέρι μαρνάμεθ᾽ ἤματα πάντα
Τιτῆνές τε θεοὶ καὶ ὅσοι Κρόνου ἐκγενόμεσθα.
Ὑμεῖς δὲ μεγάλην τε βίην καὶ χεῖρας ἀάπτους
φαίνετε Τιτήνεσσιν ἐναντίοι ἐν δαῒ λυγρῇ 650
μνησάμενοι φιλότητος ἐνηέος, ὅσσα παθόντες
ἐς φάος ἂψ ἀφίκεσθε δυσηλεγέος ὑπὸ δεσμοῦ
ἡμετέρας διὰ βουλὰς ὑπὸ ζόφου ἠερόεντος.

Ὥς φάτο· τὸν δ᾽ ἐξαῦτις ἀμείβετο Κόττος ἀμύμων·
δαιμόνι᾽, οὐκ ἀδάητα πιφαύσκεαι· ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ 655
ἴδμεν, ὅ τοι περὶ μὲν πραπίδες, περὶ δ᾽ ἐστὶ νόημα,
ἀλκτὴρ δ᾽ ἀθανάτοισιν ἀρῆς γένεο κρυεροῖο.
Σῇσι δ᾽ ἐπιφροσύνῃσιν ὑπὸ ζόφου ἠερόεντος
ἄψορρον δεῦρ᾽ αὖτις ἀμειλίκτων ὑπὸ δεσμῶν
ἠλύθομεν, Κρόνου υἱὲ ἄναξ, ἀνάελπτα παθόντες. 660
Τῷ καὶ νῦν ἀτενεῖ τε νόῳ καὶ ἐπίφρονι βουλῇ
ῥυσόμεθα κράτος ὑμὸν ἐν αἰνῇ δηιοτῆτι
μαρνάμενοι Τιτῆσιν ἀνὰ κρατερὰς ὑσμίνας.
Ὥς φάτ᾽· ἐπῄνεσσαν δὲ θεοί, δωτῆρες ἐάων,
μῦθον ἀκούσαντες· πολέμου δ᾽ ἐλιλαίετο θυμὸς 665
μᾶλλον ἔτ᾽ ἢ τὸ πάροιθε· μάχην δ᾽ ἀμέγαρτον ἔγειραν
πάντες, θήλειαι τε καὶ ἄρσενες, ἤματι κείνῳ,
Τιτῆνές τε θεοὶ καὶ ὅσοι Κρόνου ἐξεγένοντο,
οὕς τε Ζεὺς Ἐρέβεσφιν ὑπὸ χθονὸς ἧκε φόωσδε
δεινοί τε κρατεροί τε, βίην ὑπέροπλον ἔχοντες. 670
Τῶν ἑκατὸν μὲν χεῖρες ἀπ᾽ ὤμων ἀίσσοντο
πᾶσιν ὁμῶς, κεφαλαὶ δὲ ἑκάστῳ πεντήκοντα
ἐξ ὤμων ἐπέφυκον ἐπὶ στιβαροῖσι μέλεσσιν.
Οἳ τότε Τιτήνεσσι κατέσταθεν ἐν δαῒ λυγρῇ
πέτρας ἠλιβάτους στιβαρῇς ἐν χερσὶν ἔχοντες. 675
Τιτῆνες δ᾽ ἑτέρωθεν ἐκαρτύναντο φάλαγγας
προφρονέως, χειρῶν τε βίης θ᾽ ἅμα ἔργον ἔφαινον
ἀμφότεροι· δεινὸν δὲ περίαχε πόντος ἀπείρων,
γῆ δὲ μέγ᾽ ἐσμαράγησεν, ἐπέστενε δ᾽ οὐρανὸς εὐρὺς
σειόμενος, πεδόθεν δὲ τινάσσετο μακρὸς Ὄλυμπος 680
ῥιπῇ ὕπ᾽ ἀθανάτων, ἔνοσις δ᾽ ἵκανε βαρεῖα
Τάρταρον ἠερόεντα, ποδῶν τ᾽ αἰπεῖα ἰωὴ
ἀσπέτου ἰωχμοῖο βολάων τε κρατεράων·
Ὥς ἄρ᾽ ἐπ᾽ ἀλλήλοις ἵεσαν βέλεα στονόεντα.
Φωνὴ δ᾽ ἀμφοτέρων ἵκετ᾽ οὐρανὸν ἀστερόεντα 685
κεκλομένων· οἳ δὲ ξύνισαν μεγάλῳ ἀλαλητῷ.

Οὐδ᾽ ἄρ᾽ ἔτι Ζεὺς ἴσχεν ἑὸν μένος, ἀλλά νυ τοῦ γε
εἶθαρ μὲν μένεος πλῆντο φρένες, ἐκ δέ τε πᾶσαν
φαῖνε βίην· ἄμυδις δ᾽ ἄρ᾽ ἀπ᾽ οὐρανοῦ ἠδ᾽ ἀπ᾽ Ὀλύμπου
ἀστράπτων ἔστειχε συνωχαδόν· οἱ δὲ κεραυνοὶ 690
ἴκταρ ἅμα βροντῇ τε καὶ ἀστεροπῇ ποτέοντο
χειρὸς ἄπο στιβαρῆς, ἱερὴν φλόγα εἰλυφόωντες
ταρφέες· ἀμφὶ δὲ γαῖα φερέσβιος ἐσμαράγιζε
καιομένη, λάκε δ᾽ ἀμφὶ πυρὶ μεγάλ᾽ ἄσπετος ὕλη.
Ἔζεε δὲ χθὼν πᾶσα καὶ Ὠκεανοῖο ῥέεθρα 695
πόντος τ᾽ ἀτρύγετος· τοὺς δ᾽ ἄμφεπε θερμὸς ἀυτμὴ
Τιτῆνας χθονίους, φλὸξ δ᾽ αἰθέρα δῖαν ἵκανεν
ἄσπετος, ὄσσε δ᾽ ἄμερδε καὶ ἰφθίμων περ ἐόντων
αὐγὴ μαρμαίρουσα κεραυνοῦ τε στεροπῆς τε.
Καῦμα δὲ θεσπέσιον κάτεχεν Χάος· εἴσατο δ᾽ ἄντα 700
ὀφθαλμοῖσιν ἰδεῖν ἠδ᾽ οὔασι ὄσσαν ἀκοῦσαι
αὔτως, ὡς εἰ Γαῖα καὶ Οὐρανὸς εὐρὺς ὕπερθε
πίλνατο· τοῖος γάρ κε μέγας ὑπὸ δοῦπος ὀρώρει
τῆς μὲν ἐρειπομένης, τοῦ δ᾽ ὑψόθεν ἐξεριπόντος·
τόσσος δοῦπος ἔγεντο θεῶν ἔριδι ξυνιόντων. 705
Σὺν δ᾽ ἄνεμοι ἔνοσίν τε κονίην τ᾽ ἐσφαράγιζον
βροντήν τε στεροπήν τε καὶ αἰθαλόεντα κεραυνόν,
κῆλα Διὸς μεγάλοιο, φέρον δ᾽ ἰαχήν τ᾽ ἐνοπήν τε
ἐς μέσον ἀμφοτέρων· ὄτοβος δ᾽ ἄπλητος ὀρώρει
σμερδαλέης ἔριδος, κάρτος δ᾽ ἀνεφαίνετο ἔργων. 710
Ἔκλίνθη δὲ μάχη· πρὶν δ᾽ ἀλλήλοις ἐπέχοντες
ἐμμενέως ἐμάχοντο διὰ κρατερὰς ὑσμίνας.

Οἳ δ᾽ ἄρ᾽ ἐνὶ πρώτοισι μάχην δριμεῖαν ἔγειραν
Κόττος τε Βριάρεώς τε Γύης τ᾽ ἄατος πολέμοιο,
οἵ ῥα τριηκοσίας πέτρας στιβαρῶν ἀπὸ χειρῶν 715
πέμπον ἐπασσυτέρας, κατὰ δ᾽ ἐσκίασαν βελέεσσι
Τιτῆνας, καὶ τοὺς μὲν ὑπὸ χθονὸς εὐρυοδείης
πέμψαν καὶ δεσμοῖσιν ἐν ἀργαλέοισιν ἔδησαν
χερσὶν νικήσαντες ὑπερθύμους περ ἐόντας,
τόσσον ἔνερθ᾽ ὑπὸ γῆς, ὅσον οὐρανός ἐστ᾽ ἀπὸ γαίης· 720
[τόσσον γάρ τ᾽ ἀπὸ γῆς ἐς Τάρταρον ἠερόεντα.]
Ἔννέα γὰρ νύκτας τε καὶ ἤματα χάλκεος ἄκμων
οὐρανόθεν κατιὼν δεκάτῃ κ᾽ ἐς γαῖαν ἵκοιτο·
ἐννέα δ᾽ αὖ νύκτας τε καὶ ἤματα χάλκεος ἄκμων
ἐκ γαίης κατιὼν δεκάτῃ κ᾽ ἐς Τάρταρον ἵκοι. 725
Τὸν πέρι χάλκεον ἕρκος ἐλήλαται· ἀμφὶ δέ μιν νὺξ
τριστοιχεὶ κέχυται περὶ δειρήν· αὐτὰρ ὕπερθεν
γῆς ῥίζαι πεφύασι καὶ ἀτρυγέτοιο θαλάσσης.
Ἔνθα θεοὶ Τιτῆνες ὑπὸ ζόφῳ ἠερόεντι
κεκρύφαται βουλῇσι Διὸς νεφεληγερέταο 730
[χώρῳ ἐν εὐρώεντι, πελώρης ἔσχατα γαίης.]
Τοῖς οὐκ ἐξιτόν ἐστι. θύρας δ᾽ ἐπέθηκε Ποσειδέων
χαλκείας, τεῖχος δὲ περοίχεται ἀμφοτέρωθεν.
Ἔνθα Γύης Κόττος τε καὶ Ὀβριάρεως μεγάθυμος
ναίουσιν, φύλακες πιστοὶ Διὸς αἰγιόχοιο. 735
Ἔνθα δὲ γῆς δνοφερῆς καὶ Ταρτάρου ἠερόεντος
πόντου τ᾽ ἀτρυγέτοιο καὶ οὐρανοῦ ἀστερόεντος
ἑξείης πάντων πηγαὶ καὶ πείρατ᾽ ἔασιν
ἀργαλέ᾽ εὐρώεντα, τά τε στυγέουσι θεοί περ,
χάσμα μέγ᾽, οὐδέ κε πάντα τελεσφόρον εἰς ἐνιαυτὸν 740
οὖδας ἵκοιτ᾽, εἰ πρῶτα πυλέων ἔντοσθε γένοιτο.
[Ἀλλά κεν ἔνθα καὶ ἔνθα φέροι πρὸ θύελλα θυέλλῃ
ἀργαλέη· δεινὸν δὲ καὶ ἀθανάτοισι θεοῖσι
τοῦτο τέρας. Νυκτὸς δ᾽ ἐρεβεννῆς οἰκία δεινὰ
ἕστηκεν νεφέλῃς κεκαλυμμένα κυανέῃσιν.] 745
Τῶν πρόσθ᾽ Ἰαπετοῖο πάις ἔχει οὐρανὸν εὐρὺν
ἑστηὼς κεφαλῇ τε καὶ ἀκαμάτῃσι χέρεσσιν
ἀστεμφέως, ὅθι Νύξ τε καὶ Ἡμέρη ἆσσον ἰοῦσαι
ἀλλήλας προσέειπον, ἀμειβόμεναι μέγαν οὐδὸν
χάλκεον· ἣ μὲν ἔσω καταβήσεται, ἣ δὲ θύραζε 750
ἔρχεται, οὐδέ ποτ᾽ ἀμφοτέρας δόμος ἐντὸς ἐέργει,
ἀλλ᾽ αἰεὶ ἑτέρη γε δόμων ἔκτοσθεν ἐοῦσα
γαῖαν ἐπιστρέφεται, ἣ δ᾽ αὖ δόμου ἐντὸς ἐοῦσα
μίμνει τὴν αὐτῆς ὥρην ὁδοῦ, ἔστ᾽ ἂν ἵκηται,
ἣ μὲν ἐπιχθονίοισι φάος πολυδερκὲς ἔχουσα, 755
ἣ δ᾽ Ὕπνον μετὰ χερσί, κασίγνητον Θανάτοιο.
Νὺξ ὀλοή, νεφέλῃ κεκαλυμμένη ἠεροειδεῖ.
Ἔνθα δὲ Νυκτὸς παῖδες ἐρεμνῆς οἰκί᾽ ἔχουσιν,
Ὕπνος καὶ Θάνατος, δεινοὶ θεοί· οὐδέ ποτ᾽ αὐτοὺς
Ἠέλιος φαέθων ἐπιδέρκεται ἀκτίνεσσιν 760
οὐρανὸν εἰς ἀνιὼν οὐδ᾽ οὐρανόθεν καταβαίνων.
Τῶν δ᾽ ἕτερος γαῖάν τε καὶ εὐρέα νῶτα θαλάσσης
ἥσυχος ἀνστρέφεται καὶ μείλιχος ἀνθρώποισι,
τοῦ δὲ σιδηρέη μὲν κραδίη, χάλκεον δέ οἱ ἦτορ
νηλεὲς ἐν στήθεσσιν· ἔχει δ᾽ ὃν πρῶτα λάβῃσιν 765
ἀνθρώπων· ἐχθρὸς δὲ καὶ ἀθανάτοισι θεοῖσιν.
Ἔνθα θεοῦ χθονίου πρόσθεν δόμοι ἠχήεντες
[ἰφθίμου τ᾽ Ἀίδεω καὶ ἐπαινῆς Περσεφονείης]
ἑστᾶσιν, δεινὸς δὲ κύων προπάροιθε φυλάσσει
νηλειής, τέχνην δὲ κακὴν ἔχει· ἐς μὲν ἰόντας 770
σαίνει ὁμῶς οὐρῇ τε καὶ οὔασιν ἀμφοτέροισιν,
ἐξελθεῖν δ᾽ οὐκ αὖτις ἐᾷ πάλιν, ἀλλὰ δοκεύων
ἐσθίει, ὅν κε λάβῃσι πυλέων ἔκτοσθεν ἰόντα.
[ἰφθίμου τ᾽ Ἀίδεω καὶ ἐπαινῆς Περσεφονείης. ]
Ἔνθα δὲ ναιετάει στυγερὴ θεὸς ἀθανάτοισι, 775
δεινὴ Στύξ, θυγάτηρ ἀψορρόου Ὠκεανοῖο
πρεσβυτάτη· νόσφιν δὲ θεῶν κλυτὰ δώματα ναίει
μακρῇσιν πέτρῃσι κατηρεφέ᾽· ἀμφὶ δὲ πάντη
κίοσιν ἀργυρέοισι πρὸς οὐρανὸν ἐστήρικται.
Παῦρα δὲ Θαύμαντος θυγάτηρ πόδας ὠκέα Ἶρις 780
ἀγγελίην πωλεῖται ἐπ᾽ εὐρέα νῶτα θαλάσσης.
Ὁππότ᾽ ἔρις καὶ νεῖκος ἐν ἀθανάτοισιν ὄρηται
καί ῥ᾽ ὅς τις ψεύδηται Ὀλύμπια δώματ᾽ ἐχόντων,
Ζεὺς δέ τε Ἶριν ἔπεμψε θεῶν μέγαν ὅρκον ἐνεῖκαι
τηλόθεν ἐν χρυσέῃ προχόῳ πολυώνυμον ὕδωρ 785
ψυχρόν, ὅτ᾽ ἐκ πέτρης καταλείβεται ἠλιβάτοιο
ὑψηλῆς· πολλὸν δὲ ὑπὸ χθονὸς εὐρυοδείης
ἐξ ἱεροῦ ποταμοῖο ῥέει διὰ νύκτα μέλαιναν
Ὠκεανοῖο κέρας· δεκάτη δ᾽ ἐπὶ μοῖρα δέδασται·
ἐννέα μὲν περὶ γῆν τε καὶ εὐρέα νῶτα θαλάσσης 790
δίνῃς ἀργυρέῃς εἱλιγμένος εἰς ἅλα πίπτει,
ἣ δὲ μί᾽ ἐκ πέτρης προρέει μέγα πῆμα θεοῖσιν.
Ὅς κεν τὴν ἐπίορκον ἀπολλείψας ἐπομόσσῃ
ἀθανάτων, οἳ ἔχουσι κάρη νιφόεντος Ὀλύμπου,
κεῖται νήυτμος τετελεσμένον εἰς ἐνιαυτόν· 795
οὐδέ ποτ᾽ ἀμβροσίης καὶ νέκταρος ἔρχεται ἆσσον
βρώσιος, ἀλλά τε κεῖται ἀνάπνευστος καὶ ἄναυδος
στρωτοῖς ἐν λεχέεσσι, κακὸν δέ ἑ κῶμα καλύπτει.
Αὐτὰρ ἐπεὶ νοῦσον τελέσῃ μέγαν εἰς ἐνιαυτόν,

ἄλλος γ᾽ ἐξ ἄλλου δέχεται χαλεπώτερος ἄεθλος. 800
Εἰνάετες δὲ θεῶν ἀπαμείρεται αἰὲν ἐόντων,
οὐδέ ποτ᾽ ἐς βουλὴν ἐπιμίσγεται οὐδ᾽ ἐπὶ δαῖτας
ἐννέα πάντα ἔτεα· δεκάτῳ δ᾽ ἐπιμίσγεται αὖτις
εἴρας ἐς ἀθανάτων, οἳ Ὀλύμπια δώματ᾽ ἔχουσιν.
Τοῖον ἄρ᾽ ὅρκον ἔθεντο θεοὶ Στυγὸς ἄφθιτον ὕδωρ 805
ὠγύγιον, τὸ δ᾽ ἵησι καταστυφέλου διὰ χώρου.

[Ἔνθα δὲ γῆς δνοφερῆς καὶ Ταρτάρου ἠερόεντος
πόντου τ᾽ ἀτρυγέτοιο καὶ οὐρανοῦ ἀστερόεντος
ἑξείης πάντων πηγαὶ καὶ πείρατ᾽ ἔασιν
ἀργαλέ᾽ εὐρώεντα, τά τε στυγέουσι θεοί περ. 810
Ἔνθα δὲ μαρμάρεαί τε πύλαι καὶ χάλκεος οὐδὸς
ἀστεμφής, ῥίζῃσι διηνεκέεσσιν ἀρηρώς,
αὐτοφυής· πρόσθεν δὲ θεῶν ἔκτοσθεν ἁπάντων
Τιτῆνες ναίουσι, πέρην Χάεος ζοφεροῖο.
Αὐτὰρ ἐρισμαράγοιο Διὸς κλειτοὶ ἐπίκουροι 815
δώματα ναιετάουσιν ἐπ᾽ Ὠκεανοῖο θεμέθλοις,
Κόττος τ᾽ ἠδὲ Γύης· Βριάρεών γε μὲν ἠὺν ἐόντα
γαμβρὸν ἑὸν ποίησε βαρύκτυπος Ἐννοσίγαιος,
δῶκε δὲ Κυμοπόλειαν ὀπυίειν, θυγατέρα ἥν.]

Αὐτὰρ ἐπεὶ Τιτῆνας ἀπ᾽ οὐρανοῦ ἐξέλασεν Ζεύς, 820
ὁπλότατον τέκε παῖδα Τυφωέα Γαῖα πελώρη
Ταρτάρου ἐν φιλότητι διὰ χρυσέην Ἀφροδίτην·
οὗ χεῖρες μὲν ἔασιν ἐπ᾽ ἰσχύι, ἔργματ᾽ ἔχουσαι,
καὶ πόδες ἀκάματοι κρατεροῦ θεοῦ· ἐκ δέ οἱ ὤμων
ἣν ἑκατὸν κεφαλαὶ ὄφιος, δεινοῖο δράκοντος, 825
γλώσσῃσιν δνοφερῇσι λελιχμότες, ἐκ δέ οἱ ὄσσων
θεσπεσίῃς κεφαλῇσιν ὑπ᾽ ὀφρύσι πῦρ ἀμάρυσσεν·
[πασέων δ᾽ ἐκ κεφαλέων πῦρ καίετο δερκομένοιο·]
φωναὶ δ᾽ ἐν πάσῃσιν ἔσαν δεινῇς κεφαλῇσι
παντοίην ὄπ᾽ ἰεῖσαι ἀθέσφατον· ἄλλοτε μὲν γὰρ 830
φθέγγονθ᾽ ὥστε θεοῖσι συνιέμεν, ἄλλοτε δ᾽ αὖτε
ταύρου ἐριβρύχεω, μένος ἀσχέτου, ὄσσαν ἀγαύρου,
ἄλλοτε δ᾽ αὖτε λέοντος ἀναιδέα θυμὸν ἔχοντος,
ἄλλοτε δ᾽ αὖ σκυλάκεσσιν ἐοικότα, θαύματ᾽ ἀκοῦσαι,
ἄλλοτε δ᾽ αὖ ῥοίζεσχ᾽, ὑπὸ δ᾽ ἤχεεν οὔρεα μακρά. 835
Καί νύ κεν ἔπλετο ἔργον ἀμήχανον ἤματι κείνῳ
καί κεν ὅ γε θνητοῖσι καὶ ἀθανάτοισιν ἄναξεν,
εἰ μὴ ἄρ᾽ ὀξὺ νόησε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε.
Σκληρὸν δ᾽ ἐβρόντησε καὶ ὄβριμον, ἀμφὶ δὲ γαῖα
σμερδαλέον κονάβησε καὶ οὐρανὸς εὐρὺς ὕπερθε 840
πόντος τ᾽ Ὠκεανοῦ τε ῥοαὶ καὶ Τάρταρα γαίης.
Ποσσὶ δ᾽ ὕπ᾽ ἀθανάτοισι μέγας πελεμίζετ᾽ Ὄλυμπος
ὀρνυμένοιο ἄνακτος· ἐπεστενάχιζε δὲ γαῖα.
Καῦμα δ᾽ ὑπ᾽ ἀμφοτέρων κάτεχεν ἰοειδέα πόντον
βροντῆς τε στεροπῆς τε, πυρός τ᾽ ἀπὸ τοῖο πελώρου, 845
[πρηστήρων ἀνέμων τε κεραυνοῦ τε φλεγέθοντος.]
ἔζεε δὲ χθὼν πᾶσα καὶ οὐρανὸς ἠδὲ θάλασσα·
θυῖε δ᾽ ἄρ᾽ ἀμφ᾽ ἀκτὰς περί τ᾽ ἀμφί τε κύματα μακρὰ
ῥιπῇ ὕπ᾽ ἀθανάτων, ἔνοσις δ᾽ ἄσβεστος ὀρώρει·
τρέε δ᾽ Ἀίδης, ἐνέροισι καταφθιμένοισιν ἀνάσσων, 850
Τιτῆνές θ᾽ ὑποταρτάριοι, Κρόνον ἀμφὶς ἐόντες,
[ἀσβέστου κελάδοιο καὶ αἰνῆς δηιοτῆτος.]
Ζεὺς δ᾽ ἐπεὶ οὖν κόρθυνεν ἑὸν μένος, εἵλετο δ᾽ ὅπλα,
βροντήν τε στεροπήν τε καὶ αἰθαλόεντα κεραυνόν,
πλῆξεν ἀπ᾽ Οὐλύμποιο ἐπάλμενος· ἀμφὶ δὲ πάσας 855
ἔπρεσε θεσπεσίας κεφαλὰς δεινοῖο πελώρου.
Αὐτὰρ ἐπεὶ δή μιν δάμασεν πληγῇσιν ἱμάσσας,
ἤριπε γυιωθείς, στενάχιζε δὲ γαῖα πελώρη.
Φλὸξ δὲ κεραυνωθέντος ἀπέσσυτο τοῖο ἄνακτος
οὔρεος ἐν βήσσῃσιν Ἀίτνης παιπαλοέσσῃς, 860
πληγέντος. Πολλὴ δὲ πελώρη καίετο γαῖα
ἀτμῇ θεσπεσίῃ καὶ ἐτήκετο κασσίτερος ὣς
τέχνῃ ὕπ᾽ αἰζηῶν ἐν ἐυτρήτοις χοάνοισι
θαλφθείς, ἠὲ σίδηρος, ὅ περ κρατερώτατός ἐστιν,
οὔρεος ἐν βήσσῃσι δαμαζόμενος πυρὶ κηλέῳ 865
τήκεται ἐν χθονὶ δίῃ ὑφ᾽ Ἡφαιστου παλάμῃσιν.
Ὥς ἄρα τήκετο γαῖα σέλαι πυρὸς αἰθομένοιο.
Ῥῖψε δέ μιν θυμῷ ἀκαχὼν ἐς Τάρταρον εὐρύν.
Ἐκ δὲ Τυφωέος ἔστ᾽ ἀνέμων μένος ὑγρὸν ἀέντων,
νόσφι Νότου Βορέωτε καὶ ἀργέστεω Ζεφύροιο· 870
οἵ γε μὲν ἐκ θεόφιν γενεή, θνητοῖς μέγ᾽ ὄνειαρ·
Οἱ δ᾽ ἄλλοι μαψαῦραι ἐπιπνείουσι θάλασσαν·
αἳ δή τοι πίπτουσαι ἐς ἠεροειδέα πόντον,
πῆμα μέγα θνητοῖσι, κακῇ θυίουσιν ἀέλλῃ·
ἄλλοτε δ᾽ ἄλλαι ἄεισι διασκιδνᾶσί τε νῆας 875
ναύτας τε φθείρουσι· κακοῦ δ᾽ οὐ γίγνεται ἀλκὴ
ἀνδράσιν, οἳ κείνῃσι συνάντωνται κατὰ πόντον·
αἳ δ᾽ αὖ καὶ κατὰ γαῖαν ἀπείριτον ἀνθεμόεσσαν
ἔργ᾽ ἐρατὰ φθείρουσι χαμαιγενέων ἀνθρώπων
πιμπλεῖσαι κόνιός τε καὶ ἀργαλέου κολοσυρτοῦ. 880

Αὐτὰρ ἐπεί ῥα πόνον μάκαρες θεοὶ ἐξετέλεσσαν,
Τιτήνεσσι δὲ τιμάων κρίναντο βίηφι,
δή ῥα τότ᾽ ὤτρυνον βασιλευέμεν ἠδὲ ἀνάσσειν
Γαίης φραδμοσύνῃσιν Ὀλύμπιον εὐρύοπα Ζῆν
ἀθανάτων· ὃ δὲ τοῖσιν ἑὰς διεδάσσατο τιμάς. 885

Ζεὺς δὲ θεῶν βασιλεὺς πρώτην ἄλοχον θέτο Μῆτιν
πλεῖστα τε ἰδυῖαν ἰδὲ θνητῶν ἀνθρώπων.
ἀλλ᾽ ὅτε δὴ ἄρ᾽ ἔμελλε θεὰν γλαυκῶπιν Ἀθήνην
τέξεσθαι, τότ᾽ ἔπειτα δόλῳ φρένας ἐξαπατήσας
αἱμυλίοισι λόγοισιν ἑὴν ἐσκάτθετο νηδὺν 890
Γαίης φραδμοσύνῃσι καὶ Οὐρανοῦ ἀστερόεντος.
τὼς γάρ οἱ φρασάτην, ἵνα μὴ βασιληίδα τιμὴν
ἄλλος ἔχοι Διὸς ἀντὶ θεῶν αἰειγενετάων.
Ἐκ γὰρ τῆς εἵμαρτο περίφρονα τέκνα γενέσθαι·
πρώτην μὲν κούρην γλαυκώπιδα Τριτογένειαν 895
ἶσον ἔχουσαν πατρὶ μένος καὶ ἐπίφρονα βουλήν.
αὐτὰρ ἔπειτ᾽ ἄρα παῖδα θεῶν βασιλῆα καὶ ἀνδρῶν
ἤμελλεν τέξεσθαι, ὑπέρβιον ἦτορ ἔχοντα·
ἀλλ᾽ ἄρα μιν Ζεὺς πρόσθεν ἑὴν ἐσκάτθετο νηδύν,
ὡς δή οἱ φράσσαιτο θεὰ ἀγαθόν τε κακόν τε. 900
Δεύτερον ἠγάγετο λιπαρὴν Θέμιν, ἣ τέκεν Ὥρας,
Εὐνουμίην τε Δίκην τε καὶ Εἰρήνην τεθαλυῖαν,
αἳ ἔργ᾽ ὠρεύουσι καταθνητοῖσι βροτοῖσι,
Μοίρας θ᾽, ᾗ πλείστην τιμὴν πόρε μητίετα Ζεύς,
Κλωθώ τε Λάχεσίν τε καὶ Ἄτροπον, αἵτε διδοῦσι 905
θνητοῖς ἀνθρώποισιν ἔχειν ἀγαθόν τε κακόν τε.
Τρεῖς δέ οἱ Εὐρυνόμη Χάριτας τέκε καλλιπαρῄους,
Ὠκεανοῦ κούρη, πολυήρατον εἶδος ἔχουσα,
Ἀγλαΐην τε καὶ Εὐφροσύνην Θαλίην τ᾽ ἐρατεινήν·
[τῶν καὶ ἀπὸ βλεφάρων ἔρος εἴβετο δερκομενάων 910
λυσιμελής· καλὸν δέ θ᾽ ὑπ᾽ ὀφρύσι δερκιόωνται.]
Αὐτὰρ ὁ Δήμητρος πολυφόρβης ἐς λέχος ἦλθεν,
ἣ τέκε Περσεφόνην λευκώλενον, ἣν Ἀιδωνεὺς
ἥρπασε ἧς παρὰ μητρός· ἔδωκε δὲ μητίετα Ζεύς.
Μνημοσύνης δ᾽ ἐξαῦτις ἐράσσατο καλλικόμοιο, 915
ἐξ ἧς οἱ Μοῦσαι χρυσάμπυκες ἐξεγένοντο
ἐννέα, τῇσιν ἅδον θαλίαι καὶ τέρψις ἀοιδῆς.
Λητὼ δ᾽ Ἀπόλλωνα καὶ Ἄρτεμιν ἰοχέαιραν,
ἱμερόεντα γόνον περὶ πάντων Οὐρανιώνων,
γείνατο, αἰγιόχοιο Διὸς φιλότητι μιγεῖσα. 920
Λοισθοτάτην δ᾽ Ἥρην θαλερὴν ποιήσατ᾽ ἄκοιτιν·
ἣ δ᾽ Ἥβην καὶ Ἄρηα καὶ Εἰλείθυιαν ἔτικτε
μιχθεῖσ᾽ ἐν φιλότητι θεῶν βασιλῆι καὶ ἀνδρῶν.
Αὐτὸς δ᾽ ἐκ κεφαλῆς γλαυκώπιδα Τριτογένειαν
δεινὴν ἐγρεκύδοιμον ἀγέστρατον ἀτρυτώνην 925
πότνιαν, ᾗ κέλαδοί τε ἅδον πόλεμοί τε μάχαι τε,
Ἥρη δ᾽ Ἥφαιστον κλυτὸν οὐ φιλότητι μιγεῖσα 925
γείνατο, καὶ ζαμένησε καὶ ἤρισε ᾧ παρακοίτῃ,
ἐκ πάντων τέχνῃσι κεκασμένον Οὐρανιώνων.

(σημείωση)

Ἐκ δ᾽ Ἀμφιτρίτης καὶ ἐρικτύπου Ἐννοσιγαίου 930
Τρίτων εὐρυβίης γένετο μέγας, ὅστε θαλάσσης
πυθμέν᾽ ἔχων παρὰ μητρὶ φίλῃ καὶ πατρὶ ἄνακτι
ναίει χρύσεα δῶ, δεινὸς θεός. αὐτὰρ Ἄρηι
ῥινοτόρῳ Κυθέρεια Φόβον καὶ Δεῖμον ἔτικτε
δεινούς, οἵτ᾽ ἀνδρῶν πυκινὰς κλονέουσι φάλαγγας 935
ἐν πολέμῳ κρυόεντι σὺν Ἄρηι πτολιπόρθῳ,
Ἁρμονίην θ᾽, ἣν Κάδμος ὑπέρθυμος θέτ᾽ ἄκοιτιν.

Ζηνὶ δ᾽ ἄρ᾽ Ἀτλαντὶς Μαίη τέκε κύδιμον Ἑρμῆν,
κήρυκ᾽ ἀθανάτων, ἱερὸν λέχος εἰσαναβᾶσα.
Καδμείη δ᾽ ἄρα οἱ Σεμέλη τέκε φαίδιμον υἱὸν 940
μιχθεῖσ᾽ ἐν φιλότητι, Διώνυσον πολυγηθέα,
ἀθάνατον θνητή· νῦν δ᾽ ἀμφότεροι θεοί εἰσιν.
Ἀλκμήνη δ᾽ ἄρ᾽ ἔτικτε βίην Ἡρακληείην
μιχθεῖσ᾽ ἐν φιλότητι Διὸς νεφεληγερέταο.

Ἀγλαΐην δ᾽ Ἥφαιστος, ἀγακλυτὸς ἀμφιγυήεις, 945
ὁπλοτάτην Χαρίτων θαλερὴν ποιήσατ᾽ ἄκοιτιν.
Χρυσοκόμης δὲ Διώνυσος ξανθὴν Ἀριάδνην,
κούρην Μίνωος, θαλερὴν ποιήσατ᾽ ἄκοιτιν.
Τὴν δέ οἱ ἀθάνατον καὶ ἀγήρω θῆκε Κρονίων.

Ἥβην δ᾽ Ἀλκμήνης καλλισφύρου ἄλκιμος υἱός, 950
ἲς Ἡρακλῆος, τελέσας στονόεντας ἀέθλους,
παῖδα Διὸς μεγάλοιο καὶ Ἥρης χρυσοπεδίλου,
αἰδοίην θέτ᾽ ἄκοιτιν ἐν Οὐλύμπῳ νιφόεντι,
ὄλβιος, ὃς μέγα ἔργον ἐν ἀθανάτοισιν ἀνύσσας
ναίει ἀπήμαντος καὶ ἀγήραος ἤματα πάντα. 955

Ἠελίῳ δ᾽ ἀκάμαντι τέκεν κλυτὸς Ὠκεανίνη
Περσηὶς Κίρκην τε καὶ Αἰήτην βασιλῆα.
Αἰήτης δ᾽ υἱὸς φαεσιμβρότου Ἠελίοιο
κούρην Ὠκεανοῖο τελήεντος ποταμοῖο
γῆμε θεῶν βουλῇσι, Ἰδυῖαν καλλιπάρῃον. 960
ἣ δέ οἱ Μήδειαν ἐύσφυρον ἐν φιλότητι
γείναθ᾽ ὑποδμηθεῖσα διὰ χρυσέην Ἀφροδίτην.

Ἡμεῖς μὲν νῦν χαίρετ᾽, Ὀλύμπια δώματ᾽ ἔχοντες,
νῆσοί τ᾽ ἤπειροί τε καὶ ἁλμυρὸς ἔνδοθι πόντος.
Νῦν δὲ θεάων φῦλον ἀείσατε, ἡδυέπειαι 965
Μοῦσαι Ὀλυμπιάδες, κοῦραι Διὸς αἰγιόχοιο,
ὅσσαι δὴ θνητοῖσι παρ᾽ ἀνδράσιν εὐνηθεῖσαι
ἀθάναται γείναντο θεοῖς ἐπιείκελα τέκνα.
Δημήτηρ μὲν Πλοῦτον ἐγείνατο, δῖα θεάων,
Ἰασίων᾽ ἥρωι μιγεῖσ᾽ ἐρατῇ φιλότητι 970
νειῷ ἔνι τριπόλῳ, Κρήτης ἐν πίονι δήμῳ,
ἐσθλόν, ὃς εἶσ᾽ ἐπὶ γῆν τε καὶ εὐρέα νῶτα θαλάσσης
πάντη· τῷ δὲ τυχόντι καὶ οὗ κ᾽ ἐς χεῖρας ἵκηται,
τὸν δ᾽ ἀφνειὸν ἔθηκε, πολὺν δέ οἱ ὤπασεν ὄλβον.
Κάδμῳ δ᾽ Ἁρμονίη, θυγάτηρ χρυσέης Ἀφροδιτης, 975
Ἰνὼ καὶ Σεμέλην καὶ Ἀγαυὴν καλλιπάρῃον
Αὐτονόην θ᾽, ἣν γῆμεν Ἀρισταῖος βαθυχαίτης,
γείνατο καὶ Πολύδωρον ἐυστεφάνῳ ἐνὶ Θήβῃ.
[Κούρη δ᾽ Ὠκεανοῦ, Χρυσάορι καρτεροθύμῳ
μιχθεῖσ᾽ ἐν φιλότητι πολυχρύσου Ἀφροδίτης, 980
Καλλιρόη τέκε παῖδα βροτῶν κάρτιστον ἁπάντων,
Γηρυονέα, τὸν κτεῖνε βίη Ἡρακληείη
βοῶν ἕνεκ᾽ εἰλιπόδων ἀμφιρρύτῳ εἰν Ἐρυθείῃ.]

Τιθωνῷ δ᾽ Ἠὼς τέκε Μέμνονα χαλκοκορυστήν,
Αἰθιόπων βασιλῆα, καὶ Ἠμαθίωνα ἄνακτα. 985
Αὐτὰρ ὑπαὶ Κεφάλῳ φιτύσατο φαίδιμον υἱόν,
ἴφθιμον Φαέθοντα, θεοῖς ἐπιείκελον ἄνδρα.
Τόν ῥα νέον τέρεν ἄνθος ἔχοντ᾽ ἐρικυδέος ἥβης
παῖδ᾽ ἀταλὰ φρονέοντα φιλομμειδὴς Ἀφροδίτη
ὦρτ᾽ ἀναρεψαμένη, καί μιν ζαθέοις ἐνὶ νηοῖς 990
νηοπόλον νύχιον ποιήσατο, δαίμονα δῖον.
Κούρην δ᾽ Αἰήταο διοτρεφέος βασιλῆος
Αἰσονίδης βουλῇσι θεῶν αἰειγενετάων
ἦγε παρ᾽ Αἰήτεω, τελέσας στονόεντας ἀέθλους,
τοὺς πολλοὺς ἐπέτελλε μέγας βασιλεὺς ὑπερήνωρ, 995
ὑβριστὴς Πελίης καὶ ἀτάσθαλος, ὀβριμοεργός.
τοὺς τελέσας Ἰαωλκὸν ἀφίκετο, πολλὰ μογήσας,
ὠκείης ἐπὶ νηὸς ἄγων ἑλικώπιδα κούρην
Αἰσονίδης, καί μιν θαλερὴν ποιήσατ᾽ ἄκοιτιν.

Καί ῥ᾽ ἥ γε δμηθεῖσ᾽ ὑπ᾽ Ἰήσονι, ποιμένι λαῶν, 1000
Μήδειον τέκε παῖδα, τὸν οὔρεσιν ἔτρεφε Χείρων
Φιλυρίδης· μεγάλου δὲ Διὸς νόος ἐξετελεῖτο.
Αὐτὰρ Νηρῆος κοῦραι, ἁλίοιο γέροντος,
ἦ τοι μὲν Φῶκον Ψαμάθη τέκε δῖα θεάων
Αἰακοῦ ἐν φιλότητι διὰ χρυσέην Ἀφροδίτην, 1005
Πηλέι δὲ δμηθεῖσα θεὰ Θέτις ἀργυρόπεζα
γείνατ᾽ Ἀχιλλῆα ῥηξήνορα θυμολέοντα.
Αἰνείαν δ᾽ ἄρ᾽ ἔτικτεν ἐυστέφανος Κυθέρεια
Ἀγχίσῃ ἥρωι μιγεῖσ᾽ ἐρατῇ φιλότητι
Ἴδης ἐν κορυφῇσι πολυπτύχου ὑληέσσης. 1010
Κίρκη δ᾽, Ἠελίου θυγάτηρ Ὑπεριονίδαο,
γείνατ᾽ Ὀδυσσῆος ταλασίφρονος ἐν φιλότητι
Ἄγριον ἠδὲ Λατῖνον ἀμύμονά τε κρατερόν τε·
[Τηλέγονον δ᾽ ἄρ᾽ ἔτικτε διὰ χρυσέην Ἀφροδίτην. ]
οἳ δή τοι μάλα τῆλε μυχῷ νήσων ἱεράων 1015
πᾶσιν Τυρσηνοῖσιν ἀγακλειτοῖσιν ἄνασσον.
Ναυσίθοον δ᾽ Ὀδυσῆι Καλυψὼ δῖα θεάων
γείνατο Ναυσίνοόν τε μιγεῖσ᾽ ἐρατῇ φιλότητι.

Αὗται μὲν θνητοῖσι παρ᾽ ἀνδράσιν εὐνηθεῖσαι
ἀθάναται γείναντο θεοῖς ἐπιείκελα τέκνα. 1020
Νῦν δὲ γυναικῶν φῦλον ἀείσατε, ἡδυέπειαι
Μοῦσαι Ὀλυμπιάδες, κοῦραι Διὸς αἰγιόχοιο.

------------
Βάσει τῶν:
Rzach, Hesiodi Carmina, Lps 1913, [BT] minor
P. Mazon, Hesiode, Collection des Universites de France, 1928
δὲς π.χ. Π. Λεκατσᾶς, Ἡσίοδος , Ἰ. Ζαχαρόπουλος, Ἀθήνα 1941
------------

Σημείωση
Σὲ ἄλλες ἐκδόσεις περιλαμβάνονται ἐπίσης οἱ στίχοι:
<Ἥρη δὲ ζαμένησε καὶ ἤρισε ᾧ παρακοίτῃ. 929a
ἐκ ταύτης δ᾽ ἔριδος ἣ μὲν τέκε φαίδιμον υἱὸν 929b
Ἥφαιστον, φιλότητος ἄτερ Διὸς αἰγιόχοιο, 929c
ἐκ πάντων παλάμῃσι κεκασμένον Οὐρανιώνων· 929d
αὐτὰρ ὅ γ᾽ Ὠκεανοῦ καὶ Τηθύος ἠυκόμοιο 929e
κούρῃ νόσφ᾽ Ἥρης παρελέξατο καλλιπαρήῳ, 929f
...
ἐξαπαφὼν Μῆτιν καίπερ πολυδήνε᾽ ἐοῦσαν. 929g
συμμάρψας δ᾽ ὅ γε χερσὶν ἑὴν ἐγκάτθετο νηδὺν 929h
δείσας, μὴ τέξῃ κρατερώτερον ἄλλο κεραυνοῦ. 929i
τοὔνεκά μιν Κρονίδης ὑψίζυγος αἰθέρι ναίων 929j
κάππιεν ἐξαπίνης· ἣ δ᾽ αὐτίκα Παλλάδ᾽ Ἀθήνην 929k
κύσατο· τὴν μὲν ἔτικτε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε 929l
πὰρ κορυφὴν Τρίτωνος ἐπ᾽ ὄχθῃσιν ποταμοῖο. 929m
Μῆτις δ᾽ αὖτε Ζηνὸς ὑπὸ σπλάγχνοις λελαθυῖα 929n
ἧστο, Ἀθηναίης μήτηρ, τέκταινα δικαίων 929o
πλεῖστα θεῶν τε ἰδυῖα καταθνητῶν τ᾽ ἀνθρώπων, 929p
ἔνθα θεὰ παρέδεκτο ὅθεν παλάμαις περὶ πάντων 929q
ἀθανάτων ἐκέκασθ᾽ οἳ Ὀλύμπια δώματ᾽ ἔχουσιν, 929r
[αἰγίδα ποιήσασα φοβέστρατον ἔντος Ἀθήνης·] 929s
σὺν τῇ ἐγείνατό μιν πολεμήια τεύχε᾽ ἔχουσαν.> 929t

votre commentaire

ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΝΟΜΑΤΑ

Par Dimos dans Articles le 16 Octobre 2010 à 23:27

ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΝΟΜΑΤΑ

Παρακάτω παραθέτω ένα κατάλογο 9.500 αρχαιοελληνικών ονομάτων για κάθε χρήση και ιδιαίτερα σα μια γνήσια Ελληνική επιλογή ενός ονόματος για τα παιδιά σας που να αντιστοιχεί στις ρίζες της δικής σας εθνικής παράδοσης και όχι στις παραδόσεις ξένων πολιτισμών και θρησκειών που δουλεύουν υπονομευτικά εναντίον του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος. Τα παρατιθέμενα ονόματα αντιστοιχούν σε θεούς, θεές, ήρωες, φιλοσόφους, ποιητές και καλλιτέχνες της αρχαίας εποχής (αλλά και σε καθημερινά μερικές φορές άτομα) για να μπορείτε να επιλέξετε, εκτός από τον ήχο και το ρυθμό τους, την ποιότητα που αυτά μεταφέρουν μέσα από τα πρόσωπα που τα ετίμησαν, ιδιότητα που θα θέλατε ίσως να καλλιεργήσουν και τα παιδιά σας. Πέρα όμως από τον ήχο (που σε πολλά ονόματα μπορεί να μη σας είναι οικείος) και την ιδιότητα που αυτά τα ονόματα μεταφέρουν, τα περισσότερα περιλαμβάνουν και μια ισχυρή ετυμολογική αξία, η οποία λόγω έλλειψης χώρου δεν παρατίθεται, αλλά η οποία είναι τις περισσότερες φορές ιδιαίτερα διαφωτιστική. Θυμάστε για παράδειγμα τη Λακωνική ρήση "ή ταν ή επί τας...". Σκεφθείτε τώρα το όνομα εκείνου του Σπαρτιάτη στρατηγού που λεγόταν Επιτάδας...Ο Αριστοτέλης από την άλλη μεριά είναι ο Άριστος + Τέλειος,, ο Αλκίνους ο Δυνατός στο Νου, ο Δημο-σθένης αυτός που έχει τη δύναμη του λαού (ή δύναμη στο λαό), η Έρση η Δροσιά, Γλαύκη η Γαλανή, Στερόπη η Αστραπή κ.λ.π. Στο τέλος παραθέτουμε ένα πλήρη αλφαβητικό κατάλογο των αρχαιοελληνικών ονομάτων των θεών, ηρώων και προσώπων, ξεχωριστά για τα ανδρικά και γυναικεία ονόματα.

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ

ΓΛΥΠΤΕΣ

Αγασίας, Αγγελίων, Αγήσανδρος, Αγοράκριτος, Αετίων, Αθηνίς, Αθηνογένης, Αθηνόδωρος, Άλυπος, Άνθερμος, Απολλόδωρος, Απολλώνιος, Αρίστανδρος, Αριστοκλής, Αρίστων, Αρχίας, Ασκληπιόδωρος, Βόηθος, Βρύαξις, Γλαυκίος, Δαίδαλος, Δημοφών, Δεινομένης,, Δημήτριος, Διονυσικλής, Δίποινος, Διονυσικλής, Δίυλλος, Δορυκλείδας, Ένδοιος, Ερμοκλής, Ερμοκρέων, Ευβουλίδης, Ευθυκράτης, Εύκαδμος, Ευτελίδης, Ευτυχίδης, Ευφράνωρ, Εύχειος, Ζηνόδωρος, Ηγείας, Θεόδωρος, Θεοκλής, Θεόκοσμος, Θεόμνηστος, Θήρων, Θύλακος, Θυμίλος, Κάλαμις, Καλλίμαχος, Καλλιστόνικος, Κάλλων, Κάναλος, Κάναχος, Κάνθαρος, Κηφισιόδωτος, Κηφισιόδωρος, Κλέαρχος, Κλείτων (ανδριαντοποιός), Κλεομένης, Κλεοίτας, Κολώτης, Κρατίνος, Κριτίας, Κρίτων, Κρησίλας, Κτησικλής, Λαφάης, Λεσβόθεμις, Λεωχάρης, Λύκιος, Λύσιππος, Λυσίστρατος, Λύσων, Μενέλαος, Μηνόδοτος, Μηνόδωρος, Μίκων, Μούσος, Μυρμηκίδης, Μύρων, Ναυκίδης, Νικόδαμος, Νικόλαος, Ξενόκριτος, Ολυμπιοσθένης, 'Ολυμπος, Όναιθος, Ονασιμήδης, Ονάτης ή Ονατάς, Παιώνιος, Πανθίας, Πασιτέλης, Πατροκλής, Πλείστας, Πίστων, Πολύκλειτος, Πραξίας, Πραξιτέλης, Πτόλιχος, Πυθαγόρας, Πυθόδωρος, Πυριλάμπης, Ροίκος, Σαλπίων, Σήραμβος, Σθένις, Σιλανίων, Σιμμίας, Σίμων, Σκόπας, Σκύλλις, Σμίλης, Σταδιεύς, Στέφανος, Στρογγυλίων, Σύαδρος, Συννόων, Σώμις, Σωσίβοιος, Σώσος, Σώστρατος,Τελέστης, Τηλεφάνης, Φειδίας, Φιλότιμος, Φυλόμαχος, Φυρόμαχος, Χάρης, Χάρτας, Χειρίσοφος, Χιόνις, Χρυσόθεμις.

ΖΩΓΡΑΦΟΙ

Αγάθαρχος, Αγλαοφών, Αετίων, Αντίφιλος, Απελλής, Απολλόδωρος, Αρήγων, Αριδίκης, Αριστείδης, Αριστόλαος, Αριστοφών, Αρτέμων, Ασκληπιόδωρος, Γαλάτων, Γόργασος, Δαμόφιλος, Διονύσιος, Έκφαντος, Εύγραμμος, Ευμάρης, Εύπομπος, Ευφράνωρ, Εύχειρ, Ζεύξις, Θέων, Καλλιφών, Κίμωνας, Κλεάνθης, Κλεαγόρας, Κλεάνθης, Κράτωνας, Κτησικλής, Κυδίας, Μανδροκλής, Μελάνθιος, Μικκίων, Μίκων, Νεάλκης, Νικίας, Νικόμαχος, Νικοφάνης, Ολβιάδης, Ονασίας, Πάμφιλος, Πάναινος, Παρράσιος, Παυσίας, Παύσων, Πλεισταίνετος, Πολύγνωτος, Πρωτογένης, Σαυρίας, Σίλλαξ, Σταδιεύς, Σώσος., Τηλεφάνης, Τιμαίνετος, Τιμάνθης, Τιμόμαχος, Φιλοκλής, Φιλόξενος, Φιλόχαρις.

ΤΕΧΝΙΤΕΣ (ΑΓΓΕΙΟΓΡΑΦΟΙ, ΑΓΓΕΙΟΠΛΑΣΤΕΣ, ΔΙΑΚΟΣΜΗΤΕΣ)

Αλκαμένης, Αντήνωρ, Αργυράκριτος, Αριστοκλής, Εξεκίας, Εργότιμος, Ευφρόνιος, Εύδης, Θηρικλής, Κηφισσόδωτος, Μύρωνας, Νικοσθένης, Παιώνιος, Πολυκράτης, Πρασίας, Φειδίας

ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ

Δεινοκρίτης, Διόγνητος, Ευπαλίνος, Ικτίνος, Ιππόδαμος, Μανδροκλής, Μήτιχος, Μνησικλής, Πολύκλειτος, Σπίνθαρος, Σώστρατος, Χερσίφρων.

ΠΟΙΗΤΕΣ

Αρχαιότεροι ποιητές: Δημόδοκος, Εύμολπος, Θάμυρις, Λίνος, Μουσαίος, Ορφέας, Πάμφως, Φήμιος, Φημονόη, Ωλήν.

ΕΠΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: Αντίμαχος, Απολλώνιος ο Ρόδιος, Αριστέας, Αρριανός, Αρκτίνος, Ασίας, Ευγάμων, Ευφορίων, Εύμηλος, Ησίοδος, Κιναίθωνας, Λέσχος, Όμηρος, Πανύασις, Πείσανδρος, Ριανός, Σκοπελιανός, Σωτήριχος, Χερσίας, Χοιρίλος,

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΕΠΟΣ: Εμπεδοκλής, Ξενοφάνης, Παρμενίδης.

ΔΙΔΑΚΤΙΚΟ ΕΠΟΣ: Ανδρόμαχος, Απολλόδωρος, Άρατος, Βοίος ή Βοιώ, Δαμοκράτης, Ερατοσθένης, Μάρκελλος, Μενεκράτης, Νίκανδρος, Νουμήνιος, Οππιανός, Παγκράτης,.

ΧΡΗΣΜΟΛΟΓΟΙ(σε δακτυλικό εξάμετρο) : Επιμενίδης, Νικίας, Ζώπυρος, Ονομάκριτος,

ΛΥΡΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: Αρχίλοχος, Εχέμβροτος, Θαλήτας, Θάμυρις, Ιέραξ, Κλονάς, Λεωτροφίδης, Μεσομήδης, Ξενόκριτος, Όλυμπος, Ορφέας, Πολύμνηστος, Σακάδας, Τέρπανδος.

ΕΛΕΓΕΙΑ: Αισχύλος, Αλέξανδρος, Αριστοτέλης, Αρχίλοχος, Διονύσιος, Ερμησιάναξ, Ερμοκλής, Ευφορίων, Εύηνος, Θέογνις, Ίων, Ίουλος, Καλλίμαχος, Καλλίνος, Καστορίων, Κριτίας, Κράτης, Μίμνερμος, Παρθένιος, Πλάτωνας, Σημωνίδης, Σιμωνίδης, Σόλων, Τυρταίος, Φιλητάς, Φιλόδαμος.

ΓΝΩΜΙΚΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ: Αρχίλοχος, Σημωνίδης, Φωκυλίδης.

ΕΛΕΓΕΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ: Άσιος, Ξενοκράτης, Παρμενίδης.

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΟΠΟΙΟΙ: Αντίπατρος, Αντίφιλος, Ανύτη, Ασκληπιάδης, Βιάνωρ, Διογένης ο Λαέρτιος, Ευφορίων, Ζωνάς, Ηδύλη, Θεόκριτος, Καλλίμαχος, Κριναγόρας, Λεωνίδας, Λουκιανός, Λουκήλιος, Μελέαγρος, Μυρώ, Νοσίς, Ποσείδιππος, Ριανός, Σιμμίας, Τύλλιος, Φιλόδημος, Φίλιππος.

ΙΑΜΒΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: Αρχίλοχος, Ιππώναξ, Σημωνίδης.

ΜΥΘΟΣ Η ΑΙΝΟΣ ΣΕ ΙΑΜΒΙΚΟ ΜΕΤΡΟ: Αίσωπος, Βαβρίος, Σωκράτης,Φαίδρος.

ΜΕΛΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ:Αγαθοκλής, Αλκαίος, Ανακρέων, Απολλόδωρος, Βακχυλίδης, Κόριννα, Μύρτις (η), Λάσος, Πίνδαρος, Πράξιλλα, Σαπφώ, Σιμωνίδης, Τιμοκρέων, Τελέσιλλα, Ήριννα

ΧΟΡΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: Αλκμάν, Αρίωνας, Ίβυκος, Στησίχορος.

ΔΙΘΥΡΑΜΒΟΣ: Αργάς, Αρίφρων, Διαγόρας, Κινησίας, Λαμπροκλής, Λικύμνιος, Λάσος, Μελανιππίδης, Ξενόφαντος, Πολύειδος, Πρατίνας, Τελέστης, Τιμόθεος, Φιλόξενος.

ΒΟΥΚΟΛΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: Βίων, Θεόκριτος, Μόσχος.

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ:Αρίων, Θέσπις, Μάχων, Πρατίνας, Φιλήμων, Φρύνιχος, Χοιρίλος.

ΤΡΑΓΩΔΙΑ: Αγάθων, Αισχύλος, Αντιφών, Αρίσταρχος, Αρίστων, Αρχίας, Αστυδάμας, Αφαρεύς, Αχαιός, Βίων, Δικαιογένης, Διογένης ο Κυνικός, Διονύσιος, Ευριπίδης, Ευφορίων, Θεοδέκτης, Θέογνις, Θεόδωρος, Ιοφών, Ίων, Κλεαίνετος, Κλεόμαχος, Κλεοφών, Κριτίας, Κράτης, Λυκόφρων, Μέλιτος, Μόρσιμος, Μόρυχος, Μοσχίων, Νικόφρων, Ξενοκλής, Πολύειδος, Πυθάγγελος, Πύθων, Σόφιλος, Σοφοκλής, Σπίνθαρος, Σωσίβιος, Σωσίθεος, Σωσικλής, Σωσιφάνης, Τιμόθεος, Φασηλίτης, Φιλοκλής, Φιλίσκος, Χαιρήμων.

ΚΩΜΩΔΙΑ: Φόρμις ή Φόρμος, Επίχαρμος, Δεινόμαχος.

ΜΙΜΟΣ: Σώφρων, Ξέναρχος, Ηρώνδας.

ΙΛΑΡΟΤΡΑΓΩΔΙΑ: Ρίνθων.

ΠΑΡΩΔΙΑ: Αρχέστρατος, Γελώος, Μάτρων, Σώπατρος

ΣΚΩΠΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: Βίων, Κράτης, Μελέαγρος, Μένιππος, Σωσάδης, Τίμωνας.

ΑΤΤΙΚΗ ΚΩΜΩΔΙΑ: Άλεξις, Αλκιμένης, Αναξιμανδρίδης, Αντιφάνης, Αριστοφάνης, Εκφαντίδης, Έρμιππος, Εύβουλος, Εύπολις, Καλλίας, Κρατίνος, Κράτης, Μυρτίλος, Μάγνης, Μένανδρος, Πλάτων, Τηλεκλείδης, Φερεκράτης, Φιλωνίδης, Φρύνιχος, Χιονίδης.

ΑΛΛΟΙ ΚΩΜΙΚΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

Αξιόνικος, Απολλοφάνης, Αρχέδικος, Αυτικράτης, Δημόχαρις, Έριφος, Ευάγγελος, Ευάγης, Εύνικος, Ευξενίδης, Εύφρων, Έφιππος, Ηγέλοχος, Ηγήμων, Θαλήτας, Θαμύρας, Θεόγνητος, Θεόφιλος, Λύκις, Μνησίθεος, Μνησίμαχος, Μύρτις, Νικοφών, Ξέναρχος, Πολύοχος, Πολύζηλος, Ποσείδιππος, Σαννυρίων, Σιμύλος, Στράττις, Σωσικράτης, Φιλέραιτος, Φιλιππίδης, Φιλίσκος, Φιλιστίων, Φιλοκλής, Φιλοστέφανος, Φιλλύλιος, Χαρικλείδης.

ΑΛΛΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

Αβλάβιος, Αγάθυλλος, Αγοράναξ, Ακέστωρ, Άρατος, Αριστέας, Αριστόδικος, Αρχέβουλος, Βίων, Βόηθος, Γνήσιππος, Δαμόξενος, Δαμαρέτη, Δίκτυς, Διονυσόδωτος, Εύμηλος, Ηγηδιάναξ, Θεοδωρίδας, Κιναίθων, Κλειταγόρα, Κλεοβουλίνη, Κομητάς, Κόριννος, Μελινώ, Μελίσανδρος, Μητρόβιος, Μίκυλος, Μίμνερμος, Μοσχίνα, Ναυσικλείδης, Νέστωρ, Οροιβάντιος, Πάμφιλος, Πανόλβιος, Πράνιχος, Πρόδικος, Πύρης, Πύρρος, Πωλλιανός, Σαβίνος, Σίμος, Στρασίνος, Σύαγρος, Τύμνης, Τυνδάριχος, Τυρταίος, Υβρίας.

ΠΕΖΟΣ ΛΟΓΟΣ

ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ

Αθάνας, Αινείας, Ακουσίλαος, Αμυντιανός, Αναξιμένης, Αντίοχος, Αππιανός, Άρατος, Αριστόβουλος, Βήρωσος, Γλαύκος, Δαμάστης, Δείνων, Δέξιππος, Δηίοχος, Διονύσιος, Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς, Διόδωρος ο Σικελιώτης, Διόδωτος, Διύλος, Δίων, Δούρις, Εύδημος, Εκαταίος, Ελλάνικος, Ενήμερος, Ευγαίων, Ευμένης, Έφορος, Ηρόδοτος, Ηρόδωρος, Ηρωδιανός, Θάλλος, Θεόκριτος, Θεόπομπος, Θουκυδίδης, Ιερώνυμος, Ιππίας, Ίππυς, Καικίλιος, Καλλισθένης, Καρδιανός, Κηφισόδωρος, Κλείταρχος, Κτησίας, Κάδμος, Μεγασθένης, Μέμνων, Νεάνθης, Ξενοφώντας, Ξάνθος, Παλαίφαστος, Πάριος, Πλούταρχος ο Χαιρωνεύς, Πολύαινος, Πολύβιος, Πτολεμαίος, Πυθίας, Στησίμβροτος, Τίμαιος, Φερεκύδης, Φιλέας, Φίλιστος, Φιλόχορος, Φλάβιος Αρριανός, Φλέγων, Φύλαρχος, Χάραξ, Χάρης, Χάρωνας.

ΡΗΤΟΡΕΣ

ΟΙ 10 ΑΤΤΙΚΟΙ ΡΗΤΟΡΕΣ: Αισχίνης, Ανδοκίδης, Αντιφών, Δείναρχος, Δημοσθένης, Ισοκράτης, Ισαίος, Λυκούργος, Λυσίας, Υπερείδης.

ΑΛΛΟΙ: Αδαμάντιος, Αθήναιος ο Ναυκρατίτης, Αλκιδάμας, Ανδριανός ο Τύριος, Αντισθένης, Αντώνιος Πολέμων, Αρτεμίδωρος, Αστράμψυχος, Αψίνης, Αίλιος Αριστείδης, Γοργίας, Δημοχάρης, Δημάδης, Διονύσιος ο Μιλήσιος, Δίων, Ερμογένης, Ηγήσιππος, Ηρώδης ο Αττικός, Θέων, Θρασύμαχος, Ισαίος ο Σκοπελιανός, Ισίγονος, Καλλίστρατος, Κόρακας, Λογγίνος, Λουκιανός, Μινουκιανός, Μένανδρος, Νικόστρατος ο Μακεδών, Πελισίας, Πτολεμαίος ο Ναυκρατίτης, Πυθέας, Στρατοκλής, Τεισίας, Φιλόστρατος, Φλέγων, Φίλων ο Βυζάντιος, Χαρίσιος.

ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΙ

Αθηνόδωρος, Αίλιος Ηρωδιανός, Αλέξανδρος ο Πολυίστωρ, Αλεξίων, Αμμώνιος, Αντίγονος, Αντίπατρος, Απολλόδωρος, Απολλώνιος ο Αλεξανδρεύς, Απολλώνιος ο Τύριος, Απίων, Αρίσταρχος από τη Σαμοθράκη, Αριστοκλής ο Ρόδιος, Αριστόνικος, Αριστόξενος, Αριστοφάνης ο Βυζάντιος, Ασκαλωνίτης, Ασκληπιάδης, Δημήτριος, Δημήτριος ο Φαληρεύς, Δικαίαρχος, Διονύσιος ο Θράκας, Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς, Δράκων, Ειρηναίος, Επαφρόδιτος, Ερατοσθένης, Ζηνόδωτος, Ηλιόδωρος, Ηρακλείδης ο Ποντικός, Ηρακλέων, Ηρόδικος, Θέων, Ιξίων, Ίστρος, Καικκίλιος, Καλακτίης, Καλλίξενος, Κλέαρχος, Κράτης, Μαλλώτης, Μυρλεανός, Νικάνωρ ο Αλεξανδρεύς, Ξενοκράτης, Πασιτέλλης, Πολυδεύκης, Ποσειδώνιος, Πραξιφάνης, Πτολεμαίος, Πτολεμαίος ο Ξένος, Πάμφιλος, Σάτυρος, Σέλευκος, Σήμος, Τρύφων, Φανίας, Φιλήμων, Φιλόξενος, Φιλόχορος, Φρύνιχος, Χαμαιλέων, Χρύσιππος, Ώρος.

ΠΑΡΟΙΜΙΟΓΡΑΦΟΙ - ΜΥΘΟΛΟΓΟΙ: Δήμωνας, Ζηνόβιος, Κλέαρχος, Λούκιος,Ταρραίος, Χρύσιππος.

ΜΥΘΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΟΙ - ΕΠΙΣΤΟΛΟΓΡΑΦΟΙ: Αλκίφρων, Ηλιόδωρος, Λούκιος, Νίνος, Παρθένιος, Τάκιος, Χαρίτων,.

ΜΟΥΣΙΚΟΙ: Αλύπιος, Αριστείδης ο Κοϊντιλιανός, Βακχείος, Γαυδέντιος Νικόμαχος ο Γερασηνός, Κλεονίδης, Νυμφαίος, Φιλάμμων.

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΙ

Αθήναιος, Αναξαγόρας, Ανατόλιος, Αντιφών, Απολλώνιος, Αρισταίος, Αρίσταρχος ο Σάμιος, Αριστοτέλης, Αρχιμήδης, Αρχύτας, Βρύσων, Γεμίνος ο Ρόδιος, Δαμάσκιος, Δαμιανός, Δεινόστρατος, Δημόκριτος, Δικαίαρχος, Διοκλής, Διονυσόδωρος, Διόφαντος, Ερατοσθένης, Ερμότιμος, Εύδημος, Εύδοξος, Εύκαιρος, Ευκλείδης, Ευτυχίδης, Ευφραίος, Ζηνόδωρος, Ζήνων ο Ελεάτης, Ήρων, Θαλής, Θεαίτητος, Θεύδιος ,Θεοδόσιος, Θεόδωρος, Θέων ο Αλεξανδρεύς, Θέων ο Σμυρναίος, Θυμαρίδας, Ιάμβλιχος, Ίππαρχος, Ίππασος, Ιππίας ο Ηλείος, Ιπποκράτης ο Χίος, Κάρπος, Κέβης, Κλαύδιος Πτολεμαίος (Κοσμογραφία), Κλεομήδης, Κόνων, Κρίτων, Κτήσιππος, Λεωδάμας, Λέων ο Βυζάντιος, Μαρίνος, Μέναιχμος, Μενέλαος ο Αλεξανδρεύς, Μίλτας, Νεοκλείδης, Νικόμαχος ο Γερασηνός, Νικομήδης, Πανάραιτος, Πάππος, Πείθων, Περσεύς, Πλάτων, Πλωτίνος, Πορφύριος, Ποσειδώνιος, Πρόκλος, Πυθαγόρας, Σερήνος, Σιμπλίκιος, Σπόρος, Τερψίων, Υπατία, Υψικλής, Φαίδρος, Φαιδώνδας, Φιλιππίδης, Φίλιππος ο Οπούντιος, Φίλων, Χαρμαντίδης.

ΑΣΤΡΟΝΟΜΟΙ

Αναξαγόρας, Αναξιμένης, Αναξίμανδρος, Απολλώνιος, Άρατος, Αριστοτέλης, Αρχιμήδης, Αρίσταρχος ο Σάμιος, Αρίστυλλος, Αυτόλυκος, Αχιλλεύς Τάτιος, Γεμίνος, Ελικών ο Κυζικηνός, Ερατοσθένης ο Κυρηναίος, Έκφαντος, Ευκλείδης, Εύδημος ο Ρόδιος, Εύδοξος, Ηρακλείδης ο Ποντικός, Ηράκλειτος, Θαλής, Θεοδόσιος, Θέων ο Νεότερος, Ικέτας, Ίππαρχος, Καλλισθένης, Κλεομήδης, Κάλιππος ο Κυζικηνός, Κόνων ο Σάμιος, Μέτων, Ξενοφάνης, Οινοπίδης, Πλάτων (στο "Τίμαιο"), Πρόκλος, Πτολεμαίος Κλαύδιος, Συνέσιος ο Κυρηναίος, Σωσιγένης, Τιμόχαρις, Υπατία, Φαίνος, Φίλιππος ο Οπούντιος.

ΓΕΩΓΡΑΦΟΙ

Αγαθαρχίδης, Αγαθήμερος, Αναξίμανδρος, Αρτεμίδωρος, Δημόκριτος, Δικαίαρχος, Εκαταίος, Ερατοσθένης, Εύδοξος, Θεόφραστος, Κλαύδιος, Μαρίνος, Νέαρχος, Παυσίμαχος, Πολύβιος, Ποσειδώνιος, Πτολεμαίος, Πυθέας ο Μασσαλιώτης, Σκύμνος, Στράβων ο Μεσσήνιος, Στράβων ο Πόντιος, Σέλευκος,Τιμοσθένης.

ΜΗΧΑΝΙΚΟΙ

Αρχιμήδης, Βίτων, Επίμαχος, Ήρων, Κτησίβιος, Πτολεμαίος, Φίλων.

ΙΑΤΡΟΙ - ΘΕΟΙ ΙΑΤΡΙΚΗΣ - ΙΑΤΡΟΦΙΛΟΣΟΦΟΙ

Άβας, Αγαθίνος, Αγνοδίκη, Αθήναιος, Αθήνιππος, Αιγίμιος, Αίγλη (κόρη Ασκληπιού), Αιγύπτιος, Αίνειος, Ακεσώ (κόρη Ασκληπιού), Αλεξάνορας, Αλκαμένης, Αλκμαίων, Άμυνος (θεότητα ιατρικής), Αναξαγόρας, Ανδρέας ο Καρύστιος, Άντυλλος, Απάμειος, Απολλωνίδης, Απολλώνιος, Απόλλων (θεός, πατέρας του θεού της Ιατρικής Ασκληπιού), Αρεταίος, Αριστοτέλης, Αρχιγένης, Αρίστωνας, Αρχάγαθος, Ασκληπιάδης ο Προυσαεύς, Ασκληπιός (θεός ιατρικής), Βακχίων, Γαληνός, Γλαυκίας, Γνωσίδικος, Γόργασος, Δάρδανος, Δέξιππος, Δημήτριος, Δημοκήδης, Δημόκριτος (φιλόσοφος), Διεύχης, Διοκλής, Διονυσικλής, Διοσκορίδης, Δράκων, Εμπεδοκλής, Εξήκεστος, Ερασίστρατος, Ερυξίμαχος, Εύδημος, Ευρυφών, Ευήνορας, Ευστόχιος, Ζήνων ο ανατόμος, Ηρακλείδης, Ηρόδικος, Ηρόδοτος, Ηρόφιλος, Θεμίσων ο Λαοδικεύς, Θεσσαλός, Θεόδωρος, Θρασύμαχος, Ιασώ (κόρη Ασκληπιού), Ικέσιος, Ιπποκράτης, Ιππόλοχος, Καλλιάναξ, Καλλίγνωτος, Καλλίμαχος, Κλεομυτάδης, Κριτόβουλος, Κλεόφαντος, Κρατεύας, Κρίσαμις, Κριτόδημος, Κτησίαρχος, Κτησίας, Κτησίοχος, Λεύκιππος (φιλόσοφος), Μάγνος, Μαντίας, Μαχάων (γιος Ασκληπιού), Μελάμπους, Μελάνθιος, Μενεκράτης, Μηνόδοτος, Μηνόδωρος, Μηνόκριτος, Μνήμων, Μνησίθεος, Μνησίμαχος, Νέβρος, Νίκανδρος, Νικήτας, Νικόμαχος, Νινύας, Νουσήνιος, Ξενοφώντας ο Κώος, Ορθαγόρας, Παιών ή Παιήων (ο ιατρός των θεών), Παλλάδιος, Πανάκεια (κόρη Ασκληπιού), Πετρονάς, Πίτταλος, Πλειστόνικος, Ποδαλείριος, Πολεμοκράτης, Πολύκλειτος, Πολύκριτος, Πραξαγόρας, Πυθαγόρας (φιλόσοφος), Πυθοκλής, Πόλυβος, Ρούφος, Σεραπίων, Σίμος, Σπίτταλος, Σφύρος, Σωρανός, Σώστρατος,Τιμόθεος, Τύρταμος ή Θεόφραστος (πατέρας της βοτανικής), Υγεία (κόρη Ασκληπιού), Φαείτας, Φιλοξένης, Φιλίνος, Φιλούμενος, Φιλιστίων, Φιλότιμος, Χρύσης, Χρύσιππος,.

ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ

ΠΡΟΣΩΚΡΑΤΙΚΟΙ

ΜΙΛΗΣΙΟΙ: Αναξίμανδρος, Αναξιμένης, Θαλής. ΕΛΕΑΤΕΣ: Ξενοφάνης, Παρμενίδης, Ζήνων, Μέλισσος. ΑΤΟΜΙΚΟΙ: Δημόκριτος, Λεύκιππος. ΑΛΛΟΙ: Αναξαγόρας, Αρχέλαος, Διογένης, Εμπεδοκλής, Ηράκλειτος, Πυθαγόρας.

ΣΟΦΙΣΤΕΣ: Αντιφών, Γοργίας, Θρασύμαχος, Ιππίας, Πρόδικος, Πρωταγόρας.

ΙΑΤΡΟΙ: Αλκμαίων, Δημοκίδης, Ηρόδικος, Ιπποκράτης.

ΟΡΦΙΚΟΙ: Ακουσίλαος, Θεαγένης, Θήρων, Φερεκύδης.

ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΙ

*Πατέρας του Πυθαγόρα ήταν ο Μνήσαρχος, μητέρα του η Πυθαϊς, γυναίκα του η Θεανώ, γιος του ο   Αρίμνυστος ή κατ' άλλους ο Τηλαύγης και κόρες του η Μυία και η Αριγνώτη (ή και η Αίσαρα).

Άβαρις, Αβροτέλης, Αγέας, Αγελάδας, Αγησίδαμος, Αγήσαρχος, Αγύλος, Αθάμας, Αθοσίων, Αίγων, Αιήτιος, Αίμων, Αινέας, Ακμονίδας, Ακουσιλάδας, Αλίοχος, Αλκίας, Αλκίμαχος, Αλκμαίων, Αλώπεκος, Άνθην, Αντιμέδων, Αντιμένης, Αριστάγγελος, Αριστείδης, Αρκέας, Αριστοκλείδας, Αριστοκράτης, Αριστομένης, Αριστάγγελος, Αριστέας, Αρκέας, Αρχέμαχος, Άρχιππος, Αρχύτας, Αρίστιππος, Άρυτος, Αστέας, Αστύλος, Αυτοχαρίδας, Βαθύλαος, Βούθηρος, Βούθος ή Βούθιος, Βουλαγόρας, Βροντίνος, Βρύας, Βρύσων, Γλυκίνος, Γύττιος, Δακίδας, Δαμοκλής, Δαμοτάγης, Δαμάρμενος, Δεινοκράτης, Δεξίθεος, Δείναρχος, Δημοσθένης, Δικαίαρχος, Δικάς, Διοκλής, Δρύμων, Δήμων, Δίκων, Δόμων, Δύμας, Ειρίσκος, Έκφαντος, Έλανδρος, Ελικάων, Ελώριππος,Έλλωρις, Εμπεδοκλής,Έμπεδος, Ένανδρος, Ένδιος, Επίσυλος, Επίφρων, Επίχαρμος,Έρατος, Εστιαίος, Εύανδρος, Ευάνωρ, Εύδικος, Ευέλθων, Ευέτης, Ευθοσίων, Ευθυκλής, Εύθυνος, Ευθύνους, Εύμοιρος, Ευρυκράτης, Ευρυμέδων, Εύρυτος,Ευρύφημος, Εύφημος, Εχεκράτης, Ζάλευκος, Ζάμολξις, Ζώπυρος, Θεόδωρος, Θράσεος, Θρασύδαμος, Θρασυμήδης, Θυμαρίδας, Ίκκος, Ιππαρχίδης, Ίππασος, Ιππαρχίδης, Ιππομέδων, Ιπποσθένης, Ιππόστρατος, Ίππων, Ιταναίος, Ίων, Καινίας, Καλλίβροτος, Καραφροντίδας, Κέρκωψ, Κλεάρατος, Κλειναγόρας, Κλεινίας, Κλεοσθένης, Κλεάνωρ, Κλεόφρων, Κλέων, Κράνοος, Κρίτων, Κάλαϊς, Κέραμβος, Λάκριτος, Λάκων, Λαφάων, Λεοντεύς, Λέων, Λεπτίνης, Λεωκύδης, Λεάναξ, Λεόφρων, Λεώκριτος, Λεωκύδης, Λίθαγος, Λύκων, Λύραμνος, Λυσιάδης, Λυσίβιος, Μαλλίων, Μελησίας, Μελάνιππος, Μέλισσος, Μενέστωρ, Μένων, Μέτωπος, Μέτων, Μιλτιάδης, Μίλων, Μιμνόμαχος, Μνησίβουλος, Μύης, Μυλλίας, Νάστας, Ναυσίθοος, Νεόκριτος, Ξενοκάδης, Ξενόκριτος, Ξενοφάνης, Ξενοφάντης, Ξενόφιλος, Ξέντας, Ξένων, Οδίος, Όκκελος, Όκκιλος, Ονάτας, Όνατος, Ορεστάδας, Ορέσανδρος, Όψιμος, Πακτίων, Παρμενίδης, Παρμίσκος, Πεισικράτης, Πεισίρροδος, Πολιάδης, Πολέμαρχος, Πολύκλειτος, Πολύκτωρ, Πολύμναστος, Προκλής, Πρόξενος, Πρόξενος, Πρώρος, Πτολεμαίος, Πυθόδωρος, Πύρρων, Ρηξίβιος, Ρόδιππος, Σθενωνίδας, Σίλλος, Σίμος, Σμιλίας, Στράτιος, Σωσθένης, Σωσίστρατος, Σωστράτιος, Τιμησιάναξ, Τιμοσθένης, Τιμάρης, Τιμάσιος, Τίμαιος,Τιμάρετος, Τυρσηνός, Φαίδων, Φαινεκλής, Φάντων, Φιλόδαμος, Φιλόλαος, Φιλωνίδης, Φιντίας, Φροντίδας, Φρύνιχος, Φυκιάδας, Φύτιος, Χαρώνδας, Χειλάς ή Χιλάς, Χρύσιππος, Ώκελλος,

ΓΥΝΑΙΚΕΣ:

Αβροτέλεια, Βαβέλυκα, Βιτάλη, Βοιώ, Βρυώ, Εκκελώ, Εχεκράτεια, Θεανώ, Κλεαίχμα, Κρατησίκλεια, Λασθένεια, Μυία, Νισθεάδουσα, Οκκελώ, Πεισιρρόδη, Τιμύλα, Τυρσηνίς, Φίλτυς, Χειλωνίς.

ΝΕΟΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΙ

Απολλώνιος ο Τυανέας, ο ρήτορας Φιλόστρατος που έγραψε την βιογραφία του, Μοδεράτος, Νικόμαχος και Νουμήνιος.

ΣΩΚΡΑΤΙΚΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ

*Πατέρας του Σωκράτη ο Σωφρονίσκος και μητέρα η Φαιναρέτη.

Αισχίνης, Αλεξίνος, Αννίκερις, Αντισθένης, Αντίπατρος, Αρήτη, Διόδωρος, Ευβουλίδης, Ευκλείδης, Ευήμερος, Ηγησίας, Θεόδωρος, Μενέδημος, Ξενοφών, Πλείστανος, Πλάτων Στίλπων, Φαίδων

ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ

*Πατέρας του Πλάτωνα ο Αρίστωνας και μητέρα η Περικτιόνη.

Αθήναιος, Αιδέσιος, Αιδεσία, Αλβίνος, Αμμώνιος, Αμμώνιος Σακκάς, Αμέλιος, Ανδρόνικος ο Ρόδιος, Αντίοχος, Απουλήιος, Αριστώνυμος, Αρκεσίλαος, Αρποκρατίων, Ασκληπιόδωτος, Αττικός, Γάιος, Δαμάσκιος, Διογένης, Δέξιπππος, Δίων, Ελικών, Ερμείας, Ερμίας, Ερέννιος, Ευλάλιος, Ευνάπιος, Ευσέβιος, Ευφραίος, Εύανδρος, Εύδοξος, Εύδωρος, Ηγησίνους, Ηγίας, Ηρακλείδης ο Ποντικός, Θεαίτητος, Θεμίστιος, Θεόδωρος, Θράσυλλος, Θέων, Ιεροκλής, Ιουλιανός, Ισίδωρος, Ιάμβλιχος, Καρνεάδης, Κλειτόμαχος, , Κράντωρ, Κρόνιος, Κάσσιος Λογγίνος, Κέλσος, Λακύδης, Μαρίνος, Μάξιμος, Μέναιχμος, Νουμήνιος, Ξενοκράτης, Ολυμπιόδωρος, Πλούταρχος (γιος Νεστορίου), Πλούταρχος (μαθητής Αμμώνιου), Πλωτίνος, Πολέμων, Πορφύριος, Πρισκιανός, Πρόκλος, Σεβήρος, Σιμπλίκιος, Σπεύσιππος, Συριανός, Σώπατρος, Τηληκλέας, Τιμόθεος, Υπατία (κόρη του μαθηματικού Θέωνα η οποία σκοτώθηκε από τον έξαλλο Χριστιανικό όχλο που τη διαμέλησε ζωντανή), Φιλιστίων, Φίλιππος ο Οπούντιος, Φίλων, Χαβρίας, Χρυσάνθιος, Ωριγένης.

ΣΚΕΠΤΙΚΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ

Αγρίππας, Αινεσίδημος, Εύβουλος, Ευφράνωρ, Ηρακλείδης, Ναυσιφάνης, Πτολεμαίος, Πύρρωνας, Σαρπηδόνας, Σέξτος ο εμπειρικός,Τίμωνας, Φαβωρίνος. Ο Πύρρωνας επηρέασε και το Στωικό Αρίστωνα που είχε μαθητή τον Ερατοσθένη τον Κυρηναίο.

ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΙΚΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ

* Πατέρας Αριστοτέλη ο Νικόμαχος και μητέρα η Φαιστίδα.

Αλέξανδρος ο Αφροδησιεύς, Ανατόλιος, Ανδρόνικος ο Ρόδιος, Αριστοκλής, Αριστόξενος, Αρίστων, Γαληνός (γιατρός), Δημήτριος ο Φαληρεύς, Δικαίαρχος, Έρμιππος, Εύδημος ο Ρόδιος, Θεμίστης., Θεόφραστος (διευθυντής Λυκείου), Κλαύδιος Πτολεμαίος (αστρονόμος), Κλέαρχος, Κριτόλαος, Λύκων, Στράτων, Σωτίων, Φανίας ή Φαινίας. Από τον Στράτωνα επηρεάστηκαν ο Αρίσταρχος ο Σάμιος (που ανακάλυψε το Ηλιοκεντρικό σύστημα), ο Αρχιμήδης μέσω του Αρίσταρχου, ο Ερατοσθένης που έγραψε τις γεωδαιτικές έρευνες του Στράτωνα, ο μηχανικός Κτησίβιος και ο γιατρός Φασίστρατος.

ΣΤΩΙΚΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ

Αντίοχος (εκλεκτικός φιλόσοφος), Αντίπατρος, Αρριανός, Αρχέδημος, Διογένης ο Βαβυλώνιος, Επίκτητος, Ζήνων, Κλεάνθης, Λούκιος, Μάρκος Αυρήλιος, Μουσώνιος, Παναίτιος, Ποσειδώνιος, Ρούφος, Σενέκας, Σέξτιος (εκλεκτικός φιλόσοφος), Σωτίων (δάσκαλος του Σενέκα), Χρύσιππος

ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΙ

*Ο Επίκουρος ήταν μαθητής του Πλατωνικού Παμφίλου και του Δημοκριτικού Ναυσιφάνους.

Απολλόδωρος, Βίων (ηδονικός κυνικός) , Δημήτριος, Δημώναξ, Διογενιανός, Διογένης, Δίων, Έρμαρχος, , Ζήνων, Θεαγένης, Κερκιδάς (ηδονικός κυνικός), Κολώτος, Κράτης, Λεωνίδας (ηδονικός κυνικός), Λουκρήτιος, Μελέαγρος (ηδονικός κυνικός), Μενέδημος (ηδονικός κυνικός), Μένιππος, Μητρόδωρος, Οινόμαος, Οράτιος, Περεγρίνος (Πρωτεύς), Πλωτίνα (σύζυγος Τραϊανού), Πολύαινος, Πολύστρατος, Ποσείδιππος (ηδονικός κυνικός), Ποτάμων, Σίρων, Τέλης (ηδονικός κυνικός), Φαίδρος, Φιλωνίδης, Φιλόδημος, Φοίνικας (ηδονικός κυνικός),

ΟΙ 7 ΣΟΦΟΙ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Θαλής ο Μιλήσιος, Βίας ο Πριηνεύς, Πιττακός ο Μιτυληναίος, Σόλων ο Αθηναίος, Περίανδρος ο Κορίνθιος, Χείλων ο Λακεδαιμόνιος, Κλεόβουλος ο Ρόδιος (ή κατά άλλους σε αντικατάσταση των τριών τελευταίων οι: Επιμενίδης ο Κρης, Λεώφαντος ο Λεβίδιος, Μύσων ο Χηνεύς, Ανάχαρσις ο Σκύθης και Αριστόδημος ο Σπαρτιάτης.

ΝΑΥΑΡΧΟΙ

Αγαθόστρατος, Αγησανδρίδας, Αγησίμβροτος, Ακεσίμβροτος, Αναξίβιος, Αριστεύς, Αριστώνυμος, Ασωνίδης, Δεινιάδας, Εύνομος, Ηριππίδας, Θρασυμηλίδας, Ιέραξ, Ιεροφών, Καλλικράτης, Καλλικρατίδας, Κλειππίδης, Κρατησιππίδας, Λακεδαιμόνιος, Λεωδάμας, Μεικιάδης, Μίνδαρος, Νέαρχος, Νικόλοχος, Ξενοκλείδης, Πάτροκλος, Πίγρης, Πολέμαρχος, Πόλλις, Πραξίνος, Πρόαινος, Πρωτέας, Στησικλής, Σωκράτης, Τιμάνωρ, Φιλοκλής, Χαιρέας, Χαρικλής, Χαρμίνος.

ΣΤΡΑΤΗΓΟΙ

Αβρέας, Αγάσιμος, Αγγαίος, Αγησιππίδης, Αγήτας, Αείμνηστος, Αθηνοκλής, Αιθίδας, Αιλιανός, Αλεξικλής, Άμηστρις, Αμύντας, Ανάξιππος, Ανίων, Αντικλής, Αντίπατρος, Άρατος, Αριστέας, Αριστόβουλος, Αριστογένης, Αριστοκλής, Αριστοκράτης, Αριστομένης, Αριστόφαντος, Άρπαλος, Αρχέστρατος, Ασωπόδωρος, Άτταλος, Αυτολέων, Βάλαγρος, Βρασίδας, Γύλιππος, Δαϊφαντος, Δερκυλίδας, Δημαίνετος, Δημόδοκος, Δημόφιλος, Διτρέφης, Διομέδων, Διοπείθης, Διφρίδας, Έλιξος, Επαμεινώνδας, Επικυδίδας, Επιτάδας, Ερασινίδης, Ερίγυιος, Ερμοκράτης, Ερμόφαντος, Έρμων, Ετεόνικος, Ευαίνωτος, Ευάλας, Ευαλκίδης, Εύβουλος, Ευετίων, Ευθυκράτης, Ευκλής, Ευκτήμων, Εύμαιος, Εύμαχος, Ευμένης, Ευρύαλος, Ευρυάναξ, Ευρυβιάδης, Ευρυδάμας, Ευρύδαμος, Ευφαμίδας, Ηγησανδρίδας, Ηγήσανδρος, Θεμιστοκλής, Θηραμένης, Θίβρων, Θράσυλλος, Θυμαχάρης, Ιππόνικος, Ιππονοϊδας, Ισοκράτης, Ισχαγόρας, Ιφικράτης, Καλλίμαχος, Κίμων, Κλέαρχος, Κλεομήδης, Κλεοφών, Κοίνος, Κόνων, Κόττυφος, Κράτερος, Κριτόλαος, Λάχης, Λέαγρος, Λεοννάτος, Λεοντιάδης, Λεωκράτης, Λέων, Λεωσθένης, Λυσίμαχος, Μαντίθεος, Μελάνθιος, Μελήσανδρος, Μενέδημος, Μένης, Μίγδων, Μιλτιάδης, Μνάσιππος, Μυρωνίδης, Ναυκλής, Ναυσικλής, Νεοπτόλεμος, Νικάνωρ, Νικόστρατος, Ξανθικλής, Ξάνθιππος, Ξενοκλής, Ξενοφών, Ονομακλής, Παρμενίων, Πασιτελίδας, Πασίων, Παυσανίας, Πάχης, Πελοπίδας, Πενθύλος, Περδίκας, Περιγένης, Πλείσταινος, Πολυάνθης, Πολύαρχος, Πολυβιάδης, Πολυσπέρμων, Πολύστρατος, Πολύτροπος, Πολύφρων, Πρωτόμαχος, Πυρρίας, Σκιρωνίδης, Σμίκρης, Σοφαίνετος, Στησάνωρ, Στησίλαος, Στράβαξ, Στρατοκλής, Σωκράτης, Σώπολις, Ταυρίων, Τελευτάς, Τεμασίων, Τληπόλεμος, Τολμίδης, Φάλαικος, Φανόμαχος, Φανοσθένης, Φιλήσιος, Φιλοκράτης, Φιλοποίμην, Φιλώτας, Φορμίων, Φρυνίσκος, Γρύνων, Φωκίων, Χάρης, Χαρίδημος, Χειρίσοφος.

ΑΘΛΗΤΕΣ

Αγησίμαχος, Ανδρόλεως, Βούτας, Δαμασίας, Δαμόξενος, Δάσμων, Διόπομπος, Επικράδιος, Ευβότας, Ευβώτας, Εύθυνος, Ευτυχίδας, Ηρόδικος, Θεαγένης, Κλέανδρος, Κρίσων, Λάδας, Μίλων, Νικόδωρος, Ξανθίας, Όλυμπος, Ορίκαδμος, Πολυδάμας, Πολυχάρης, Συλλίας, Σώφιλος, Τιμαίνετος, Υψικλής, Χαιρέας.

ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ

Αγέμαχος, Αγήμων, Αγησίας, Αγησιδάμας, Αίνητος, Αίσυπος, Ακεσίλαος, Αλεξίβιος, Ανδροσθένης, Αριστοκλείδας, Άστυλος, Ασώπιχος, Δάμαρχος, Δείνις, Διώξιππος, Δόρυκλος, Ενικεύς, Εξαίνετος, Επιθέρσης, Εργοτέλης, Ερίτιμος, Ετοιμοκλής, Ευρύβατος, Ευρύβατος, Ευτελίδας, Εφάρμοστος, Εφουδίων, Θεόγνητος, Θεόχρηστος, Θράσις, Ιερώνυμος, Ιπποσθένης, Κάπρος, Κλειτόμαχος, Κλεογένης, Κυνίσκος, Λάβαξ, Λαστρατίδας, Λεοντίσκος, Μαρίων, Μελησίας, Μενεπτόλεμος, Νελαϊδας, Νικάσυλος, Ξενόδαμος, Ξενόδοκος, Ξενοφών, Οιβώτας, Παντάρκης, Παταϊκός, Πεισίδωρος, Πολίτης, Πολυπείθης, Πρωτόλαος, Πρωτομάνης, πύθαρχος, Πυριλάμπης, Ρηξίβιος, Σελεάδας, Σόφιος, Στόμιος, Συβαριάδης, Σωδάμας, Ταυροσθένης, Τηλέμαχος, Ύσμων, Φερένικος, Φερίας, Φιλίτας, Φιλίνος, Φίλων, Φράστωρ, Φρικίας, Φρύνων, Χαρίνος, Χαρμίδης.

ΙΔΑΙΟΙ ΔΑΚΤΥΛΟΙ: Άκμων, Αρκεσίδας, Δαμναμενεύς, Επιμήδης, Ηρακλής, Ίασος, Κέλσις, Παιωναίος.

ΑΜΑΖΟΝΕΣ: Αίγλη, Αντιόπη, Ευάνδρα, Ευρυβία, Ιππολύτη, Ιφινόμη, Μελανίππη, Μολπαδία, Οτρήρη, Πενθεσίλεια, Σμύρνα, Φόβη.

ΕΤΑΙΡΕΣ

Αγωνίς, Αηδόνιον, Αμπελίς, Αρχεάνασσα, Βακχίς, Γλυκέρα, Γράμμη, Γρυμαία, Δωρίχα, Ερπυλλίς, Ευάρδη, Ηδύλη, Θεοδότη, Θεόκλεια, Θεσπιάς, Ιερόκλεια, Ιόεσσα, Καλλιστράτη, Κροκάλη, Κύννα, Λαϊς, Λασθενία, Λέαινα, Λεόντιον, Λοπάδιον, Λυσανία, Μέγιλλα, Μεδοντιάς, Μητίχη, Μνησαρέτη (η Φρύνη), Μυρτάλη, Μύρτιον, Νικοστράτη, Μικώ, Οία, Πακάτη, Παμφίλη, Παννυχίς, Παρθενίς, Πολύκλεια, Πυθιονίκη, Ροδώπις, Σατύρα, Σιγή, Σίμαιθα, Σκιώνη, Τρύφαινα, Υάκινθις, Υμνίς, Φανοστράτη, Φιλαινίς, Φιλημάτιον, Φιλοξένη, Φοιβίς, Φρύνη, Χρυσάριον, Ώκιμον.

ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ: Άγχιος, Άρητος, Δημολέων, Δορύλαος, Σρύαλος, Ευρύνομος, Ευρυτίων, Κλάνις, Μίμας, Νέστος, Ούρειος, Πετραίος, Πευκείδης, Ροίκος, Υλαίος, Φόλος, Χείρων

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

ΤΙΤΑΝΕΣ(Παιδιά του Ουρανού και της Γης του πρώτου Θείου Ζεύγους)

ΑΝΔΡΕΣ: Ιαπετός, Κείος, Κρείος, Κρόνος, Υπερίων, Ωκεανός. ΓΥΝΑΙΚΕΣ: Θεία, Θέμις, Μνημοσύνη, Τηθύς, Ρέα, Φοίβη.

ΕΚΑΤΟΓΧΕΙΡΕΣ: Βριάρεως, Κόττος, Γύης.

ΚΥΚΛΩΠΕΣ: Βρόντης, Στερόπης, Άργης.

ΓΙΓΑΝΤΕΣ: Άγριος, Αλκυονεύς, Γρατίων, Εγκέλαδος, Εφιάλτης, Εύρυτος, Θόων, Ιππόλυτος, Κλυτίος, Πάλλας, Πολυβότης, Πορφυρίων, Τυφωέας.

ΓΕΝΟΣ ΩΚΕΑΝΟΥ(Με την αδελφή του Τηθύ = θάλασσα)

Ωκεανίδες Νύμφες: Αδμήτη, Ακάστη, Αμφιρώ, Ασία, Γαλαξαύρη, Διώνη, Δωρίδα, Ευδώρη, Ευρυνόμη, Ευρώπη, Ζευξώ, Ηλέκτρα, Θόη, Ιδυία, Ιππώ, Ιάνειρα, Ιάνθη, Καλλιρρόη, Καλυψώ, Κερκηίς, Κλυμένη, Κλυτία, Μενασθώ, Μηλόβοσις, Μήτις, Ξάνθη, Ουρανία, Πασιθόη, Πειθώ, Περσηίς, Πετραία, Πληξαύρη, Πλουτώ, Πολυδώρη, Πρυμνώ, Ρόδεια, Στύγα., Τελεστώ, Τύχη, Χρυσηίς, Ωκυρρόη.

ΓΕΝΟΣ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ ΤΙΤΑΝΩΝ

Η Θεία με τον αδελφό της Ιαπετό γέννησε τον,Ήλιο, τη Σελήνη και την Ηώ (Αυγή). Ο Κείος με την αδελφή του Φοίβη γέννησε τη Λητώ και την Αστερία. Η Αστερία γέννησε με το Δία την Εκάτη. Ο Κρείος με την την Ευρύβια γέννησε τον Αστραίο, τον Πάλλαντα και τον Περσαίο. Ο Ιαπετός με την ωκεανίδα Κλυμένη γέννησε τον Άτλαντα, το Μενοίτιο, τον Προμηθέα και τον Επιμηθέα. Ο Κρόνος με την αδελφή του Ρέα (δεύτερο θείο ζεύγος) γέννησε τους θεούς Άδη, Δήμητρα, Δία, Εστία, Ήρα και Ποσειδώνα. Η Ηώ με τον Αστραίο τους ανέμους Ζέφυρο, Βορρέα και Νότο και μετά με τον Αυγερινό τα υπόλοιπα άστρα.

ΓΕΝΟΣ ΠΟΝΤΟΥ

Ο πόντος με τη Γαία γέννησε τους Νηρέα, Θαύμαντα, Φόρκυ, Κητώ και Ευρύβια.

Ο Νηρέας με την Ωκεανίδα Δωρίδα γέννησε τις Νηρηϊδες. Ο Ησίοδος αναφέρει τις παρακάτω 50   Νηρηίδες:

Αγαύη, Ακταίη, Αλία, Αλιμήδη, Αμφιτρίτη, Αυτονόη, Γαλάτεια, Γαλήνη, Γλαύκη, Γλαυκονόμη, Δυναμένη, Δωρίδα, Δωτώ, Ερατώ, Ευαγόρη, (Ευάρνη), Ευδώρα, Ευκράντη, Ευλιμένη, Ευνίκη, Ευπόμπη, Ηιόνη, Θεμιστώ, Θέτις, Θόη, Ιπποθόη, Ιππονόη, Κυματολήγη, Κυμοδόκη, Κυμοθόη, Κυμώ, Λαομέδεια, Λειαγόρη, Λυσιάνασσα, Μελίτη, Μενίππη, Νημερτής, Νησαίη, Νησώ, Πανόπεια, Πασιθέα, Πλωτώ, Πολυνόη, Ποντοπόρεια, Προνόη, Πρωτομέδεια, Πρωτώ, Σαώ, Σπειώ, Φέρουσα, Ψαμάθη

Ο Απολλόδωρος αναφέρει 45 Νηριϊδες και διαφορετικά ονόματα τα: Δηρώ, Διώνη, Ευμόλπη, Ιάνειρα, Ιόνη, Καλυψώ, Κητώ, Κραντώ, Λιμνώρεια, Ναυσιθόη, Νεόμηρις, Πληξαύρα, Πολυνόμη και Ποντομέδουσα.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΧΑΡΙΤΕΣ(κόρες του Δία και της ωκεανίδας Ευρυνόμης)

Αγλαϊα, Ευφροσύνη και Θάλεια. Ο Όμηρος αναφέρει και την Πασιθέα. Άλλοι πάλι αναφέρουν την Πειθώ και την Πασιθέα ή την Κλήτα και τη Φάεννα (στη Σπάρτη) ή την Ηγεμόνη και την Αυξώ ή τη Θαλλώ, την Αυξώ και την Καρπώ (στην Αθήνα).

ΟΙ ΕΝΝΕΑ ΜΟΥΣΕΣ(κόρες του Δία και της Τιτανίδας Μνημοσύνης)

Κλειώ (Μούσα της Ιστορίας), Ευτέρπη (προστάτιδα του διπλού αυλού), Θάλεια (στην αρχή της Βουκολικής ποίησης και αργότερα της Κωμωδίας), Μελπομένη (της Τραγωδίας), Τερψιχόρη (της Λυρικής ποίησης), Ερατώ (της Ερωτικής ποίησης), Πολύμνια (αντιπροσωπεύει την ιδιότητα της μάθησης και της ενθύμισης, αλλά στη Ρωμαϊκή εποχή έγινε η Μούσα της Μιμικής και της Παντομίμας), Ουρανία (της Αστρονομίας) και Καλλιόπη (της Επικής ποίησης και της ευγλωττίας).

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΟΙΡΕΣ(Κόρες του Δία και της Τιτανίδας Θέμιδας, προσωποποίησης της Δικαιοσύνης),

Κλωθώ, που αντιπροσωπεύει το Παρόν, Λάχεση, που αντιπροσωπεύει το Μέλλον και Άτροπος, που αντιπροσωπεύει το Παρελθόν.

ΟΙ ΕΠΤΑ ΠΛΕΙΑΔΕΣ (Κόρες του Δία ή του Άτλαντα και της ωκεανίδας Πληϊόνης).

Μαία, Ταϋγέτη, Ηλέκτρα, Στερόπη, Κελαινώ, Αλκινόη και Μερόπη.

ΓΕΝΟΣ ΔΙΑ

Η Αθηνά (την οποία γέννησε μόνος του από το κεφάλι του, αφού όμως είχε πάει προηγουμένως με τη θεά της σοφίας Μήτιδα, την οποία κατάπιε ύστερα ολόκληρη για να μη γεννήσει, σύμφωνα με μια προφητεία, παιδί ανώτερο απ' αυτόν), οι 9 Μούσες, οι Εποχές, οι Μοίρες, οι 3 Χάριτες, οι 7 Πλειάδες, ο Λακεδαίμονας (με την Πλειάδα Ταϋγέτη), ο Δάρδανος και ο Ιασίωνας (με την Πλειάδα Ηλέκτρα), ο Απόλλων και η Άρτεμις (με τη κόρη του Κείου και της Φοίβης Λητώ), η Εκάτη (με την αδελφή της Λητούς Αστερία) και η Περσεφόνη (με τη Δήμητρα). Τέλος με τη σύζυγό του Ήρα γέννησε τους θεούς Άρη, Ήβη και Ήφαιστο, αν και μερικοί λένε ότι η Ήρα γέννησε τον Ήφαιστο χωρίς σαρκική επαφή.

Από τις ενώσεις του τώρα με θνητές απέκτησε τους: Άργο (από τη Νιόβη) Αρκάδα (από τη νύμφη Καλλιστώ), Αίγινα και Αιακό (από την κόρη του Ασωπού Αίγινα), Αμφίωνα και Ζήθο (από την αδελφή της Αίγινας Αντιόπη), Έπαφο (από την κόρη του Ινάχου Ιώ), Μίνωα, Ραδάμανθυ και Σαρπηδόνα (από την κόρη κόρη του Αγήνορα Ευρώπη), Περσέα (από τη Δανάη, κόρη του βασιλιά του Άργους Ακρίσιου, το θεό Διόνυσο (από τη Σεμέλη, κόρη του βασιλιά των Θηβών Κάδμου), τον Πολυδεύκη και την Ελένη (από τη σύζυγο του βασιλιά Τυνδάρεω Λήδα, με την οποία συνευρέθηκε την ίδια μέρα με το σύζυγό της. Ο Κάστορας, ο δίδυμος και θνητός αδελφός του Πολυδεύκη γεννήθηκε από το σπέρμα του Τυνδάρεω), ο Ηρακλής (από τη σύζυγο του Αμφιτρίωνα Αλκμήνη) και από τη Φθία τον Αχαιό..

ΓΕΝΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

Ιάλεμος (με τη Μούσα Καλλιόπη), Ισμηνός και Κωρυκία (με την ωκεανίδα Μελία), Λυκωρέας (με την Κωρυκία), Ασκληπιός ( με την κόρη του Φλεγύα Κορωνίδα), Ίωνας (με τη Κρέουσα, κόρη του βασιλιά των Αθηνών Ερεχθέα), Αρισταίος ή Αριστέας (με την κόρη του βασιλιά των Λαπιθών Υψέα), πολλοί γιοι με την κόρη του Μίνωα Ακακαλλίδα μεταξύ των οποίων ο Μίλητος, Άνιος (με την κόρη του Στάφυλου Ροιώ), Φιλάμμονας (με την κόρη του Δαιδαλίωνα Χιόνη), Άμφισσος (με τη κόρη του βασιλιά των Δρυόπων Δρυόπη), Κύκνος (με τη Θρύα), Μόψος (με τη κόρη του Τειρεσία Μαντώ) και Γαλεός (με την κόρη του βασιλιά των υπερβορείων Ζαβίου Θεμιστώ).

ΥΠΕΡΒΟΡΕΙΕΣ ΠΑΡΘΕΝΕΣ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

Υπερόχη, Λαοδίκη, Ώπις και Άργη.

ΓΕΝΟΣ ΕΡΜΗ

Πάνας (με τη νύμφη Δρυόπη), Ερμαφρόδιτος (με την Αφροδίτη), Δάφνις (με μια νύμφη), Αιθαλίδης (μια από τις προηγούμενες ενσαρκώσεις του Πυθαγόρα), Αυτόλυκος (με τη Χιόνη), Κύδωνας (με την κόρη του Μίνωα Ακακαλλίδα) και Κέφαλος (με την κόρη του Κέκροπα Έρση).

ΓΕΝΟΣ ΑΡΗ

Κύκνος (με την Πελοπεία), Διομήδης (βασιλιάς των Βιστώνων), Αλκίππη (με τη κόρη του Κέκροπα Άγλαυρο), Αρμονία και κατά μερικούς Φόβος, Δείμος, Έρωτας και Πρίαπος (με την Αφροδίτη), Οινόμαος (με την κόρη του Ασωπού Άρπινα), Μελέαγρος (με τη σύζυγος του Οινέα Αλθαία), Αέροπο (με την Αερόπη), Λύκαστο (με την κόρη του Νύκτιμου Φυλονόμη). Τα άλογα του ήταν ο Φόβος, ο Αιθήων, ο Φλόγιος και ο Κόναβος.

ΓΕΝΟΣ ΗΦΑΙΣΤΟΥ

Με την κόρη του Πρωτέα Καβειρώ γέννησε τους Καβείρους, θεότητες της φωτιάς ή τον Κάμιλλο, ο οποίος γέννησε στη συνέχεια τους τρεις Καβείρους Αξίερο (η), Αξιόκερσα και Αξιόκερσο. Γιοι του ήταν επισης ο Περιφήτης, ο Άρδαλος και ο Παλαίμων.

ΓΕΝΟΣ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ

Τρίτωνας, Ρόδος, Βενθεσικύμη (με τη σύζυγό του Αμφιτρίτη), "Κόρη" και άλογο Αρείωνας (με τη Δήμητρα), Πήγασος (με τη Μέδουσα), Ανταίος (με τη Γαία), Άμυκος (με νύμφη Μελία), Ιπποθόωντας (με την Αλόπη), Έρυξ (με την Αφροδίτη) , Πολύφημος (με τη νύμφη νύμφη Θοώσα), Κύκνος (με τη Σκαμανδροδίκης), Υριέας (με την πλειάδα Αλκυόνη, Ωρίων (με την   κόρη του Μίνωα Ευρυάλη), Ναύπλιος (με τη Δαναϊδα Αμυμώνη), Βοιωτός και Αίολος (με τη κόρη του Αιόλου Μελανίππη), Πηλέας και Νηλέας (με την Τηρώ), Αγκαίος (με τη κόρη του Φοίνικα Αστυπάλαια). Τέλος γιοι του ήσαν και οι Σκίρωνας, Σίνις ο πιτυοκάμπτης και Προκρούστης, που σκότωσε ο Θησέας.

ΓΕΝΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΥ

Δηιάνειρα ή Μελέαγρος (με τη σύζυγο του Οινέα Αλθαία) και Οινοπίων, Στάφυλος, Κέραμος και πολλά άλλα παιδιά με τη σύζυγό του Αριάδνη.

ΓΕΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ

Περσεφόνη (με το Δία), Κόρη (με τον Ποσειδώνα), Πλούτος (με το γιο του Μίνωα Ιασίονα).

ΓΕΝΟΣ ΗΛΙΟΥ

Κίρκη και Αιήτης ή ακόμα Πέρσης, Πασιφάη και Καλυψώ (με την ωκεανίδα Περση), οι 7 Ηλιάδες: Όχιμος, Κέρκαφος, Ακτίνας, Μακαρέας, Κάνδαλος, Τριόπης και Τενάγης (με τη κόρη της Αφροδίτης και του Ποσειδώνα Ρόδο), σύμφωνα με μια παράδοση τις Ώρες (Με τη Σελήνη) και την Αίγλη (με τις Χάριτες), Φαέθων (με τη Ρόδη ή με την Πρώτη ή με την ωκεανίδα Κλυμένη) και Φαέθουσα και Λαμπετίη (με τη Νέαιρα) .Τα άλογα του ήσαν ο Εώος, ο Βρόντης, ο Στερόπης και ο Αιθίων ή ο Εώος, ο Αίθων, ο Φλέγων, ο Λάμπος, ο Φαέθων και ο Ξάνθος.

ΓΕΝΟΣ ΗΟΥΣ: Μέμνωνας και Ημαθίωνας (από το Τιθωνό).

ΓΕΝΟΣ ΣΕΛΗΝΗΣ: 50 κόρες από τον Ενδυμίωνα

ΣΕΙΡΗΝΕΣ (με κεφάλι γυναίκας και σώμα πουλιού)

Παρθενόπη, Λευκωσία, Λίγεια σαν κόρες της Τερψιχόρης ή Θελξίπεια, Αγλαόπη, Πεισινόη, σαν κόρες της Μελπομένης. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή πατέρας τους ήταν ο Φόρκυς.

ΝΥΜΦΕΣ

Διακρίνονται σε νύμφες των δασών (Ορεστιάδες), σε νύμφες των ποταμών και των λιμνών (Ναϊάδες) και σε νύμφες των δένδρων (Αμαδρυάδες)

ΕΣΠΕΡΙΔΕΣ

Αίγλη, Ερύθεια, Εσπερία και Αρέθουσα.

ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ

Αγκαίος (του Λυκούργου), 'Αδμητος (του Φέρητος), 'Ακαστος (του Πελίου), 'Ακτωρ (του 'Ιππασου), Αμφιάραος (του Οϊκλή), 'Αργος (του Φριξου), Ασκάλαφος και Ιάλμενος (του 'Αρη), Αστέριος (του Κομήτου), Αταλάντη (του Σχοινέως), Αυγέας (του Ηλίου), Αυτόλυκος (του Ερμη), Βούτης (του Τελέοντος), 'Ερφινος (του Ποσειδώνα), Ευρύαλος (του Μηκιστέα), Εύρυτος (του Ερμη), Εύφημος (του Ποσειδωνα), Ζήτης και Κάλαϊς (του Βορέα), Ηρακλής (του Δια), Θησέας (Αιγέα), Ίδας και Λυγκαίος (Αφαρέα), Ιφικλής (Ναυβόλου), 'Ιφικλος (Θεστίου), Καινέας (Κορωνού), Κάστωρ και Πολυδεύκης (Δία με τη Λήδα), Κηφέας (Αλεού), Λαέρτης (Αρκεισίου), Μελέαγρος (Οινέα), Μενοίτιος ('Ακτορος), Ορφέας (του Οιάγρου), Παλαίμων (Ηφαίστου η Αιτωλού), Περικλύμενος (Νηλέα), Ποίας (Θαυμάκου), Πολύφημος (Ελεάτου), Τελαμών και Πηλέας (Αιακού), Τίφυς (Αγνίου) και Φάνος και Στάφυλος (Διονύσου).

ΓΕΝΟΣ ΠΕΛΑΣΓΟΥ(που θεωρείται γιος του Δία και της Νιόβης ή κατά άλλους αυτόχθονας)

Αυτός γέννησε με την κόρη του Ωκεανού Μελίβοια ή με τη νύμφη Κυλλήνη το Λυκάωνα που έγινε βασιλιάς των Αρκάδων και γέννησε με διάφορες γυναίκες 50 παιδιά:

Αγκύορα, Αιγαίωνα, Αίμονα, Ακόντη, Αλίφηρο, Αρπαλέα, Αρπάλυκο, Αρχεβάτη, Βουκολίωνα, Γενέτορα, 'Ελικα, Ευαίμονα, Ευμήτη, Εύμονα, Ζωκλέα, Ηραιέα, Θεσπρωτό, Κάνηθο, Καρτέρωνα, Καύκωνα, Κλείτορα, Κορέθοντα, Κύναιθο, Λέοντα, Λίνο, Λύκιο, Μαίναλο, Μακαρέα, Μάκεδνο, Μαντινέα, Μελαινέα, Μηκιστέα, Νύκτιμο, Οινωτρό, Οπλέα, Ορχομενό, Πάλλαντα, Πευκέτιο, Πλάτωνα, Πόλιχο, Πορθέα, Πρόθοο, Στύμφαλο, Τηλεβόα, Τιτάνα, Φάσσο, Φθίο, Φινέα, Φύσιο και ...(Καλλιστώ;).

ΟΙ 50 ΔΑΝΑΪΔΕΣ (κόρες του Δαναού, γιου του Βήλου και αδελφού του Αίγυπτου)

Αγαύη, Αδιάντη, Αδίτη, Ακταία, Αμυμώνη, Αναξιβία, Ανθήλεια, Αστερία, Αυτομάτη, Αυτονόη, Βρύκη, Γλαύκη, Γλαυκίππη, Γόργη, Γοργοφόνη, Διωξίππη, Δώριον (Δώρα), Ερατώ, Ευίππη (2), Ευρυδίκη, Ηλέκτρα, Θεανώ, Ιπποδάμεια (2), Ιπποδίκη, Ιππομέδουσα. Ιφιμέδουσα, Καλλιδίκη, Κελαινώ, Κλειτή, Κλεοδώρα, Κλεοπάτρα (2), Μνήστρα, Νηλώ, Οίμη, Πειρήνη, Ποδάρκη, Πελάργη, Ρόδη, Ροδία, Σθένελη, Σκαιή, Στύγνη, Υπερίππη, Υπερμνήστρα, Φάρτη, Χρυσίππη, Ωκυπέτη.

ΟΙ 50 ΓΙΟΙ ΤΟΥ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΙΣ 50 ΔΑΝΑΪΔΕΣ

Αγαπτόλεμος, Αγήνωρ, Αίγιος, Αίγυπτος, Άλκης, Αλκμήνωρ, Άρβηλος, Άργιος, Αρχέλαος, Βούσιρις, Βρόμιος, Δαϊφρων (2), Διοκορυστής, Δρύας, Εγκέλαδος, Έρμος, Ευρυδάμας, Ευρύλοχος, Ευχήνωρ, Ίδας, Ίδμων, Ίμβρος, Ιππόθοος, Ιπποκορυστής, Ιππόλυτος, Ίστρος, Κερκέτης, Κισσεύς, Κλειτός, Λάμπος, Λίξος, Λυγκέας, Λύκος, Μενάλκης, Μενέμαχος, Οινέας, Πανδίων, Περισθένης, Περίφας, Πολύκτωρ, Ποταμών, Πρωτέας, Σθένελος, Υπέρβιος, Φάντης, Χαίτος, Χαλκώδων, Χθόνιος, Χρύσιππος

ΟΙ 50 ΘΕΣΠΙΑΔΕΣ(που κοιμήθηκαν με το Ηρακλή τις 50 μέρες που αυτός κυνηγούσε το Λιοντάρι του Κιθαιρώνα κι εφιλοξενείτο από τον πατέρα τους, βασιλιά των Θεσπειών της Βοιωτίας Θέσπιο).

Αγλαία, Αισχρηίς, Άνθεια, Ανθίππη, Αντιόπη, Αργέλη, Ασώπις, Ελάχεια, Ελικωνίς, Επιλαϊς, Ερατώ, Ερύθρα, Εύβοια, Ευβώτη, Ευρυβία, Ευρυόπη, Ευρυπύλη, Ευρυτέλη, Ησύχεια, Ηώνη, Ιπποκράτη, Ίφις, Καλάμητις, Καπύλη, Κέρθη, Λαοθόη, Κλυτίππη, Λύση, Λυσιδίκη, Λυσίππη, Μάρση, Μενίππιδα, Μηλίνη, Νίκη, Νικίππη, Ξανθίς, Ολυμπούσα, Ορείη, Πανόπη, Πατρώ, Πραξιθέα, Πρόκρις, Πυρίππη, Στρατονίκη, Τελευταγόρα, Τιφύση, Τοξοκράτη, Φυληίς και Χρυσηίς.

ΟΙ ΓΙΟΙ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ ΑΠΟ ΤΙΣ 50 ΘΕΣΠΙΑΔΕΣ

Αλοκράτης, Αλόπιος, Αμήστριος, Αντιάδης, Αντιλέων, Αντίμαχος, 'Αντιφος, Αρχέδικος, Αρχέμαχος, Αστυάναξ, Αστυβίας, 'Ατρομος, Βουκόλος, Βουλέας, Δυνάστης, Εντελίδης, Εράσιππος, Ευμήδης, Ευρύκαπυς, Ευρύπυλος, Εύρυτος, Θρεψίππας, 'Ιξαλος, Ιόβης, Ιππεύς, Ιππόδρομος, Ιππόζυγος, 'Ιππωτος, Κελευστάνωρ, Κλεόλαος, Κρέων, Λαομέδων, Λαομένης, Λεύκιππος, Λευκώνης, Λυγκαίος, Λυκούργος, Μέντωρ, Νήφος, Νικόδρομος, Οιστρόβλης, 'Ολυμπος, Ομόλιππος, Ονήσιππος, Πάτροκλος, Πολύλαος, Τέλης, Τερψικράτης, Τίγασις, Φαλίας.

ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

Από τη Μεγάρα οι Δηικόων, Θηρίμαχος και Κρεοντιάδης. Από τη Δηιάνειρα ο Γληνός, ο Κτήσιππος, ο Ονείτης και ο Ύλλος. Από την Ομφάλη ο Αγέλαος. Από τη κόρη του Ευρύπυλου Χαλκιόπη ο Θεσσαλός. Από την κόρη του Αυγεία Επικάστη ο Θεστάλος. Από την κόρη του Στυμφάλου Παρθενόπη ο Ευήρης. Από την κόρη του Αλεού Αύγη ο Τήλεφος. Από την κόρη του Φύλαντος Αστυόχη ο Τληπτόλεμος. Από την κόρη του Αμύντρα Αστυδάμεια ο Κτήσιππος. Από την κόρη του Πειραία Αυτονόη Ο Παλαίμων. Από την Ήβη στον Όλυμπο μετά την θέωσή του ο Αλεξιάρης και ο Ανίκητος.

ΜΑΝΤΕΙΣ

Αμφιάραος, Αμφίλοχος, Αμφίλυτος, Άνιος, Αρηξίων, Αρίστανδρος, Αριστέας, Αρτεμίδωρος, Αστύφιλος, Αχαϊκαρος, Βάκις, Γαλεύςή Γαλεός (Γαλεώται οικογένεια μάντεων στη Σικελία), Δηίφονος, Δημοφών, Διοκλής, Διοπείθης, Έλενος, Έννομος, Επήβολος, Επιμενίδης, Ευθύφρων, Ευκλείδης, Εύκλος, Ευρυκλής, Ευφραντίδης, Ηρόφυτος, Θαλήτας, Θεαίνετος, Θεμιστέας, Θέοκλος, Θεοκλύμενος, Θαύμαντις, Θεονόη, Θουριόμαντις, Ίαμος (Ιαμίδαι οικογένεια μάντεων στην Ίλιδα), Ίδμων, Ιεροκλής, Ιππόμαχος, Καλλίας, Κάλχας, Κάρνος, Κασσάνδρα, Κλέανδρος, Κλεομήδης, Κλυτιάδης (Κλυτιάδαι, γένος μάντεων, απόγονοι του Κλυτίου, απογόνου του Αμφιάραου), Λάμπων, Λυσίστρατος (χρησμολόγος), Μάντιος, Μαντώ, Μεγιστέας, Μελάμποδας, Μελανίππη (κόρη Χείρωνα), Μελησαγόρας, Μόψος, Ονομάκριτος, Ορθαγόρας, Οφιονεύς, Πειθαγόρας, Περιπόλτας, Πολύιδος, Πολυφείδης, Σιλανός, Σκίρος, Στιλβίδης, Τειρεσίας, Τελλίας (Τελλιάδαι οικογένεια μάντεων στην Ίλιδα), Τήλεμος, Τισαμενός, Τομόροι (ιερείς του μαντείου της Δωδώνης), Τροφώνιος, Φινεύς, Φερεκύδης ο Σύριος, Φρασίος, Χαριμένης

ΣΙΒΥΛΛΕΣ

Η Χαλδαία ή Περσίς ή Εβραία ή Αιγυπτία, Λίβυσσα, η Δελφίς ή Ηροφίλη ή Σίβυλλα, η Ιταλική, η Ερυθραία, η Σαμία,η Κυμαία ή Αμαλθαία ή Ιεροφίλη, η Ελλησποντία, η Φρυγία ή Σάρυσι ή Ταραξάνδρα και η Τιβουρτία ή Αβουναία.

Επίσης η Θεσπρωτίς που έγραψε χρησμούς, η Θεσσαλή ή Μαντώ (κόρη του Τειρεσία) και η Κολοφωνία ή Λάμπουσα (κόρη του Κάλχαντα). Ο Παυσανίας αναφέρει επίσης τη Φαεννίδα και τις Πέλειες στη Δωδώνη, που υπήρχαν πριν τη πρώτη Πυθία των Δελφών Φημονόη.

ΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΙΕΡΕΙΕΣ

Ονομαστές Πυθίες στο Μαντείο των Δελφών η Φημονόη, η Αριστονίκη και η Ξιόκλεια. Η Δηιφόβη ήταν ιέρεια του Απόλλωνα και της Άρτεμης, Η Περίαλα και η Μαντώ του Απόλλωνα στους Δελφούς. Η Ευρυμήδη, η Ιοδάμεια και η Σωσάνδρα της Αθηνάς και η Νικάνδρα, η Προμένεια και η Τιμαρέτη του Δία στο Μαντείο της Δωδώνης. Τέλος ο 'Όναρος ήταν ιερέας του Διόνυσου στη Νάξο και ο Χρύσης του Απόλλωνα στην Τρωάδα.

Η λατρεία του Δία στη Δωδώνη εξυπηρετείτο από τους ιερείς Σελλούς, Ελλούς και Τόμουρους, που ήσαν πραγματικοί ασκητές και από τις ιέρειες Πελειάδες (περιστερές) που ήσαν το πολύ τρεις και οι οποίες ερμήνευαν τους χρησμούς. Στην Ολυμπία η ερμηνεία των χρησμών του Δία είχε ανατεθεί σε τρεις οικογένειες: τους Ιαμίδες, τους Κλυτιάδες και τους Τελλιάδες. ΟΙ Ιαμίδες ισχυρίζονταν ότι κατάγοντο κατευθείαν από τον Απόλλωνα, μέσω της προγόνης τους Ευάδνης που είχε ενωθεί με το θεό και γέννησε μαζί του τον Ίαμο στον οποίο ο Αππόλλωνας χάρησε το δώρο της μαντικής. Οι Κλυτιάδες εθεωρούντο διακλάδωση του γένους των Ιαμιδών και εθεωρούντο ότι κατάγοντο από το φημισμένο ήρωα Αμφιάραο. Η προέλευση όμως των Τελλιαδών είναι άγνωστη. Αυτές οι τρεις οικογένειες είχαν αναλάβει κληρονομικά την ερμηνεία των χρησμών του Δία της Ολυμπίας.

ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΘΕΩΝ, ΗΡΩΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΩΝ

Άβαρις, Άβας, Αβλάβιος, Αβρέας, Αβροτέλης, Άβρων, Αβρόνυχος, Αβυδηνός, Αγαθαρχίδας , Αγάθαρχος, Αγαθήμερος, Αγαθίνος, Αγαθόβουλος, Αγαθοδαίμων, Αγαθοκλής, Αγαθοσθένης, Αγαθόστρατος, Αγαθότυχος, Αγάθυλλος, Αγάθυρνος, Αγάθυρσος, Αγάθων, Αγαθώνυμος, Αγαίος, Αγακλέης, Αγαμέμνων, Αγαμήδης, Αγανός, Αγαπαίος, Αγαπήνωρ, Αγαπτόλεμος, Αγασθένης, Αγασίας, Αγασικλής, Αγασιμένης, Αγάσιμος, Αγασσαμενός, Αγάστροφος, Αγαυός, Αγγαίος, Αγγελίων, Αγγενίδας, Αγέας, Αγελάδας, Αγέλαος, Άγελος, Αγέλοχος, Αγέμαχος, Αγέστρατος, Αγήμων, Αγήνωρ, Αγήσανδρος, Αγησίας, Αγησίδαμος, Αγησίλαος, Αγησίλοχος, Αγησίμαχος, Αγησίμβροτος, Αγησίπολις, Αγησιππίδας, Αγησίστρατος, Άγητος, Άγις, Αγίων, Αγκαίος, Αγκύωρ, Αγλαϊων, Αγλαοκρέων, Αγλαόπης, Αγλαός, Αγλαοσθένης, Αγλαόφαμος, Αγλαοφών, Άγναπτος, Αγνιάδης, Αγνίας, Αγνόδωρος, Αγνόθεμις, Αγνοκλής, Αγνόφιλος, Άγνων, Αγνωνίδης, Αγονέας, Αγορακλής, Αγοράκριτος, Αγοράναξ, Αγόρατος, Αγριόπης, Άγριος, Αγχίμολος, Αγχίπυλος, Αγχίσης,

Αγύλαιος, Αγύρριος, Αγχίαλος, Αγχιμόλιος, Άγχιος, Αγχίπυλος, Αγχίσης, Αδαίος, Αδαμάντιος, Αδέας, Αδείμαντος, Αδιάτομος, Άδμητος, Άδραστος, Άδωνις, Αέθλιος, Αείμνηστός, Αερίας, Αέροπος, Αέτιος, Αετίων, Αήτης, Αθάμας, Αθάμβιλος, Αθέρας, Αθηναγόρας, Αθηνάδας, Αθήναιος, Αθήνιππος, Αθηνίων, Αθηνογένης, Αθηνόδωρος, Αθηνοκλής, Αθηνόκριτος, Αθλίας, Αθοσίων, Αιακός, Αιάνης, Αίας, Αιγαίων, Αιγέστης, Αιγεύς, Αιγεωνέας, Αιγιαλεύς, Αίγιλος, Αίγιος, Αίγισθος, Αιγιστέας, Αιγίων, Αίγυπτος, Αίγων, Αιήτης, Αιήτιος, Αιθαλίδης, Αιθίδας, Αίθικος, Αιθιόλας, Αιθίων, Αίθος, Αιλιανός, Αιμόνιος, Αίμος, Αίμων, Αινέας, Αινετός, Αινείας, Αίνειος, Αινετός, Αινεύς, Αινεσίδημος, Αινιάδης, Ένικος, Αίνητος, Αίξων, Αίολος, Αίπυτος, Αίσακος, Αισανίας, Αίσιμος, Αίσιος, Αισίων, Αίσονας, Αίσυπος, Αισχέας, Αισχίνης, Αισχύλος, Αίσων, Αίσωπος, Αιτωλός, Ακάδημος, Ακάμας, Άκανθος, Ακαρίων, Άκαστος, Ακάκητος, Ακάμας, Άκανθος, Ακαρνάν, Ακέλης, Ακεσίας, Ακεσίδας, Ακεσίλαος, Ακεσίμβροτος, Ακεστόδωρος, Ακέστωρ, Ακήρατος, Ακοντεύς, Ακόντης, Ακουμενός, Ακουσίλαος, Ακράγας, Ακρίας, Ακρίσιος, Ακρόκομος, Ακρόνεως, Ακρότατος, Άκρων, Ακταίος, Ακταίων, Ακτίς, Άκτωρ, Αλαλκομένης, Αλάστωρ, Αλεβίων, Αλεγήνωρ, Αλέκτωρ, Αλεκτρυών, Αλέξανδρος, Αλεξάνωρ, Αλέξαρχος, Αλεξιάρης, Αλεξίας, Αλεξίβιος, Αλεξίκακος, Αλεξικλής, Αλεξίνος, Αλεξίων, Αλέξων, Αλεός, Αλεύας, Αλήσιος, Αλθαιμένης, Άλθηπος, Αλιμήδης, Αλίφηρος, Αλκάθοος, Αλκαίος, Αλκαμένης, Άλκανδρος, Αλκάνωρ, Αλκέτας, Αλκήνωρ, Αλκιβιάδης, Αλκιδάμας, Αλκιμέδων, Αλκιμένης, Αλκημίδης, Άλκιμος, Αλκίνοος, Άλκις, Αλκισθένης, Αλκίφρων, Αλκμαίων, Αλκμάν, Αλκμέων, Αλμήνωρ, Αλκυονεύς, Άλκων, Άλμωψ, Αλξίων, Αλοκράτης, Αλόπιος, Άλυκος, Αλύπητος, Αλύπιος, Άλυπος, Αλύριος, Αλωεύς, Αμαθεύς, Άμβραξ, Αμβρύων, Αμεινίας, Αμεινοκλής, Αμειψίας, Αμερίας, Αμέστριος, Αμήνων, Αμήστριος, Αμίαντος, Αμινίας, Αμμέας, Αμιανός, Αμμώνιος, Αμομφάρετος, Αμοπάων, Άμπυκος, Άμπυξ, Αμυθάων, Αμύκλας, Άμυκος, Αμύνανδρος, Αμυνίας, Αμύντας, Αμύντωρ, Αμύνων, Άμιρις, Αμφήρης, Αμφίαλος, Αμφιάναξ, Αμφιάραος, Αμφίας, Αμφιδάμας, Αμφίδικος, Αμφίδωρος, Αμφίθεμις, Αμφίθεος, Αμφικλής, Άμφικλος, Αμφικράτης, Αμφικτύων, Αμφίλοχος, Αμφίλυτος, Αμφίμαρος, Αμφίμαχος, Αμφιμέδων, Αμφίμνηστος, Αμφινεύς, Αμφίνομος, Άμφιος, Άμφισσος, Αμφίστρατος, Αμφιτρύων, Αμφίων, Αμφότερος, Αμυθάων, Αμύκλας, Άμυκος, Αμύντας, Αμύντωρ, Ανακρέων, Ανάκτωρ, Αναξαγόρας, Αναξανδρίδης, Ανάξανδρος, Ανάξαρχος, Αναξίβιος, Αναξίδαμος, Άναξις, Αναξικράτης, Αναξίλαος, Αναξίμανδρος, Αναξιμένης, Αναξίνος, Ανάξιππος, Αναπίας, Άνδης, Ανδοκίδης, Ανδραίμων, Ανδρέας, Ανδρεύς,Ανδρόγεως, Ανδροδάμας, Ανδροκλείδας, Ανδροκλής, Άνδροκλος, Ανδροκράτης, Ανδροκύδης, Ανδρόλεως, Ανδρόμαχος, Ανδρομέδης, Ανδρομένης, Ανδροσθένης, Ανδροτίων, Άνθας, Ανθέας, Ανθεμίων, Άνθερμος, Άνθιππος, Άνιγρος, Ανίκητος, Άνιος,, Ανίκκερις, Άνιππος, Ανταγόρας, Ανταίος, Ανταλκίδας, Αντέας, Αντείας, Αντέρως, Αντήνωρ, Αντιάδης, Αντιγένης, Αντίγονος, Αντίδοτος, Αντίδωρος, Αντίθεος, Αντικλής, Αντιλέων, Αντίλοχος, Αντίμαχος, Αντιμένης, Αντίμνηστος, Αντίμοιρος, Αντίνοος, Αντιόχης, Αντίπατρος, Αντισθένης, Αντιφάνης, Αντίφας, Αντιφάτης, Αντίφημος, Αντίφιλος, Άντιφος, Αντιφών, Αντιχάρης, Άνυτος,Ανώγων, Αξιόνικος, Αξίοχος, Απίων, Απολλόδωρος, Απολλοκράτης, Απολλοφάνης, Απολλωνίδης, Απολλώνιος, Απόλλων, Άρακος, Αραρώς, Άρας, Άρατος, Άρβηλος, Αργαίος, Άργαλος, Άργεννος, Αργέστης, Άργης, Άργος, Άρδαλος, Αρεσίας, Αρέστωρ, Αρεταίος, Αρετάων, Αρεύς, Αρηίθοος, Αρηίλυκος, Αρήιος, Άρητος, Άρης, Αριδαίος, Αρίμνης, Αριστάγγελος, Αρισταγόρας, Αρισταίνετος, Αρισταίος, Αρίστανδρος, Αρίσταρχος, Αρίστας, Αριστέας, Αριστείδης, Αριστεύς, Αρίστιππος, Αριστίων, Αριστόβουλος, Αριστογείτων, Αριστογένης, Αριστόδημος, Αριστόδικος, Αριστοκλής, Αριστοκράτης, Αριστόκριτος, Αριστόλαος, Αριστόλεως, Αριστόμαχος, Αριστομένης, Αριστομήδης, Αριστόμνηστος, Αριστόνικος, Αριστόνοος, Αριστόξενος, Αριστοτέλης, Άριστος, Αριστότιμος, Αριστοφάνης, Αριστόφαντος, Αριστόφιλος, Αριστοφών, Αριστώνυμος, Αρίστων, Αριφράδης, Αρίφρων, Αρίων, Αρκάς, Αρκέας, Αρκείσιος, Αρκεσίλαος, Άρκτος, Αρματίδης, Αρμόδιος, Αρμοκύδης, Άρπαλος, Αρπάλυκος, Αρριανός, Αρρίας, Αρριβαίος, Αρρύβας, Αρσίνοος, Αρτεμίδωρος, Αρτύλας, Αρύμβας, Αρύσης, Άρυτος, Αρχάγαθος, Αρχαγόρας, Άρχανδρος, Αρχεβάτης, Αρχέβουκος, Αρχέδημος, Αρχέδικος, Αρχέλαος, Αρχέλοχος, Αρχέμαχος, Αρχέμορος, Αρχεπτόλεμος, Αρχέστρατος, Αρχέτιμος, Αρχίας, Αρχίβιος, Αρχίδαμος, Αρχιδημίδης, Αρχίλοχος, Αρχιμήδης, Αρχίνος, Άρχιππος, Αρχιτέλης, Αρχύτας, Αρχωνίδης, Άσιος, Ασκάλαφος, Ασκάνιος, Ασκληπιόδωρος, Ασκληπιός, Αστέας, Αστείος, Αστέριος, Αστερίων, Αστεροπαίος, Αστήρ, Αστραίος, Αστύαλος, Αστυάναξ, Αστυβίας, Αστύγονος, Αστυδάμας, Άστυλος, Αστύμαχος, Αστύνομος, Αστύνοος, Αστύοχος, Ασωνίδης, Ασωπίδης, Ασώπιος, Ασώπιχος, Ασωπόδωρος, Ασωπόλαος, Ατάρβης, Άτλας, Ατλίτης, Ατρεύς, Ατρόμητος, Άτρομος, Ατρών, Ατταγίνος, Άτταλος, Άττης, Ατύμνιος, Αύας, Αυγείας, Αύσων, Αυτεσίων, Αυτόδωρος, Αυτοκλής, Αυτόλαος, Αυτολέων, Αυτόλυκος, Αυτομέδων, Αυτομένης, Αυτόνοος, Αυτοσθένης, Αυτοχαρίδας, Αφαρεύς, Αφείδας, Αφθόνιος, Αχαϊκαρος, Αχαιός, Αχιλλεύς, Αψεφίων.

Βαβρίας, Βαθύρτας, Βάβυς, Βάθιππος, Βαθυκλής, Βαθύλαος, Βάθων, Βαίος (Βάιος), Βάκις, Βάκχις, Βακχυλίδης, Βάλαγρος, Βάργυλος, Βάττος, Βάτων, Βέλλερος, Βελλερεφόντης, Βέρης, Βητίων, Βιάνωρ, Βίας, Βιθυνός, Βίθυς, Βίκελος, Βίτος, Βίτων, Βίων, Βήλος, Βλεπαίος, Βλύσων, Βόηθος, Βοιός, Βοϊσκος, Βορέας, Βούδειος, Βούθηρος, Βούθιος, Βουκολίων, Βουκίλος, Βούκολος, Βουλαγόρας, Βουλεύς Βούλις, Βούνος, Βούτας, Βούτης, Βρασίδας, Βρασίλας, Βραύρων, Βρέντος, Βρέττις, Βρίαξις, Βριάρεως, Βρισεύς, Βροντίνος, Βροτέας, Βρύαξις, Βρύας , Βρύσων, Βύζηνος, Βύκελος, Βύκκων, Βώρος.

Γαλάτης, Γαλάτων, Γαλεύς, Γαληνός, Γανυμήδης, Γαράμας, Γαυάνης, Γελάνωρ, Γελωνός, Γεμίνος, Γενέτωρ, Γέραιστος, Γεράνωρ, Γέρην, Γίγων, Γίλλος, Γλαυκέτης, Γλαυκίας, Γλαυκίδης, Γλαύκιππος, Γλαύκιος, Γλαύκος, Γλαύκων, Γληνεύς, Γληνός, Γλυκίνος, Γλύκων, Γνήσιππος, Γνωσίδημος, Γόγγυλος, Γονατάς, Γόργασος, Γοργίας, Γοργίων, Γοργοθίονας, Γόργος, Γοργυθίων, Γοργώπας, Γόρδυς, Γρατίων, Γρύλλος, Γρύνος, Γρύττος, Γύγης, Γύης, Γύγις, Γύλιππος, Γυρίδας, Γύρτων.

Δαιδαλίων, Δαίδαλος, Δάιθος, Δαϊμένης, Δαϊς, Δαϊφαντος, Δαϊφρων, Δαμάγητος, Δαμάγων, Δαμάρατος, Δαμάρμενος, Δάμαρχος, Δάμας, Δαμασίας, Δαμασίθυμος, Δαμάσιππος, Δαμασίστρατος, Δαμασίχθων, Δάμασκος, Δαμάστωρ, Δαμέων, Δαμιθάλης, Δαμίνδας, Δαμναμενεύς, Δάμνιππος, Δαμοίτας, Δαμοκλείδας, Δαμοκλής, Δαμόξενος, Δαμόστρατος, Δαμοτάγης, Δαμότιμος, Δαμόφιλος, Δαμοφών, Δάμυλλος, Δάμυσος, Δάμων, Δαναός, Δάοχος, Δάρδανος, Δάρης, Δάσκυλος, Δάσμων, Δαύνος, Δάφνις, Δάφνος, Δείναρχος, Δεινιάδας, Δεινίας, Δείνις, Δεινοκράτης, Δεινόλοχος, Δεινόμαχος, Δεινομένης, Δεινόστρατος, Δείνων, Δέκελος, Δεξεμενός, Δεξιάδης, Δεξίθεος, Δέξιππος, Δεξιφάνης, Δέρδας, Δέρδενις, Δερκυλίδας, Δέρκυλλος, Δέρκυνος, Δευκαλίδης, Δευκαλίων, Δηικόων, Δηιλέων, Δηίλοχος, Δηίμαχος, Δηιόκης, Δηιονεύς, Δηιοπίτης, Δηίοχος, Δηίπυλος, Δηίπυρος, Δηιφόντης, Δηίφοβος, Δηϊων, Δηλιάδης, Δημάγετος, Δημάδης, Δημαίνετος, Δημάρατος, Δημέας, Δημήτριος, Δημογένης, Δημόδοκος, Δημοκλείδης, Δημοκλής, Δημοκόων, Δημοκράτης, Δημομέλης, Δημόκριτος, Δημολέων, Δημόνικος, Δημόπολις, Δημοπτόλεμος, Δήμος, Δημοσθένης, Δημόστρατος, Δημοτέλης, Δημοτίων, Δημόφαντος, Δημόφιλος, Δημοφών, Δημοχάρης, Δημύλος, Δήμων, Δημώναξ, Δηρείτης, Διαδούμενος, Διαδρόμης, Δίαιος, Διάκριτος, Διακτορίδης, Δίας, Δίδυμος, Διέμπορος, Διευχίδας, Διηνέκης, Διιτρέφης, Δικαίαρχος, Δικαιογένης, Δικαιοκλής, Δίκαιος, Δικαίος, Δίκανος, Δίκτυς, Διογενειανός, Διογένης, Διόγνητος, Διόδοτος, Διόδωρος, Διοκλής, Διοκορυστής, Διομέδων, Διομήδης, Διόμιλος, Δίομος,, Διονυσίδης, Διονυσικλής, Διονύσιος, Διονυσόδοτος, Διονυσόδωρος, Διονυσοκλής, Διόνυσος, Διοπείθης, Διόπομπος, Δίιος, Δϊος, Διότιμος, Διοτρέφης, Διόφαντος, Διοχθώνδας, Δίποινος, Δίυλλος, Δίφιλος, Διφρίδας, Διψακός, Δίων, Διώνδας, Διώξιππος, Διώρης, Δμήτωρ, Δοίας, Δόλιχος, Δολοπίων, Δόλοψ, Δόλων, Δόντας, Δόρκις, Δορυκλείδας, Δόρυκλος, Δορύλαος, Δούρις, Δρακοντίδης, Δρακόντιος, Δράκυλλος, Δράκων, Δρομιχαίτης, Δρομοκλείδης, Δρύαλος, Δρύας, Δρύμων, Δρύοψ, Δύμας, Δυσπόντιος, Δωδών, Δωριεύς, Δώριχος, Δωρόθεος, Δώρος, Δωσιάδης, Δωτάδας, Δώτος.

Εθαλίων, Εκαταίος, Εκάτων, Εκατώνυμος, Έκβασος,Έκδικος,Έκκριτος, Εκπρέπης, Έκφαντος, Έλασος, Έκτωρ, Έλατος, Ελατρεύς, Ελεάτης, Έλειος, Έλενος, Ελευθέριος, Ελευθήρ, Ελεφήνωρ,Ελικάων,Έλιξ, Ελλάνικος, Ελλάνωρ, Έλλην, Ελπήνωρ, Ελπίνης, Έλυμος, Έλωρις, Εμπεδοκλής, Έμπεδος, Εμπέραμος, Έμποδος, Έμπυλος, Εναίσιμος, Ένδιος, Ενυμίων, Ενικεύς, Ενιπέας, Έννομος, Ένουδος, Εντελίδης, Έντιμος, Ενυεύς, Εξαίνετος, Εξαμύας, Έξαρχος, Εξηκεστίδης, Εξήκεστος, Επαμεινώνδας,Έπαφος, Επειγεύς, Επειός, Επήβολος, Επήρατος, Επήριτος, Επιγένης, Επιδάμνιος, Επίδαυρος, Επιθέρσης, Επικλείδας, Επικλής, Επίκουρος, Επικράδιος, Επικράτης, Επίκτητος, Επικύδης, Επικυδίδας, Επίκωμος, Επίλαος, Επιμένης, Επιμενίδης, Επιμήδης, Επιμηθεύς, Επισθένης, Επίστροφος, Επίστωρ, Επιτάδας, Επιτελίδας, Επίφρων, Επιχάρης, Επίχαρμος, Επόκιλλος, Έποχος, Επωπεύς, Ερασινίδης, Ερασίνος,Ερασίξενος, Εράσιππος, Ερασίστρατος, Ερατοκλείδης, Έρατος, Ερατοσθένης, Εργίνος, Εργοκλής, Εργοτέλης, Εργόφιλος, Ερετμεύς, Ερετριεύς, Ερευθαλίων, Ερεχθεύς, Εριβώτης, Ερίγυιος, Ερίγων, Ερίτιμος, Έριφος, Εριχθόνιος, Ερμαγόρας, Ερμαιώνδας, Ερμαπίων, Ερμείας, Ερμής, Ερμησιάναξ, Ερμησίλεως, Ερμίνος, Έρμιππος, Ερμογένης, Ερμόδωρος, Ερμοκλής, Ερμοκράτης, Ερμοκρέων, Ερμόλαος, Ερμόλυκος, Ερμότιμος, Ερμόφαντος, Έρμων, Ερμώναξ, Ερξίας, Ερξικλείδης, Ερύαλος, Ερύθρας, Έρυθρος, Ερύμανθος, Ερύμας, Έρυξ, Ερυξίας, Ερυξίμαχος, Έριξις, Ερυσίχθων, Ερύθριος, Έρυτος, Έσπερος, Ετεοκλής, Ετέοκλος, Ετεόνικος, Ετεωνεύς, Ετεωνός, Ετοιμοκλής, Ετυμοκλής, Ευάγγελος, Ευάγης, Ευαγόρας, Εύαγρος, Εύαθλος, Ευαίμων, Ευαίνωτος, Ευαίων, Ευάλας, Ευάλκης, Ευαλκίδης, Ευαμερίων, Εύανδρος, Ευάνθης, Ευάνωρ, Ευάρχιππος, Εύαρχος, Εύβιος, Ευβότας, Ευβουλεύς, Ευβουλίδης, Εύβουλος, Ευβώτας, Ευδαίμων, Ευδαμίδας, Ευδάμιππος, Ευδάνε,ος, Εύδημος, Εύδικος, Εύδοξος, Εύδωρος, Ευέλθων, Ευέτης, Ευετίων, Ευήγορος, Ευήμερος, Ευήνιος, Εύηνος, Ευήνωρ, Ευήρης, Εύθηρος, Ευθίας, Ευθύδημος, Ευθύδικος, Ευθυκλής, Ευθυκράτης, Ευθύκριτος, Ευθυμένης, Εύθυμος, Εύθυνος, Εύθυς, Ευθύφρων, Εύιππος, Εύκαδμος, Εύκαιρος, Ευκαμπίδας, Ευκλείδης, Ευκλής, Εύκλος, Εύκοσμος, Ευκράτης, Εύκριτος, Ευκτήμων, Ευμάθης, Ευμάθιος, Εύμαιος, Εύμαχος, Ευμείδης, Ευμένης, Ευμήδης, Εύμηλος, Ευμήτης, Εύμολπος, Εύμων, Εύνηος, Εύνικος, Εύνομος, Εύνοστος, Ευξάνθιος, Ευξένιππος, Εύξενος, Ευξίθεος, Ευοδεύς, Ευπαίδας, Ευπάλαμος, Ευπαλίνος, Ευπάτωρ, Ευπείθης, Ευπίνητος, Εύπολις, Ευριπίδης, Ευρυάδης, Ευρύαλος, Ευρυάναξ, Ευρυβάτης, Ευρύβατος, Ευρυβιάδης, Ευρύβιος, Ευρύβοτος, Ευρυδάμας, Ευρυδαμίδας, Ευρύδαμος, Ευρύδημος, Ευρύθεμις, Ευρύκαπυς, Ευρυκλείδης, Ευρυκλής, Ευρυκράτης, Ευρυλέων, Ευρύλοχος, Ευρύμαχος, Ευρυμέδων, Ευρυμένης, Εύρυμος, Ευρύνομος, Ευρυπτόλεμος, Ευρύπυλος, Ευρυπών, Ευρυσάκης, Ευρυσθένης, Ευρυσθεύς, Ευρύτιμος, Ευρύτιος, Ευρυτίων, Εύρυτος, Ευρύφαμος, Ευρυφών, Εύρωπος, Ευρώτας, Εύρωψ, Ευσθένης, Ευστόχιος, Εύστροφος, Εύσωρος, Ευτελίδας, Ευτύχης, Ευτυχίδας, Ευτυχίδης, Ευφάης, Ευφαμίδας, Ευφάνης, Ευφημίδης, Ευφήμιος, Εύφημος, Ευήτης, Ευφίλητος, Εύφορβος, Ευφορίων, Ευφραίος, Ευφράνωρ, Ευφρόνιος, Εύφρων, Ευχαρίδης, Ευχάριστος, Εύχειρος, Ευχήνωρ, Ευώνυμος, Ευώπις, Εφάρμοστος, Έφεσος, Έφιππος, Εφουδίων, Εχεκλής, Έχεκλος, Εχεκράτης, Εχεκρατίδης, Εχέλας, Εχέμβροτος, Έχεμος, Εχέμων, Εχένηος, Εχέπωλος, Εχέστρατος, Έχετλος, Εχετομίδας, Έχετος, Εχέφρων, Εχίος, Εχίων, Εωσφόρος.

Ζάλευκος, Ζάμολξις, Ζευξίδαμος, Ζευξίδας, Ζεύξιππος, Ζεύξις, Ζευς, Ζέφυρος, Ζήθος, Ζήλαρχος, Ζήλας, Ζήλος, Ζηνεύς, Ζηνόδοτος, Ζηνόδωρος, Ζηνόθεμις, Ζηνοφάνης, Ζήνων, Ζήτης, Ζωίλος.

Ηγέλεως, Ηγέλοχος, Ηγέμων, Ηγέστρατος, Ηγήμων, Ηγήσανδρος, Ηγησιάναξ, Ηγησίας, Ηγησίβουλος, Ηγησικλής, Ηγησίλεως, Ηγήσιππος, Ηγησίστρατος, Ηγίης,, Ηδύλος, Ηδηφών, Ηετίων, Ηιονεύς, Ηλείος, Ηλεκτρύων, Ηλιάδης, Ηλιάναξ, Ηλιόδωρος, Ήλιος, Ημαθίων, Ημιθέων, Ηνιοπεύς, Ήνοψ, Ήπυτος, Ηρ, Ηραιεύς, Ηρακλείδης, Ηράκλειτος, Ηρακλέων, Ηρακλής, Ηράκων, Ηριππίδας, Ηρόδικος, Ηρόδοτος, Ηρόδωρος, Ηρομένης, Ηρόπυθος, Ηρόστρατος, Ηρόφαντος, Ηρόφιλος, Ηρώδας, Ηρώδης ο Αττικός, Ηρωδιανός, Ήρων, Ησίοδος, Ησύχιος, Ηφαιστίων, Ήφαιστος.

Θαλής, Θαλήτας, Θάλπιος, Θαμύρας, Θαννύρας, Θάρρηξ, Θάρροψ, Θάσος, Θαύμακος, Θαύμας, Θεαγενείδης, Θεαγένης, Θεάγης, Θεαίνετος, Θεαίτητος, Θεαρίδας, Θεαρίων, Θεασίδης, Θειαίος, Θειοδάμας, Θειώδας, Θελξίων, Θεμισταγόρας, Θεμίστιος, Θεμιστογένης, Θεμιστοκλής, Θεμίσων, Θεογένης, Θεόγνητος, Θέογνις, Θεοδάμας, Θεοδέκτης, Θεοδόσιος, Θεοδότας, Θεόδοτος, Θεοδωρίδης, Θεόδωρος, Θεοκλής, Θέοκλος, Θεοκλύμενος, Θεόκοσμος, Θεοκρίνης, Θεόκριτος, Θεόλυτος, Θεόμανδρος, Θεομήστωρ, Θεόμνηστος, Θεόξενος, Θεόπομπος, Θεότιμος, Θεοφάνης, Θεόφιλος, Θεόφραστος, Θεόχρηστος, Θέρμων, Θερσαγόρας, Θέρσανδρος, Θερσίλοχος, Θέρσιος, Θέρσιππος, Θέσπιος, Θεσπρωτός, Θεσσαλός, Θέσταλος, Θέστιος, Θέστωρ, Θέων, Θεόδωρος, Θηραμένης, Θηρεύς, Θηρικλής, Θηρίμαχος, Θηριππίδης, Θήρις, Θήρων, Θησεύς, Θίβρων, Θόας, Θόρναξ, Θούδημος, Θούδιππος, Θουκλής, Θουκυδίδης, Θαύμαντις, Θουρίμαχος, Θουριόμαντις, Θουφάνης, Θούφραστος, Θούριος, Θόων, Θοώτης, Θράσιος, Θρασυάλκης, Θρασύβουλος, Θρασυδαίος, Θρασυκλής, Θρασύλαος, Θράσυλλος, Θρασύλοχος, Θρασύμαχος, Θρασυμήθης, Θρασυμηλίδας, Θρασύμηλος, Θράσων, Θρασώνδας, Θρασωνίδας, Θρεψίππας, Θυέστης, Θυμαρίδης, Θύμβρις, Θυμίλος, Θυμοκλής, Θυμοχάρης, Θυμώνδας, Θυρέας, Θύος, Θυρεύς, Θύρσος, Θωρυκίων.

Ιάδμων, Ίακχος, Ιάλεμος, Ιάλμενος, Ιάλυσος, Ιάμβλιχος, Ιαμεμενός, Ίαμος, Ιανίσκος, Ιαπετός, Ιάπυξ, Ιάσιος, Ιασίων, Ίασος, Ιάσων, Ιατροκλής, Ίβυκος, Ιδαίος, Ίδας, Ιδεύς, Ίδμων, Ιδομενεύς, Ιέραξ, Ιεροκλής, Ιερομνήμων, Ιεροφών, Ιέρων, Ιερώνυμος, Ιητραγόρης, Ιθαγένης, Ιθαιμένης, Ίθακος, Ιθυκλής, Ικάριος, Ίκαρος, Ικέσιος, Ικέτας, Ικετάων, Ικέτης, Ίκκος, Ικμάλιος, Ικτίνος, Ίλαρχος, Ίλας, Ηλιονεύς, Ιλλυριός, Ίλος, Ίμβριος, Ίμβρος, Ιμεραίος, Ιμέριος, Ιμεύσιμος, Ίναχος, Ίξαλος, Ιξίων, Ιοβάτης, Ιόβης, Ιόκαστος, Ιόλαος, Ιοφών, Ίοψ, Ιππαγόρας, Ιππάλκιμος, Ιππαρίνος, Ιππαρχίδης, Ίππαρχος, Ίππασος, Ιππεύς, Ιππίας, Ιπποδάμας, Ιππόδαμμος, Ιππόδρομος, Ιππόζυγος, Ιππόθοος, Ιπποθόων, Ιπποκλείδης, Ιπποκλής, Ίπποκλος, Ιπποκορυστής, Ιπποκόων, Ιπποκράτης, Ιππολοχίδας, Ιππόλοχος, Ιππόλυτος, Ιππόμαχος, Ιππομέδων, Ιππομένης, Ιππόνικος, Ιππονοϊδας, Ιππόνοος, Ιπποσθένης, Ιππόστρατος, Ιππότης, Ιπποτίων, Ίππυλος, Ίππυς, Ίππων, Ιππώναξ, Ίππωτος, Ίρος, Ισαγόρας, Ισάδας, Ισαίος, Ίσανδρος, Ισάνθης, Ισάνωρ, Ίσαρχος, Ισίας, Ισίδωρος, Ίσμαρος, Ισμήνιος, Ισμηνόδωρος, Ισμηνός, Ισοκράτης, Ισόλοχος, Ίσος, Ιστιαίος, Ίστρος, Ισχαγόρας, Ισχάνοος, Ίσχενος, Ισχέπολις, Ισχόλαος, Ίσχυς, Ίτυλος, Ίτυς, Ιτωνός, Ιφεύς, Ιφιδάμας, Ιφικλής, Ίφικλος, Ιφικράτης, Ιφιμέδων, Ιφίνοος, Ίφις, Ιφιτίων, Ίφιτος, Ιώλκιος, Ίων.

Κάανθος, Κάβας, Κάδμος, Καινεύς, Κάκος, Κάλαϊς, Κάλαμις, Καλαμίτης, Κάλας, Καλήσιος, Καλήτωρ, Κάλλας, Καλλιάδης, Καλλιάναξ, Καλλίαρχος, Καλλίας, Καλλίβιος, Καλλίβροτος, Καλλίγειτος, Καλλικλής, Καλλικράτης, Καλλικρατίδας, Καλλίμαχος, Καλλιμέδων, Καλλίμορφος, Καλλίνικος, Καλλίνος, Καλλίξενος, Κάλιπος, Καλλισθένης, Καλλιστόνικος, Καλλίστρατος, Καλλιτέλης, Καλλιφών, Κάλλων, Καινέας, Κάλυδνος, Καλυδών, Κάλχας, Κάλχος, Κάμειρος, Κάμιλλος, Κάναχος, Κάνδαλος, Κάνηθος, Κάνθαρος, Καπανεύς, Κάπετος, Κάππυς, Κάπρος, Κάρανος, Κάρδυς, Καρμαντίδης, Καρμάνωρ, Καρμέντις, Κάρρωτος, Καρτέρων, Κάσαμβος, Κάσσανδρος, Κασσιόδωρος, Καστάλιος, Κάστωρ, Καύκων, Κατρεύς, Καύστριος, Κάφαυρος, Καφησίας, Κέβης, Κεβρήν, Κεβριόνης, Κέκαλος, Κέκροψ, Κελαινεύς, Κελαινός, Κελέας, Κελεός, Κελευστάνωρ, Κελεύτωρ, Κέλμις, Κεράμων, Κέρδων, Κέρκαφος, Κερκέστης, Κερκιδάς, Κερκύων, Κέρκωψ, Κεστρίνος, Κεφαλίων, Κέφαλος, Κηδαλίων, Κηδίδης, Κήδων, Κήνις, Κήρυξ, Κητεύς, Κήυξ, Κηφεύς, Κηφισόδωτος,Κηφισόδωρος, Κηφισοφών, Κίλιξ, Κίλλας, Κίμων, Κίναδος, Κινάδων, Κιναίθων, Κινέας, Κινησίας, Κινύρας, Κίος, Κισσεύς, Κλάνις, Κλεαγόρας, Κλεάδης, Κλεαίνετος, Κλεάναξ, Κλεανδρίδας, Κλέανδρος, Κλεάνθης, Κλεάνωρ, Κλεάρατος, Κλεάρετος, Κλεαρίδας, Κλεάριστος, Κλέαρχος, Κλειγένης, Κλειδημίδης, Κλείδημος, Κλείδικος, Κλειναγόρας, Κλειππίδης, Κλεινίας, Κλεινόμαχος, Κλεϊππίδης, Κλεισθένης, Κλείταρχος, Κλειτέλης, Κλειτόμαχος, Κλείτος, Κλείτων, Κλείτωρ, Κλέοβις, Κλεόβουλος, Κλεογένης, Κλεοδαίος, Κλεόδαμος, Κλεόδημος, Κλεοίτας, Κλεόκριτος, Κλεόλαος, Κλεόμαχος, Κλεομένης, Κλεομήδης, Κλεόνικος, Κλεόπομπος, Κλεοσθένης, Κλεόστρατος, Κλεότιμος, Κλεόφαντος, Κλεοφών, Κλέοχος, Κλεύβοτος, Κλεύδαμος, Κλεύης, Κλέων, Κλεώνης, Κλεώνυμος, Κλήσων, Κλονίος, Κλύμενος, Κλυσώνυμος, Κλυτιάδης, Κλυτίος, Κλυτομήδης, Κλυτόνηος, Κλύτος, Κνήμος, Κνήμων, Κνοίθος, Κνωπός, Κόδρος, Κοίνος, Κοίος, Κόλαινος, Κολώτης, Κομάτας, Κομητάς, Κομήτης, Κομηών, Κονίσαλος, Κοννίδης, Κόννος, Κόνων, Κόραγος, Κόραξ, Κορέθων, Κόριννος, Κόρίσκος, Κορύβας, Κορύδων, Κόρυθος, Κορωνός, Κόττος, Κόττυφος, Κότυς, Κουρής, Κόων, Κράμβις, Κραναός, Κράντωρ, Κραταιμένης, Κρατέας, Κράτερος, Κράτης, Κρατησικλής, Κρατησιππίδας, Κρατιεύς, Κρατίνος, Κράτιππος, Κρατύλος, Κραύγις, Κρείος, Κρεσφόντης, Κρέων, Κρώφιλος, Κρηθεύς, Κρήθων, Κρης, Κρίασος, Κριναγόρας, Κρίνακος, Κρίνιππος, Κρίος, Κρίσος, Κρίσων, Κριτίας, Κριτόβουλος, Κριτόδημος, Κριτολαϊδας, Κριτόλαος, Κρίτων, Κροκύλος, Κρόκων, Κρόνιος, Κρόνος, Κρότων, Κρότωπος, Κτέατος, Κτεάτης, Κτησίας, Κτησίβιος, Κτησικλής, Κτησίλαος, Κτήσιππος, Κτησιφών, Κυάνιππος, Κυδίας, Κύδων, Κυκλεύς, Κύκλων, Κύκνος, Κυλάραβος, Κυλλήν, Κύλων, Κυναίγειρος, Κύναιθος, Κυνάρητος, Κυνέας, Κύνης, Κυνίσκος, Κυνόρτας, Κύνος, Κύνουλκος,Κύνουρος, Κυνώ, Κυπάρισσος, Κύρνος, Κυρσίλος, Κυτίσωρος, Κύφος, Κυχρεύς, Κύψελος, Κώης, Κώκαλος, Κωμίας.

Λάβαξ, Λάβας, Λάβδακος, Λαβώτας, Λαγέτας, Λάγος, Λάδας, Λάδοκος, Λαέρκης, Λαέρτης, Λαέρτιος, Λαίας, Λαϊας, Λάιος, Λακεδαιμόνιος, Λακεδαίμων, Λακράτης, Λακρατίδας, Λακρατίδης, Λακρίνης, Λάκριτος, Λακύδης, Λάκων, Λάμαχος, Λαμέδων, Λάμιος, Λάμος, Λάμπις, Λάμπιχος, Λάμπος, Λαμπρίας, Λαμπροκλής, Λαμπρόμαχος, Λάμπρος, Λάμπων, Λαμύνθιος, Λάμφιλος, Λαόγονος, Λαογόρας, Λαοδάμας, Λαοδόκος, Λαοθόης, Λαοκόων, Λαομέδων, Λαομένης, Λαομήδης, Λαπίθης, Λασθένης, Λάσιος, Λάσος, Λαστρατίδας, Λασύρτας, Λάτραμυς, Λαφάης, Λαφάνης, Λαφάων, Λάφιλος, Λαχάρης, Λάχης, Λάων, Λέαγρος, Λεάδης, Λέανδρος, Λέαρχος, Λειώδης, Λειώκριτος, Λέλεξ, Λεοννάτος, Λεοντεύς, Λεοντιάδης, Λεοντίσκος, Λεόντιχος, Λεοντομένης, Λεπτίνης, Λεσβόθεμις, Λεσβοκλής, Λεσβώναξ, Λέσχης, Λετρεύς, Λεύκιππος, Λευκολοφίδης, Λεύκος, Λεύκων, Λευκωπεύς, Λευκώνης, Λέχης, Λεωβώτης, Λεωγόρας, Λεωδάμας, Λεώδοκος, Λεωκήδης, Λεωκράτης, Λεώκριτος, Λεωκύδης, Λέων, Λεωνίδας, Λεωνίδης, Λεώνυμος, Λεωπρέπης, Λέως, Λεωσθένης, Λεωτυχίδης, Λεωχάρης, Λήθος, Λήιτος, Λιβάνιος, Λίβων, Λιγύρων, Λίθαγος, Λικύμνιος, Λιμναίος, Λίμνος, Λίνδος, Λίνος, Λίξος, Λίχας, Λόβων, Λυγαίος, Λυγκεύς, Λυκάμβας, Λύκαιθος, Λύκανθος, Λυκάρητος, Λυκάριος, Λυκάστης, Λυκάων, Λυκέας, Λυκίδης, Λύκιος, Λύκις, Λυκίσκος, Λυκομήδης, Λύκος, Λυκούργος, Λυκόφρων, Λύκτιος, Λύκτος, Λύκων, Λυκωπεύς, Λυκώπης, Λυκωρεύς, Λύρνος, Λυσαγόρας, Λυσανδρίδας, Λύσανδρος, Λυσανίας, Λυσίας, Λυσίβιος, Λυσίθεος, Λυσίθοος, Λυσικλής, Λυσικράτης, Λυσίμαχος, Λυσιμένης, Λυσίνομος, Λύσιππος, Λύσις, Λυσίστρατος, Λύσος, Λύσων.

Μάγνης, Μαίναλος, Ναισάδης, Μαίσων, Μαίων, Μακαρεύς, Μακάριος, Μάκεδνος, Μάκιστος, Μακρόβιος, Μάλης, Μάλγις, Μαλχίων, Μάλχος, Μανδροκλής, Μαντίθεος, Μαντινεύς, Μάντιος, Μάξιμος, Μαρίνος, Μαρίων, Μάρμαξ, Μαρσύας, Μαρψίας, Μάρων, Μάστωρ, Ματρέας, Μάτρις, Μάτρων, Μαχάτας, Μαχάων, Μάχων, Μεγαίνετος, Μεγακλείδης, Μεγακλής, Μεγακρέων, Μεγαλάγυρος, Μεγάλαρτος, Μεγαλοφάνης, Μεγαμήδης, Μεγαπένθης, Μεγαρεύς,, Μέγαρος, Μέγας, Μεγασθένης, Μέγης, Μεγιάλιος, Μέγιλλος, Μεγιστεύς, Μεγιστίας, Μεδεών, Μέδων, Μέθαπος, Μειδίας, Μειδυλίδης, Μειδύλος, Μεικιάδης, Μειλανίων, Μέλαγχρος, Μελαινεύς, Μελαμνίδας, Μέλαμπος, Μελάμπους, Μελάμπυγος, Μελανεύς, Μελανθεύς, Μελάνθιος, Μέλανθος, Μελάνιππος, Μελανίων, Μελάντας, Μελάντης, Μελάνωπος, Μέλας, Μελέαγρος, Μελέας, Μελέδημος,Μέλης, Μελησαγόρας, Μελήσανδρος, Μελησίας, Μελήσιππος, Μελικέρτης, Μελίσανδρος, Μελισίας, Μελισσεύς, Μέλισσος, Μελιτεύς, Μέλιτος, Μέλλων, Μέλπις, Μελπομένη, Μέλων, Μεμβλίαρος, Μέμνων, Μενάλκης, Μενεδαίος, Μενέδημος, Μενεκλείδης, Μενεκλής, Μενεκράτης, Μενέκωλος, Μενέλαος, Μενεπτόλεμος, Μενέσαιχμος, Μενεσθεύς, Μενέσθης, Μενέσθιος, Μενέστωρ, Μενέτωρ, Μενέχεος, Μένης, Μένιος, Μενιππίδης, Μένιππος, Μενοικεύς, Μενοίτιος, Μέντης, Μέντωρ, Μένων, Μερμερεύς, Μέρμερος, Μέρμνων, Μέσσαπος, Μέταβος, Μεταγένης, Μετάλκης, Μέτοπος, Μέτων, Μήδιος, Μήδοκος, Μήδος, Μηδοσάδης, Μήδων, Μηκιστεύς, Μηλόβιος, Μηνογένης, Μηνόδωτος, Μηνόδωρος, Μηνοφάνης, Μηνόφιλος, Μηριόνης, Μήστωρ, Μητίοχος, Μήτιχος, Μητίων, Μήτρας, Μητρόβιος, Μητρόδωρος, Μητροκλής, Μίγδων, Μίδαμος, Μίδας, Μίθαικος, Μικκίων,Μίκκος, Μίκυθος, Μίκυλος, Μίκων, Μίλητος, Μίλτας, Μιλτιάδης, Μιλύας, Μίλων, Μίμας, Μίμνερμος, Μιμνόμαχος, Μίνδαρος, Μινύας, Μίνως, Μισγολαϊδας, Μισγόλας, Μίσηνος, Μίτυς, Μνασάλκας, Μνασέας, Μνασιγείτων, Μνάσινος, Μνάσιππος, Μνασίων, Μνάσων, Μνήμων, Μνησαγόρας, Μνήσαρχος, Μνησθέας, Μνησίδημος, Μνησίθεος, Μνησικλής, Μνησίλεως, Μνησίλοχος, Μνησίμαχος, Μνησιπτόλεμος, Μνησίφιλος, Μοιριάδης, Μοίρις, Μοίριχος, Μοιροκλής, Μολίων,Μόλομβρος, Μόλος, Μολοσσός, Μόλπις, Μόλων, Μόνιμος, Μόριχος, Μόρσιμος, Μόρσων, Μόρυς, Μόρυχος, Μορφεύς, Μοσχίων, Μόσχος, Μούλιος, Μουσαίος, Μούσος, Μουσώνιος, Μόψοπος, Μόψος, Μύγδων, Μύδων, Μυκηνεύς, Μύης, Μύλης, Μύλινος, Μύλιος, Μυλλίας, Μύνης, Μυρμηκίδης, Μυρμιδών, Μύρος, Μυρσίλος, Μύρσος, Μυρτίλος, Μύρτις, Μύρων, Μυρωνιανός, Μυρωνίδης, Μυς, Μύσιος, Μύσκελλος, Μύσων, Μύτων, Μώλος.

Νάβις, Νάξος, Νάοκλος, Ναρκαίος, Νάρκισσος, Ναρυκίδας, Νασάμων, Νάστας, Νάστης, Ναύβολος, Ναυκλείδας, Ναυκλής, Ναύκλος, Ναυκράτης, Ναυκύδης, Ναύπλιος, Ναυσιγένης, Ναυσίθοος, Ναυσικλείδης, Ναυσικλής, Ναυσικράτης, Ναυσικύδης, Ναυσίμαχος, Ναυσιμέδων, Ναυσίνικος, Ναυσίνοος, Νέαιχμος, Νεάνθης, Νέανθος, Νέαρχος, Νεβροφόνος, Νελαϊδας, Νεοκλείδης, Νεοκλής, Νεόκριτος, Νεολαϊδας, Νεοπτόλεμος, Νέστος, Νέστωρ, Νεφαλίων, Νέφος, Νέων, Νηλεύς, Νηρεύς, Νήριτος, Νηφαλίων, Νήφος, Νικαγόρας, Νικαίνετος, Νίκανδρος, Νικάνωρ, Νίκαρχος, Νίκασος, Νικάσυλος, Νικάτωρ, Νικήρατος, Νικήτης, Νικιάδης, Νικίας, Νίκιππος, Νικόδαμος, Νικόδημος, Νικόδρομος, Νικόδωρος, Νικοκλής, Νικοκράτης, Νικοκρέων, Νικολαϊδας, Νικόλαος, Νικόλοχος, Νικόμαχος, Νικομήδης, Νικομήδης, Νικόστρατος, Νικοτέλης, Νικοφάνης, Νικόφημος, Νικοφών, Νίκων, Νιρεύς, Νίσος, Νοήμων, Νομίων, Νουμήνιος, Νυκτεύς, Νύκτιμος, Νυμφαίος, Νυμφόδωρος, Νύσος, Νώνακρις, Νώραξ.

Ξάνθης, Ξανθίας, Ξανθικλής, Ξάνθιππος, Ξάνθος, Ξεναγόρας, Ξεναίνετος, Ξενάρης, Ξενάρκης, Ξέναρχος, Ξενιάδης, Ξενίας, Ξενόδαμος, Ξενόδοκος, Ξενοκλείδης, Ξενοκλής, Ξενοκράτης, Ξενόκριτος, Ξενοφάνης, Ξενοφάντης, Ξενόφαντος, Ξενόφιλος, Ξενόφρων, Ξενοφών, Ξένων, Ξούθος.

Όγκος, Ογχηστός, Οδοιδόκος, Οδυσσεύς, Οίαγρος, Οίαξ, Οίβαλος, Οιβώτας, Οιδίπους, Οϊκλής, Οϊλεύς, Οινεύς, Οινόβιος, Οινόμαος, Οινοπίων, Οινωτός, Οίνωτρος, Οίοκλος, Οιόλυκος, Οιστρόβλης, Οίτυλος, Οιώνιχος, Ολβιάδης, Όλπις, Ολυμπιόδωρος, Ολυμπιοσθένης, Όλυμπος, Ολυνθεύς, Όλυνθος, Όλορος, Όμηρος, Ομόλιππος, Ομολοϊς, Όναιθος, Όναρος, Ονασίας, Ονασιμήδης, Ονατάς, Όνατος, Ονείτης, Ονήσανδρος, Ονησίκριτος, Ονήσιλος, Ονήσιμος, Ονήσιππος, Ονήτωρ, Ονομακλής, Ονομάκριτος, Ονομάντιος, Ονόμαρχος, Ονόμας, Ονόμαστος, Όξυλος, Οξύνιος, Οξύντης, Οξύπορος, Οπλεύς, Όπλης, Οπούς, Οππιανός, Όργης, Ορειβάσιος, Όρειος, Ορέσανδρος, Ορεσθεύς, Ορέστης, Ορθαγόρας, Ορίκαδμος, Όρικος, Όρμενος, Ορνεύς, Πρνυτίων, Όρνυτος, Οροιβάντιος, Όροιδος, Ορσίλοχος, Όρσιππος, Ορφεύς, Ορφώνδας, Ορχομενός, Οτρεύς, Ουρανός, Ούρειος, Οφελέστης, Οφέλτας, Οφέλτης, Οφέλτιος, Οφιονεύς, Οφίων, Όψιμος.

Παγκράτης, Παγκρέων, Παγώνδας, Παιήων, Παίων, Παιώνιος, Πακτίων, Παλαιμόνιος, Παλαίμων, Παλαίφατος, Παλαίχθων, Παλαμήδης, Παλεύς, Πάλλας, Πάλμυς, Παμένης, Παμμένης, Παμφάης, Πάμμιλος, Πάμμων, Παμφάης, Πάμφιλος, Πάμφυλος, Πάμφως, Πάν, Πάναινος, Πάναιρος, Παναίτιος, Πανάρετος, Πανδάρεος, Πάνδαρος, Πανδίων, Πάνδοκος, Πάνδροσος, Πάνδωρος, Πάνεμος, Πανήγορος, Πανθίας, Πανθοίδας, Πάνθοος, Πανίτης, Πανόλβιος, Πανιώνιος, Πανόλβιος, Πανοπεύς, Παντάγνωτος, Παντακλής, Πανταλέων, Παντάρης, Παντάρκης, Πάνταυχος, Παντεύς, Παντελήδας, Παντίτης, Πανύασις, Πάξαμος, Πάππος, Παραθεμίδας, Παραιβάτης, Παραίβιος, Πάραλος, Παρεισάδης, Παρθένιος, Παρθενοπαίος, Πάρις, Παρμενίδης, Παρμενίων, Πασέας, Πασίθεμις, Πασικλής, Πασίμαχος, Πασίμηλος, Πασιππίδας, Πασιτελίδας, Πασίων, Πασσίων, Παταικίων, Παταϊκός, Πατησιάδης, Πατρεύς, Πατροκλείδης, Πατροκλής, Πάτροκλος, Παυσανίας, Παυσίας, Παυσίμαχος, Παύσιππος, Πάχης, Πειθαγόρας, Πειθίας, Πείθων, Πείραιος, Πείρανθος, Πείραντας, Πειρέας, Πειρήν, Πειρίθοος, Πείροος, Πείσανδρος, Πεισήνωρ, Πεισίας, Πεισίδωρος, Πεισικράτης, Πεισίστρατος, Πείσος, Πείσων, Πελάγων, Πελασγός, Πελίας, Πελίγνας, Πέλλην, Πέλλης, Πέλλιχος, Πελοπίδας, Πελοπίδης, Πέλοψ, Πέλωρ, Πενθεύς, Πενθίλος, Πενθύλος, Πέραιθος, Πέργασος, Περδίκας, Περεγρίνος, Περεύς, Περίανδρος, Περίαπις, Περιγένης, Περιήρης, Περικλείδας, Περικλής, Περικλύμενος, Περίλαος, Περίλεως, Πέριλλος, Περιμήδης, Πέριμος, Πέρνθος, Περιπόλτας, Περισθένης, Περίφας, Περίφημος, Περιφήτης, Περσαίος, Περσεύς, Πέρσης, Πετεώς, Πετραίος, Πευκείδης, Πευκέστης, Πευκέτιος, Πήγασος, Πήδασος, Πηλεγών, Πηλεύς, Πηνέλεως, Πίδοκος, Πιδύτης, Πίελος, Πίνδαρος, Πίσος, Πιστοκράτης, Πίστων, Πιτθεύς, Πιτίας, Πιττακός, Πίτταλος, Πλάτων, Πλεισθένης, Πλεισταίνετος, Πλείσταινος, Πλείσταρχος, Πλειστοάναξ, Πλειστόλας, Πλευρών, Πλημναίος, Πλήξιππος, Πλούταρχος, Πλουτιάδης, Πλωτίνος, Ποδαλείριος, Ποδάνεμος, Ποδάρκης, Ποδής, Ποίας,Πολέμαρχος, Πολεμοκράτης, Πολέμων, Πολίαγρος,Πολίαρχος, Πολίοχος, Πολίτης, Πόλιχος, Πόλλης, Πόλλις, Πόλλιχος, Πόλτυς, Πολυαινίδας, Πολύαινος, Πολυάνθης, Πολύαρχος, Πολύας, Πολυβιάδης, Πολύβιος, Πόλυβος, Πολυβώτης, Πολύγνωτος, Πολύγονος, Πολυδάμας, Πολυδαμίδας, Πολυδέκτης, Πολυδεύκης, Πολύδωρος, Πολυείδης, Πολύευκτος, Πολύζηλος, Πολύιδος, Πολυκάων, Πολύκλειτος, Πολυκλής, Πολυκράτης, Πολύκριτος, Πολύκτωρ, Πολύλαος, Πολυμέδων, Πολυμήδης, Πολυμήστωρ, Πολύμνηστος, Πόλυμνις, Πολυνείκης, Πολύνικος, Πολυξενίδας, Πολύξενος, Πολυπαίδης, Πολυπείθης, Πολυποίτης, Πολυπρέπων, Πολυσθένης, Πολυσπέρχων, Πολύστρατος, Πολύτροπος, Πολυφείδης, Πολύφημος, Πολυφόντης, Πολυφράδμων, Πολύφρων, Πολυχάρης, Πολυχαρίδας, Πολύχαρμος, Πορθάων, Πορθέας, Πορφυρίων, Ποσείδιππος, Ποσειδών, Ποσειδώνιος, Πόσσις, Ποτάμων, Πραίνεστος, Πράνιχος, Πραξαγόρας, Πράξανδρος, Πραξιάδης, Πραξίας, Πραξίβουλος, Πραξιδάμας, Πραξίεργος, Πραξίλεως, Πραξίνος, Πραξίτας, Πραξιτέλης, Πρατίνας, Πραύλος, Πρέσβων, Πρευγένης, Πρίαμος, Πρίαπος, Πρίας, Πρίασος, Πριόλας, Πρίων, Πρόαινος, Πρόδικος, Προθοήνωρ, Πρόθοος, Προθώνων, Προίτος, Προκλής, Πρόκλος, Πρόλαος, Πρόλοχος, Προμαθίων, Πρόμαχος, Προμεύς, Προμηθεύς, Πρόμηθος, Πρόνομος, Πρόνοος, Προξενίδας, Πρόξενος, Πρόπις, Προπόδας, Προύμνις, Προυσίας, Πρυμνεύς, Πρώναξ, Πρωρεύς, Πρώρος, Πρωταγόρας, Πρώταρχος, Πρωτέας, Πρωτεσίλαος, Πρωτεύς, Πρωτογένης, Πρωτόλαος, Πρωτόμαχος, Πρώτος, Πρωτοφάνης, Πτελέων, Πτερέλαος, Πτολεμαίος, Πτόλιχος, Πτώος, Πυγμαλίων, Πυθάγγελος, Πυθαγόρας, Πυθαίνετος, Πυθάρετος, Πύθαρχος, Πυθέας, Πύθερμος, Πυθήν, Πύθης, Πυθογένης, Πυθόδημος, Πυθόδοτος, Πυθόδωρος, Πυθοκλείδης, Πυθοκλής, Πυθόκριτος, Πυθόλαος, Πυθόνικος, Πυθόστρατος, Πυθόσωρος, Πυθοφάνης, Πυθώναξ, Πυλάδης, Πυλαιμώνης, Πύλαιος, Πυλάρτης, Πύλας, Πυλάων, Πύλος, Πυραίχμης, Πύρασος, Πυργίων, Πύρης, Πυριλάμπης, Πυρίπνοος, Πύρανδρος, Πυρρίας, Πύρριχος, Πυρρίων, Πυρρόλοχος, Πύρρος, Πύρρων, Πυατίλος,Πωλλιανός, Πώλος.

Ραδάμανθυς, Ράδιος, Ράρος, Ρηξήνωρ, Ρηξίβιος, Ρήσος, Ρίγμος, Ρίνθων, Ρόδιππος, Ρόδων, Ροίκος, Ρούφος.

Σαβίνος, Σακάδας, Σάκας, Σάλαγος, Σάλαιθος, Σαλμωνεύς, Σαλύνθιος, Σάμβας, Σαμβαύλας, Σάμιππος, Σαμόλας, Σάνδης, Σάνδοκος, Σανδώκης, Σάνδων, Σαννίων, Σαννυρίων, Σάραμβος, Σαρπηδών, Σάρων, Σατυρίων, Σάτυρος, Σάων, Σεβρός, Σεθών, Σειληνός, Σελεάδας, Σέλευκος, Σέλλος, Σενέκας, Σένθης, Σήμος, Σήραμβος, Σθενελαϊδας, Σθενέλαος, Σθενέλας, Σθένελος, Σθένις, Σθενωνίδας, Σιβύρτιος, Σίθων, Σίκινος, Σιλανίων, Σιλανός, Σιληνός, Σιμάγγελος, Σιμάριστος Σιμμίας, Σίμων, Σιμπλίκιος, Σιμύλος, Σίμων, Σιμωνίδης, Σίπυλος, Σίρωμος, Σίσυφος, Σκαίος, Σκάμων, Σκελλίας, Σκερδιλαϊδας, Σκέφρος, Σκίρος, Σκιρώνδας, Σκίτων, Σκόπας, Σκυθίνος, Σκυλλίας, Σκύλλις, Σκύμνος, Σκύριος, Σμερδίης, Σμίκρης, Σμικρίων, Σμικύθης, Σμικυθίων, Σμίκυθος, Σμίλις, Σόλων, Σόος, Σουσαρίων, Σοφαίνετος, Σόφιλος, Σόφιος, Σοφοκλής, Σόφων, Σπαράδοκος, Σπάρτων, Σπερθίας, Σπεύσιππος, Σπίνθαρος, Σπίτταλος, Σταδιεύς, Στασάνωρ, Στασέας, Στασίνας, Στάφυλος, Στέντωρ, Στερόπης, Στέφανος, Στησαγόρας, Στήσανδρος, Στησήνωρ, Στησικλής, Στησίλαος, Στησίμβροτος, Στησίχορος, Στιλβίδης, Στίλβης, Στίλπων, Στόμιος, Στράβαξ, Στρατάρχας, Στράβων, Στρατίος, Στρατοβάτης, Στρατόδημος, Στρατοκλής, Στρατόλας, Στρατόνικος, Στράτων, Στρεψιάδης, Στρογγυλίων, Στρόφακος, Στρυμόδωρος, Στύμφαλος, Στύφων, Σύαγρος, Συάδρας, Συβαριάδης, Συλλεύς, Συλοσών, Συννόων, Σφαίρος, Σφήλος, Σφήττος, Σφύρος, Σχεδίος, Σχοινεύς, Σωγένης, Σωδάμας, Σώδαμμος, Σωκλείδης, Σωκλής, Σώκος, Σωκράτης, Σωκρατίδης, Σώμις, Σώπατρος, Σώπολις, Σωρανός, Σωσθένης, Σωσίας, Σωσίβιος, Σωσιγένης, Σωσίθεος, Σωσικλής, Σωσικράτης, Σώσιλος, Σωσιμένης, Σώσιμος, Σωσίνομος, Σωσίπατρος, Σώσις, Σωσίστρατος, Σωσιφάνης, Σώσος, Σωστράτιος, Σώστρατος, Σωτάδης, Σωτηρίδας, Σωτήριχος, Σωτίων, Σωφάνης, Σώφιλος, Σωφρονίσκος, Σόφρων.

Ταλαός, Ταλθύβιος, Τάλως, Τάνταλος, Ταργίταος, Ταρκύνιος, Ταυρέας, Ταυρίων, Τάφιος, Τέβρος, Τεγύριος, Τειρεσίας, Τελαμών, Τελέας, Τελέδαμος, Τελένικος, Τελέσαρχος, Τελέσας, Τελεσιάδας, Τελεσίας, Τελεσικράτης, Τελεσίνικος,Τελεσταγόρας, Τελέστας, Τελεσφόρος, Τελευταγόρας, Τελεύτας, Τελευτίας, Τελέων, Τέλης, Τέλλην, Τελλίας, Τέλλις, Τέλλος, Τελχίν, Τέναρος, Τέρπανδος, Τερπιάδης, Τερψίας, Τερψικλής, Τερψικράτης, Τερψίων, Τεύθρας, Τεύκρος, Τευταμύας, Τεύταμος, Τευτίαπλος, Τέχνων, Τηδεύς, Τηλεβόας, Τηλέγονος, Τηλέδαμος, Τηλεκλείδης, Τηλεκλής, Τήλεκλος, Τηλέμαχος, Τήλεμος, Τηλεφάνης, Τήλεφος, Τήμενος, Τηρεύς, Τήρης, Τίγασις,Τιθωνός, Τιμαγένης, Τιμαγόρας, Τιμαίνετος, Τίμαιος, Τίμαλκος, Τιμανδρίδας, Τίμανδρος, Τιμάνθης, Τιμανορίδας, Τιμάνωρ, Τιμάρατος, Τιμάρης, Τιμαρχίδης, Τίμαρχος, Τιμάσαρχος, Τιμασίθεος, Τιμασίων, Τιμαχίδας, Τιμέας, Τιμηγενίδης, Τιμησιάναξ, Τιμησίθεος, Τιμήσιος, Τιμόδημος, Τιμόθεος, Τιμοκλής, Τιμοκράτης, Τιμοκρέων, Τιμόκριτος, Τιμόλαος, Τιμολέων, Τιμόμαχος, Τιμόξενος, Τιμοσθένης, Τιμόστρατος, Τιμόχαρις, Τιμοφάνης, Τιμόχαρις, Τίμων, Τιμώναξ, Τισαγόρας, Τισαμενός, Τίσανδρος, Τισιάδης, Τισίας, Τισικράτης, Τισίμαχος, Τισίφονος, Τίτακος, Τιτάν, Τίτανος, Τιτυός, Τίφυς, Τληπόλεμος, Τλησίας, Τμώλος, Τόλμαιος, Τολμίδης, Τοξεύς, Τορίλαος, Τρήχος, Τρικόλωνος, Τριόπας, Τριπτόλεμος, Τρίτων, Τρίφυλος, Τρύφων, Τρως, Τύδας, Τυδεύς, Τύμνης, Τυνδάρεως, Τυνδάριχος, Τύννιχος, Τυννώνδας, Τύραννος, Τυρταίος, Τύρταμος, Τυφωεύς, Τυφών, Τυχίος, Τύχων.

Ύαγνις, Υάκινθος, Ύας, Ύβρέας, Υβρίας, Υλαίος, Ύλας, Υλεύς, Ύλλος, Υμέναιος, Υμήν, Υπάτης, Υπατόδωρος, Υπείροχος, Υπείρων, Υπεράσιος, Υπέρβιος, Υπέρβολος, Υπερείδης, Υπερήνωρ, Υπέρης, Υπερίδης, Υπερίων, Υπερμένης, Υπέροχος, Υπέρφας, Υριεύς, Ύσμων, Υψεύς, Υψήνωρ, Υψικλής, Υψικράτης.

Φάγρος, Φαέθων, Φαίδιμος, Φαιδρίας, Φαίδρος, Φαίδων, Φαιδώνδας, Φαινέας, Φαίνιππος, Φαίνοψ, Φαίστος, Φαίτος, Φαίων, Φάλαικος, Φάλανθος, Φάλαρις, Φάληρος, Φαλίας, Φαλίνος, Φάλιος, Φάλκης, Φαναγόρας, Φάνης, Φανίας, Φανόδημος, Φανοκλής, Φανόκριτος, Φανόμαχος, Φάνος, Φανοσθένης, Φανόστρατος, Φάντης, Φάντων, Φάρις, Φάρσαλος, Φάσσος, Φάσων, Φάϋλος, Φάων, Φείδας, Φειδίας, Φειδιππίδης, Φείδιππος, Φειδώλας, Φείδων, Φερακλής, Φέρεκλος, Φερεκράτης, Φερεκύδης, Φερένικος, Φερεύς, Φέρης, Φερίας, Φηγεύς, Φήμιος, Φθίος, Φιλάγριος, Φιλαίμων, Φιλαίος, Φιλαλήθης, Φιλάμμων, Φιλάων, Φιλέας, Φιλέραιτος, Φιλήμων, Φιλήσιος, Φιλήτας, Φιλητάς, Φιλιάδης, Φιλίνος, Φιλιππίδης, Φίλιππος, Φιλίσκος, Φιλιστίων, Φίλιστος, Φιλογένης, Φιλόδημος, Φιλοίτιος, Φιλοκλέων, Φιλοκλής, Φιλοκράτης, Φιλοκτήτης, Φιλοκύων, Φιλόλαος, Φιλόμηλος, Φιλόμνηστος, Φιλόνικος, Φιλόνομος,Φιλόξενος, Φιλοποίμην, Φιλόπονος, Φιλοστέφανος, Φιλοστόργιος, Φιλόστρατος, Φιλότιμος, Φιλούμενος, Φιλοφάνης, Φιλοχάρης, Φιλοχαρίδας, Φιλόχορος,Φιλλύλιος, Φίλων, Φιλώνδας, Φιλωνίδης, Φιλώτας, Φινεύς, Φιντίας, Διντύλος, Φλεγύας, Φλέγων, Φλίας, Φλογίδας, Φόβος, Φοιβίδας, Φοίβος, Φοίτιος, Φόλας, Φολείδης, Φολέας, Φόλος, Φόρβας, Φόρβος, Φόρκυς, Φόρμις, Φορμίων, Φορωνεύς, Φρασίας, Φρασίδαμος, Φρασικλείδης, Φράσιμος, Φρασίας, Φράσιος, Φράστωρ, Φρικίας, Φρίκιος, Φρίκων, Φρίξος, Φροντίδας, Φρόντις, Φρύνις, Φρυνίσκος, Φρύνιχος, Φρύνων, Φυκιάδας, Φύλακος, Φύλαρχος, Φύλας, Φυλεύς, Φύλλις, Φυλόμαχος, Φυλόνομος,   Φυρόμαχος, Φύσιος, Φύταλος, Φωκίδης, Φωκίων, Φώκος, Φωκυλίδης,

Χαιρέας, Χαιρέδημος, Χαιρεκράτης, Χαιρέλεως, Χαιρέστρατος, Χαιρεφάνης, Χαιρέφιλος, Χαιρεφών, Χαιρήμων, Χαιρησίλεως, Χαιρίδας, Χαίρων, Χαιρώνδας, Χαίτος, Χαλκώδων, Χάλκων, Χαμαιλέων, Χάραξ, Χάρης, Χαριάδης, Χαρίδαμος, Χαρίδας, Χαρίδημος, Χαρικλείδης, Χαρικλής, Χαρίλαος, Χαρινάδης, Χαρίνος, Χαρίξεινος, Χάριππος, Χαρίσανδρος, Χαριτιμήδης, Χαρίτων, Χαρμαντίδης, Χαρμίδης, Χαρμίνος, Χάρμιππος, Χάρμις, Χαρμόλαος, Χάρμος, Χαροιάδης, Χαροπίνος, Χάροπος, Χάροψ, Χάρτας, Χαρώνδας, Χείλων, Χείμων, Χειρίσοφος, Χειρόμαχος, Χείρων, Χερσίας, Χερσιδάμας, Χερσικράτης, Χέρσις, Χερσίφρων, Χιλάς, Χίλεος, Χίλων, Χίονις, Χίων, Χοιρίλος, Χρέμης, Χρέμων, Χρεμωνίδης, Χρηστόδημος, Χρηστόδωρος, Χρόμις Χρομίος, Χρόμων, Χρυσάωρ, Χρύσερμος, Χρύσης, Χρύσιππος, Χρυσόγονος, Χρυσόθεμις, Χρύσος.

Ώγυγος, 'Ωκεανός, Ώκελλος, Ωκύαλος, Ώκυτος, Ωλενίας, Ωλήν, Ωρίων, Ώρος, Ώτος, Ώψ.

ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Άβα, Αβρώ, Αβρώτη, Αγαθόκλεια, Αγαμήδη, Αγανίκη, Αγανίππη, Αγαρίστη, Αγαύη, Αγγελία, Αγησιστράτη, Αγλαϊα, Αγλαϊς, Αγλαονίκη, Αγλαόπη, Αγλαοφήμη, Άγλαυρος, Άγραυλος, Αγναγόρα, Αγνοδίκη Αγνώ, Αγραία, Αγριόπη, Αγροιώ, Αγχίαλος, Αγχινόη, Αγχιρρόη, Αγωνίς, Αδέα, Αδιάντη, Αδιάτομος, Αδίτη, Αδμήτη, Αδράστεια, Αδρήστη, Αδύτη, Άελλα, Αελλώ, Αελλόπους, Αερία, Αερόπη, Αετία, Αθηνά, Αθηναϊς, Αθηνώ, Αθήνη, Αιαία, Αιαίη, Αιγαία, Αίγη, Αίγλη, Αιγληίς, Αοδεσία, Αιδώ, Αιθερία, Αιθίλλα, Αίθουσα, Αίθρα, Αιμυλία, Αιναρέτη, Αινήτη, Αινιώνη, Αιόλη, Αιολία, Αιρώ, Αίσαρα, Αισχρηίς, Αισχυλίς, Ακακαλλίς, Ακαλανθίς, Ακάλη, Ακάλλη, Ακαλλαρίς, Ακανθίς, Ακάστη, Ακεσώ, Ακμή, Ακρήτη, Ακταία, Ακτίς, Ακτορίς, Αλεξάνδρα, Αλθαία, Αλία, Αλιμήδη, Αλιφηραία, Αλκαθόη, Αλκάνδρη, Άλκηστις, Αλκιδίκη, Αλκιθόη, Αλκιμέδη, Αλκινόη, Αλκίππη, Αλκίς, Αλκμήνη, Αλκυόνη, Αλόπη, Αλφεσίβοια, Αμαδρυάς, Αμαζών, Αμαρυλλίς, Αμβροσία, Αμοίνη, Αμπελίς, Αμύκλα, Αμυμώνη, Αμφιθέα, Αμφίθεμις, Αμφιθόη, Αμφίκλεια, Αμφινόμη, Αμφιρρόη, Αμφιτρίτη, Αναξιβία, Αναξιρρόη, Άναξις, Αναξώ, Ανδρομάχη, Ανδρομέδα, Ανθηϊς, Άνθεια, Ανθήλεια, Ανθίππη, Άντεια, Αντιάνειρα, Αντιγόνη, Αντίκλεια, Αντιμάχη, Αντινόη, Αντιόπη, Ανύτη, Αξιόκερσα, Απυμοσύνη, Αργεία, Αργέλη, Άργη, Αργιόπη, Αρέθουσα, Αρεία, Αρηγονίς, Αρηιάς, Αρήνη, Αρήτη, Αριάδνη, Αρίσβη, Αριστοδήμη, Αριστομάχη, Αριστονίκη, Άρκη, Αρμονία, Άρνη, Αρσινόη, Άρτεμις, Αρχεάνασσα, Αρχεδίκη, Αρχία, Αρχιδίκη, Ασία, Άσκρη, Ασπασία, Αστερία, Αστερόδεια, Αστερόπεια, Αστερόπη, Αστραία, Αστυάνασσα, Αστυδάμεια, Αστυκράτεια, Αστυνόμη, Αστυόχη, Ασώπις, Αταλάντη, Ατθίς, Ατλαντείη, Αυγεία, Αύγη, Αυδάτα, Αυξώ, Αύρη, Αυτομάτη, Αυτομέδουσα, Αυτονόη, Αφροδίτη.

Βακχίς, Βαρκέτις, Βασιλώ, Βάτεια, Βατίς, Βαυώ, Βεβρύκη, Βελιστίχη, Βενθεσικύμη, Βερενίκη, Βερόη, Βία, Βίθυς, Βιλιστίχη, Βιστονίς, Βιτάλη, Βλάστα, Βοιώ, Βομβύκη, Βούρα, Βρασία, Βραυρώ, Βριμώ, Βρισηίς, Βρύκη, Βρύλλη, Βρυώ, Βρυμώ.

Γαία, Γαλάτεια, Γαλήνη, Γανυμήδα, Γαραμαντίς, Γενετυλλίς, Γευσιστράτη, Γλαύκη, Γλαυκίππη, Γλαυκοθέα, Γλαυκοθόη, Γλαυκονόμη, Γλαυκώπις, Γλυκέρα, Γλύκη, Γνάθαινα, Γογγύλα, Γόργη, Γοργοφόνη, Γοργύρα, Γοργώ, Γράμμη, Γρυμαία, Γύριννα.

Δαϊρα, Δαμία, Δαμνώ, Δαμώ, Δανάη, Δαυλίς, Δάφνη, Δεινομάχη, Δεινώ, Δεξαμένη, Δεξιθέα, Δέσποινα, Δηιάνειρα, Δηιδάμεια, Διόπεια, Δηιόπη, Δηιπύλη, Δηιφόβη, Δημαινέτη, Δημαρέτη, Δημήτηρ, Δημοδίκη, Δημονίκη, Δημοφίλη, Δημόχαρις, Δημώ, Δημώνασσα, Δηρώ, Δία, Διδώ, Δίκη, Δινδύμη, Διογένεια, Διόκλεια, Διομήδεια, Διομήδη, Διόνη, Διονυσία, Διόπη, Διοτίμα, Δίρκη, Διώνασσα, Διώνη, Διωξίππη, Δριμώ, Δρόση, Δρόσιλλα, Δριόπη, Δρυόπη, Δυναμένη, Δωδώνη, Δώρα, Δωρίππη, Δωρίς, Δωτία, Δωτίς, Δωτώ.

Εδοθαία, Ειδοθέα, Εθοδαία, Ειδομένη, Ειδώ, Ειλείθυια, Ειρήνη, Εκάβη, Εκαέργη, Εκάλη, Εκαμήδη, Εκάτη, Ελαϊς, Ελάρα, Ελάτεια, Ελένη, Ελευθώ, Ελίκη, Ελικωνίς, Έλλη, Ελπινίκη, Εναρέτη, Ενδηίς, Ενιπώ, Εντεδίκη, Ενυώ, Εξόλη, Επικάστη, Επιλαϊς, Επιπόλη, Ερασίκλεια, Ερατώ, Ερίβοια, Εριθακίς, Ερισθένεια, Ερίτιμος, Εριτίμη, Εριφύλη, Εριώπις, Ερμιόνη, Ερμίππη, Ερμοδίλη, Ερπυλλίς, Έρση, Ερύθεια, Ερύθρα, Ερυμάνθη, Ερυξώ, Ερυσίκη, Εσπέρα, Εσπερίς, Εταίρα, Ετεοκλυμένη, Εστία, Ευαγόρη, Ευάδνη, Ευαίχμη, Ευάνδρη, Ευάνθη, Ευάρδη, Ευαρέτη, Ευάρνη, Εύβοια, Ευβούλη, Ευβώτη, Ενώτη, Ευδώρα, Ευηνία, Ευηνίνη, Ευήρη, Ευθυμία, Ευίππη, Ευκράντη, Ευλιμένη, Ευμείδη, Ευμόλπη, Ευνίκη, Ευνομία, Ευξάνθη, Ευπόμπη, Ευρυάλη, Ευρυάνασσα, Ευρυβία, Ευρυδάμη, Ευρυδίκη, Ευρύθεμις, Ευρυθόη, Ευρύκη, Ευρύκλεια, Ευρυκύδη, Ευρυμέδη, Ευρυμέδουσα, Ευρυνόμη, Ευρυπύλη, Ευρυτέλη, Ευρύτη, Ευρυφάεσσα, Ευρώπη, Ευρωτώ, Ευτέρπη, Ευφήμη, Ευφημία, Ευφροσύνη, Ευώπις, Εχεκράτεια.

Ζευξίππη, Ζευξώ, Ζηνοβία.

Ήβη, Ηγεμόνη, Ηγερία, Ηγησάνδρα, Ηγησιπύλη, Ηγητορία, Ηδύλη, Ηετιώνη, Ηιόνη, Ηλέκτρα, Ηλεκτρυώνη, Ηλιάς, Ημιθέα, Ηνιόχη, Ηπιόνη, Ήρα, Ηριγόνη, Ήριννα, Ηροφίλη, Ηρώ, Ησιόνη, Ησυχεία, Ηφαιστίνη, Ηχώ, Ηώνη, Ηώ.

Θαϊς, Θάλασσα, Θάλεια, Θαλλώ, Θανάκη, Θεανώ, Θεία, Θειαντίς, Θειαντίνη, Θελξινόη, Θελξίπεια, Θέλπουσα, Θέμις, Θεμιστονόη, Θεμιστώ, Θεοδότη, Θεόκλεια, Θεονόη, Θεόπη, Θεοφάνη, Θεοφανώ, Θεράπνη, Θέσπεια, Θεσπιάς, Θέτις, Θήβη, Θόη, Θόωσα, Θράσσα, Θρύα, Θυία, Θυμαρίδη, Θυώνη.

Ιαινώ, Ίαιρα, Ιάμβη, Ιάνασα, Ιάνθη, Ιασώ, Ιάχη, Ιδαία, Ίδη, Ιδυία, Ιερόκλεια, Ιερομνήμη, Ιλάειρα, Ινώ, Ιοδάμεια, Ιόεσσα, Ιοκάστη, Ιόλη, Ιόνη, Ιόπη, Ιππαρέτη, Ιπποδάμεια, Ιπποδίκη, Ιππόζυγος, Ιπποθόη, Ιπποκράτη, Ιππολύτη, Ιππόνη, Ιππονόη, Ιππονόμη, Ιππώ, Ίρις, Ίρρα, Ισαία, Ίσις, Ισμήνη, Ισμηνία, Ισμηνοδώρα, Ίσση, Ιστορίς, Ίσχυς, Ιτέα, Ιτώνη, Ίυγξ, Ιφθίμη, Ιφιάνασσα, Ιφιάνειρα, Ιφιγένεια, Ιφιμέδεια, Ιφιμέδουσα, Ιφιμέθεια, Ιφινόη, Ιφινόμη, Ίφις, Ιώ.

Καβείρα, Κάλαιθις, Καλάμητις, Καλιάνδη, Καλιάνασσα, Καλλιάνειρα, Καλλιδίκη, Καλλιθόη, Καλλικρίτη, Καλλινία, Καλλιξένα, Καλλιόπη, Καλλιρρόη, Καλλίστη, Καλλιστράτη, Καλλιστώ, Καλλιφάνεια, Καλύκη, Καλυψώ, Καλχινία, Καμάρινα, Καμειρώ, Κανάκη, Κανάχη, Καπύλη, Κάρμη, Καρπώ, Κασάνδρα, Κασσιόπεια, Κασσιόπη, Κασσιφόνη, Κασσωτίς, Κασταλία, Καστιάνειρα, Κέγχρις, Κελαινώ, Κερδώ, Κέρθη, Κερκηίς, Κητώ, Κίλλα, Κίρκη, Κίρρα, Κίσσαιθα, Κισσηίς, Κλεαρίστη, Κλεις, Κλεισιδίκη, Κλειταγόρα, Κλείτη, Κλειτή, Κλειτώ, Κλειώ, Κλεόβοια, Κλεοβούλη, Κλεοδίκη, Κλεοδόξη, Κλεοδώρα, Κλεόλα, Κλεονίκη, Κλεοπάτρα, Κλεοφίλη, Κλεοχάρεια, Κλεώνη, Κλησιδίκη, Κλησώ, Κλονίη, Κλονία, Κλυμένη, Κλυταιμνήστρα, Κλυτία, Κλυτίππη, Κλυτοδώρα, Κλωθώ, Κοία, Κοιαντίς, Κοισύρα, Κοκκαλίνη, Κολυμβάς, Κομαιθώ, Κόριννα, Κορωνίς, Κοττυτώ, Κρανάη, Κρναίχμη, Κρέουσα, Κρινώ, Κρισίη, Κρόεσσα, Κροκάλη, Κτήσυλλα, Κτιμένη, Κυανή, Κυβέλη, Κυδίππη, Κυλλήνη, Κυματολήγη, Κύμη, Κυμοδόμη, Κυμοδόκη, Κυμοθόη,Κυμοπόλεια, Κυμώ, Κύνα, Κυνίσκα, Κύννα, Κυνώ, Κυρήνη, Κωρυκία,.

Λάβδα, Λαγίσκα, Λαδίκη, Λαιανδρίς, Λαίς, Λαμπετίη, Λαμπιδώ, Λαμπιτώ, Λάνασσα, Λανίκη, Λαογόρη, Λαοδάμεια, Λαοδίκεια, Λαοδίκη, Λαοθόη, Λαοκόωσα, Λαομέδεια, Λαονόμη, Λαοφόντη, Λασθενία, Λάχεσις, Λέαινα, Λεάνειρα, Λειαγόρη, Λεόντιον, Λεσβόθεμις, Λευκίππη, Λευκοθέα, Λευκονόη, Λευκωσία, Λήδα, Λητώ, Λίγεια, Λίλαια, Λοξώ, Λύδη, Λυκαίνιον, Λύκη, Λυμνώρεια, Λύρα, Λυσάνδρα, Λυσανία, Λύση, Λυσιάνασσα, Λυσιδίκη, Λυσιμάχη, Λυσίππη, Λυσιστράτη, Λυταία.

Μαία, Μαίρα, Μακαρία, Μακκώ, Μάκρις, Μαλθάκη, Μανία, Μαντώ, Μάρπησσα, Μάρση, Μέγαιρα, Μεγαλοστράτη, Μεγαμήδη, Μεγάνειρα, Μεγάρα, Μέγιλλα, Μεγιστώ, Μεδοντιάς, Μέδουσα, Μεθάρμη, Μέλαινα, Μελανθώ, Μελάνθη, Μελανίππη, Μελέτη, Μελία, Μελίβοια, Μελίη, Μελίνη, Μελιννώ, Μελιξώ, Μέλισσα, Μελιστίχη, Μελίτεια, Μελίτη, Μέλπεια, Μελπομένη, Μέμφις, Μενεσθώ, Μενίππη, Μερόπη, Μεσσήνη, Μετάνειρα, Μετώπη, Μηδεσικάστη, Μήδεια, Μήθυμνα, Μηλόβοσις, Μήστρα, Μήτα, Μητιάδουσα, Μήτις, Μητίχη, Μίδεια, Μιλτώ, Μινυάς, Μνημοσύνη, Μνησαρέτη, Μνησιμάχη, Μνησίφιλος, Μνήστρα, Μολπαδία, Μολπία, Μονίμη, Μορφώ, Μοσχίνα, Μοτύη, Μυία, Μυκήνη, Μύρινα, Μυρμιδόνη, Μύρρα, Μυρρίνη, Μυρτάλη, Μυρτία, Μύρτις, Μυρτόεσσα, Μυρτώ, Μυρώ.

Ναϊς, Ναϊάς, Ναννώ, Ναυσιθόη, Ναυσικά, Νέαιρα, Νεβροφόνη, Νέδα, Νειτήτις, Νεμεάς, Νέμεσις, Νεοβούλη, Νεόμηρις, Νεφέλη, Νηλώ, Νημερτής, Νηρηίς, Μησαίη, Νησώ, Νικαγόρα, Νικάνδρα, Νικαρέτη, Νικασίπολις, Νίκη, Νικίππη, Νικοβούλη, Νικοδίκη, Νικοθόη, Νικοστράτη, Νικοτέλεια, Νίκυλλα, Νικώ, Νιόβη, Νομία, Νοσσίς, Νύσα, Νυσηίς, Νυχεία, Νώνακρις,.

Ξάνθη, Ξανθίππη, Ξανθίς, Ξανθώ, Ξενέα, Ξενοδίκη, Ξενόκλεια, Ξενοκρίτη, Ξένυλλα.

Οθρηίς, Οία, Οίβη, Οίμη, Οινόη, Ομφάλη, Οινώνη, Ολυμπιάς, Ολύμπουσα, Ομφάλη, Οπώρα, Ορείη, Ορθαία, Ορσεδίκη, Ορσηίς, Ορσινόμη, Οτρήρη, Ουρανία.

Πακάτη, Παμφίλη, Παμφύλη, Πανάκεια, Πανδαία, Πανδίη, Πάνδροσος, Πανδώρα, Πανθαλίς, Παννυχίς, Πανόπη, Παντείδυια, Παντίκα, Πάρεια, Παρθενία, Παρθενίς, Παρθενόπη, Παρθένος, Πασιθέα, Πασιθόη, Πασιφάη, Πατρώ, Πεδιάς, Πειθώ, Πειρήνη, Πεισιδίκη, Πεισινόη, Πελάργη, Πελόπεια, Πελοπία, Πενθεσίλεια, Περίαλλα, Περίαπις, Περίβοια, Περικλυμένη, Περικτιόνη, Περιμήδη, Περιμήλη, Περινείκη, Πέρση, Περσηίς, Πετραία, Πέττα, Πεύκη, Πηνελόπη, Πηρώ, Πιέρεια, Πιτάνη, Πίτυς, Πλαθάνη, Πλαγγών, Πλακία, Πλειάδα, Πληιόνη, Πληξαύρη, Πλουτώ, Ποδάργη, Ποδάρκη, Πολάργη, Πολύβοια, Πολυδάμνα, Πολυδώρα, Πολυκάστη, Πολύκλεια, Πολυμήδη, Πολυμήλη, Πολύμνια, Πολυνόη, Πολυξένη, Πολυξώ, Ποντοπόρεια, Πραξαγόρα, Πραξιδίκη, Πραξιθέα, Πράξιλλα, Πραξινόη, Πρόκλεια, Πρόκνη, Πρόκρις, Προμένεια, Προνόη, Πρόσυμνα, Πρυμνώ, Πρωτογένεια, Πρωτομέδεια, Πρωτομέδουσα, Πρωτώ, Πυθιονίκη, Πυλάργη, Πυραλλίς, Πυργώ, Πυρήνη, Πυρίππη, Πύρρα.

Ραδινή, Ρέα, Ρηγίλλα, Ρήνη, Ρόδεια, Ρόδη, Ροδία, Ροδίππη, Ροδόκλεια, Ροδόπη, Ρόδος, Ροδώπις, Ροιώ.

Σαισάρα, Σάλπη, Σαπφώ, Σατύρα, Σαώ, Σειλήνη, Σειρήν, Σελάνα, Σελάνη, Σελήνη, Σεμέλη, Σθενέβοια, Σθενέλη, Σθενώ, Σίβυλλα, Σιγή, Σίδη, Σιδηρώ, Σίμαιθα, Σιμίχη, Σινόη, Σινώπη, Σμύρνα, Σπειώ, Στερόπη, Στίλβη, Στρατονίκη, Στρυβήλη, Στρυμώ, Στύγνη, Στυξ, Σωσάνδρα, Σωσώ.

Ταϋγέτη, Τελεσθώ, Τελέσιλλα, Τελευταγόρα, Τερψικράτη, Τερψιχόρη, Τηθύς, Τηλεδίκη,Τηλεγόνη, Τηλέφασσα, Τηριδάη, Τηρηϊς, Τίασα, Τισαμόρη, Τιλφούσα, Τιμαία, Τιμαιθώ, Τιμάνδρα, Τιμαρέτη, Τιμόκλεια, Τιμονόη, Τιμύχα, Τιμώ, Τιμώσα, Τισιφόνη, Τιτάνη, Τιφύση, Τοξοκράτη, Τουδώ, Τριτώ, Τρύφαινα, Τρυφέρα, Τυρία, Τυρώ, Τύχη .

Υάδα, Υάκινθις, Υγιεία, Υέλη, Υμνίς, Υπατία, Υπερίππη, Υπερμνήστρα, Υπερόχη, Υρμίνη, Υρνηθώ, Υψιπύλη.

Φαέθουσα, Φάεννα, Φαίδρα, Φαιναγόρη, Φαιναρέτη, Φαινώ, Φανοστράτη, Φανώ, Φάρτη (Φάρη), Φερενίκη, Φερετίμη, Φέρουσα, Φημονόη, Φηνώ, Φθία, Φίλα, Φιλαινέτη, Φιλαινίς, Φιληρατίς, Φιλίνη, Φίλιννα, Φιλίστα, Φιλοδάμεια, Φιλοδίκη, Φιλομάχη, Φιλομέδουσα, Φιλομήλα, Φιλονόη, Φιλονόμη, Φιλοξένη, Φιλύρα, Φιλώ, Φιλωνίς, Φιλωτέρα, Φόβη, Φοιβίς, Φοίβη, Φόρμη, Φορωνίς, Φρονίμη, Φρύνη, Φυληϊς, Φυλλίς, Φυλονόη, Φυλώ, Φύη, Φυσάδεια.

Χαιρεστράτη, Χαλκιόπη, Χαρίκλεια, Χαρικλώ, Χάρις, Χαρισία, Χαριτώ, Χάρμιον, Χαρμιώνη, Χθονοφύλη, Χιόνη, Χλόη, Χλωρίς, Χρομία, Χρυσανθίς, Χρυσάριον, Χρύση, Χρυσηίς, Χρύσιλλα, Χρυσίππη, Χρυσογένεια, Χρυσογόνη, Χρυσόθεμις, Χρυσοπέλεια, Χρυσόρθη.

Ψαμάθεια, Ψαμάθη, Ψωφίς.

Ωγυγία, Ωκάλεια, Ωκεανίνη, Ωκυθόη, Ωκυπέτη, Ωκυρρόη, Ωρείθυια.

votre commentaire

ΠΥΘΙΑΣ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Par Dimos dans Articles le 16 Octobre 2010 à 23:20

ΠΥΘΙΑΣ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Στον πρόναο του Ναού του Απόλλωνος στους Δελφούς, αναγράφονταvτα δύο περίφημα Δελφικά παραγγέλματα, "ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ" και "ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ", εκατέρωθεν του ιερού γράμματος "Ε".
Τα Δελφικά αυτά παραγγέλματα, μαζί με άλλα 145 ακόμη, 147 συνολικά ήταν οι υποθήκες που παρέδωσαν οι Επτά Σοφοί στις επερχόμενες γενιές, "ωφελήματα ανθρώποις ες βίον".

Παυσανίας, "Ελλάδος Περιήγησις", βιβλ. 10 ("Φωκικά"), κεφ. 24, §1, 1-13: Εν δε τω προνάω τω εν Δελφοίς γεγραμμένα εστίν ωφελήματα ανθρώποις ες βίον, εγράφη δε υπό ανδρών ους γενέσθαι σοφούς λέγουσιν Έλληνες. Ούτοι δε ήσαν εκ μεν Ιωνίας Θαλής τε Μιλήσιος και Πριηνεύς Βίας, Αιολέων δε των εν Λέσβωι Πιττακός Μυτιληναίος, εκ δε Δωριέων των εν τη Ασία Κλεόβουλος Λίνδιος, και Αθηναίός τε Σόλων και Σπαρτιάτης Χίλων· τον δε έβδομον Πλάτων ο Αρίστωνος αντί Περιάνδρου του Κυψέλου Μύσωνα κατείλοχε τον Χηνέα· κώμη δε εν τη Οίτη τω όρει ωκούντο αι Χήναι. Ούτοι ουν οι άνδρες αφικόμενοι ες Δελφούς ανέθεσαν τω Απόλλωνι τα αδόμενα Γνώθι σαυτόν και Μηδέν άγαν.
Ιωάννης Στοβαίος, "Ανθολόγιον", βιβλ. 3, κεφ. 1, §173:
Σωσιάδου των επτά σοφών υποθήκαι.

ΕΠΟΥ ΘΕΩ	ΝΟΜΩ ΠΕΙΘΟΥ	ΘΕΟΥΣ ΣΕΒΟΥ	ΓΟΝΕΙΣ ΑΙΔΟΥ
ΓΝΩΘΙ ΜΑΘΩΝ	ΗΤΤΩ ΥΠΟ ΔΙΚΑΙΟΥ	ΑΚΟΥΣΑΣ ΝΟΕΙ	ΣΑΥΤΟΝ ΙΣΘΙ
ΓΑΜΕΙΝ ΜΕΛΛΕ	ΚΑΙΡΟΝ ΓΝΩΘΙ	ΦΡΟΝΕΙ ΘΝΗΤΑ	ΞΕΝΟΣ ΩΝ ΙΣΘΙ
ΕΣΤΙΑΝ ΤΙΜΑ	ΑΡΧΕ ΣΕΑΥΤΟΥ	ΦΙΛΟΙΣ ΒΟΗΘΕΙ	ΘΥΜΟΥ ΚΡΑΤΕΙ
ΠΡΟΝΟΙΑΝ ΤΙΜΑ	ΦΡΟΝΗΣΙΝ ΑΣΚΕΙ	ΟΡΚΩ ΜΗ ΧΡΩ	ΦΙΛΙΑΝ ΑΓΑΠΑ
ΔΟΞΑΝ ΔΙΩΚΕ	ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΑΝΤΕΧΟΥ	ΨΕΓΕ ΜΗΔΕΝΑ	ΕΠΑΙΝΕΙ ΑΡΕΤΗΝ
ΣΟΦΙΑΝ ΖΗΛΟΥ	ΚΑΛΟΝ ΕΥ ΛΕΓΕ	ΠΡΑΤΤΕ ΔΙΚΑΙΑ	ΕΥΓΕΝΕΙΑΝ ΑΣΚΕΙ
ΦΙΛΟΙΣ ΕΥΝΟΕΙ	ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ	ΚΑΚΙΑΣ ΑΠΕΧΟΥ	ΚΟΙΝΟΣ ΓΙΝΟΥ
ΕΛΠΙΔΑ ΑΙΝΕΙ	ΦΥΛΑΚΗ ΠΡΟΣΕΧΕ	ΦΘΟΝΕΙ ΜΗΔΕΝΙ	ΕΥΕΡΓΕΣΙΑΣ ΤΙΜΑ
Ο ΜΕΛΛΕΙΣ, ΔΟΣ	ΤΕΧΝΗ ΧΡΩ	ΥΦΟΡΩ ΜΗΔΕΝΑ	ΛΑΒΩΝ ΑΠΟΔΟΣ
ΗΘΟΣ ΔΟΚΙΜΑΖΕ	ΣΟΦΟΙΣ ΧΡΩ	ΕΥΧΟΥ ΔΥΝΑΤΑ	ΦΟΝΟΥ ΑΠΕΧΟΥ
ΓΝΟΥΣ ΠΡΑΤΤΕ	ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΓΙΝΟΥ	ΟΣΙΑ ΚΡΙΝΕ	ΕΥΛΟΓΕΙ ΠΑΝΤΑΣ
ΔΙΑΒΟΛΗΝ ΜΙΣEI	ΔΟΛΟΝ ΦΟΒΟΥ	ΕΧΩΝ ΧΑΡΙΖΟΥ	ΥΙΟΥΣ ΠΑΙΔΕΥΕ
ΠΑΣΙΝ ΑΡΜΟΖΟΥ	ΙΚΕΤΑΣ ΑΙΔΟΥ	ΥΒΡΙΝ ΜΙΣΕΙ	ΟΡΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
ΧΡΟΝΟΥ ΦΕΙΔΟΥ	ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ	ΦΙΛΩ ΧΑΡΙΖΟΥ	ΙΔΙΑ ΦΥΛΑΤΤΕ
ΑΚΟΥΕ ΠΑΝΤΑ	ΑΛΛΟΤΡΙΩΝ ΑΠΕΧΟΥ	ΕΥΦΗΜΟΣ ΙΣΘΙ	ΔΙΚΑΙΩΣ ΚΤΩ
ΑΓΑΘΟΥΣ ΤΙΜΑ	ΚΡΙΤΗΝ ΓΝΩΘΙ	ΓΑΜΟΥΣ ΚΡΑΤΕΙ	ΤΥΧΗΝ ΝΟΜΙΖΕ
ΕΓΓΥΗΝ ΦΕΥΓΕ	ΑΠΛΩΣ ΔΙΑΛΕΓΟΥ	ΟΜΟΙΟΙΣ ΧΡΩ	ΔΑΠΑΝΩΝ ΑΡΧΟΥ
ΚΤΩΜΕΝΟΣ ΗΔΟΥ	ΑΙΣΧΥΝΗΝ ΣΕΒΟΥ	ΧΑΡΙΝ ΕΚΤΕΛΕΙ	ΕΥΤΥΧΙΑΝ ΕΥΧΟΥ
ΤΥΧΗΝ ΣΤΕΡΓΕ	ΕΡΓΑΖΟΥ ΚΤΗΤΑ	ΑΚΟΥΩΝ ΟΡΑ	ΠΑΙΣ ΩΝ ΚΟΣΜΙΟΣ ΙΣΘΙ
ΓΛΩΤΤΑΝ ΙΣΧΕ	ΟΝΕΙΔΟΣ ΕΧΘΑΙΡΕ	ΚΡΙΝΕ ΔΙΚΑΙΑ	ΥΒΡΙΝ ΑΜΥΝΟΥ
ΑΙΤΙΩ ΠΑΡΟΝΤΑ	ΧΡΩ ΧΡΗΜΑΣΙΝ	ΛΕΓΕ ΕΙΔΩΣ	ΦΘΙΜΕΝΟΥΣ ΜΗ ΑΔΙΚΕΙ
ΑΛΥΠΩΣ ΒΙΟΥ	ΟΜΙΛΕΙ ΠΡΑΩΣ	ΦΙΛΟΦΡΟΝΕΙ ΠΑΣΙΝ	ΕΥΓΝΩΜΩΝ ΓΙΝΟΥ
ΓΥΝΑΙΚΟΣ ΑΡΧΕ	ΥΙΟΙΣ ΜΗ ΚΑΤΑΡΩ	ΣΕΑΥΤΟΝ ΕΥ ΠΟΙΕΙ	ΕΥΠΡΟΣΗΓΟΡΟΣ ΓΙΝΟΥ
ΒΟΥΛΕΥΟΥ ΧΡΟΝΩ	ΠΟΝΕΙ ΜΕΤ' ΕΥΚΛΕΙΑΣ	ΠΡΑΤΤΕ ΣΥΝΤΟΜΩΣ	ΑΠΟΚΡΙΝΟΥ ΕΝ ΚΑΙΡΩ
ΕΡΙΝ ΜΙΣΕΙ	ΠΡΕΣΒΥΤΗΣ ΕΥΛΟΓΟΣ	ΗΒΩΝ ΕΓΚΡΑΤΗΣ	ΑΤΥΧΟΥΝΤΙ ΣΥΝΑΧΘΟΥ
ΟΦΘΑΛΜΟΥ ΚΡΑΤΕΙ	ΟΜΟΝΟΙΑΝ ΔΙΩΚΕ	ΑΡΡΗΤΟΝ ΚΡΥΠΤΕ	ΤΟ ΚΡΑΤΟΥΝ ΦΟΒΟΥ
ΦΙΛΙΑΝ ΦΥΛΑΤΤΕ	ΚΑΙΡΟΝ ΠΡΟΣΔΕΧΟΥ	ΕΧΘΡΑΣ ΔΙΑΛΥΕ	ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΘΗΡΩ
ΕΥΦΗΜΙΑΝ ΑΣΚΕΙ	ΓΗΡΑΣ ΠΡΟΣΔΕΧΟΥ	ΑΠΕΧΘΕΙΑΝ ΦΕΥΓΕ	ΕΠΙ ΡΩΜΗ ΜΗ ΚΑΥΧΩ
ΠΛΟΥΤΕΙ ΔΙΚΑΙΩΣ	ΔΟΞΑΝ ΜΗ ΛΕΙΠΕ	ΚΑΚΙΑΝ ΜΙΣΕΙ	ΚΙΝΔΥΝΕΥΕ ΦΡΟΝΙΜΩΣ
ΠΛΟΥΤΩ ΑΠΙΣΤΕΙ	ΧΡΗΣΜΟΥΣ ΘΑΥΜΑΖΕ	ΑΠΟΝΤΙ ΜΗ ΜΑΧΟΥ	ΜΑΝΘΑΝΩΝ ΜΗ ΚΑΜΝΕ
ΣΕΑΥΤΟΝ ΑΙΔΟΥ	ΟΥΣ ΤΡΕΦΕΙΣ, ΑΓΑΠΑ	ΜΗ ΑΡΧΕ ΥΒΡΙΖΕΙΝ	ΕΠΑΓΓΕΛΟΥ ΜΗΔΕΝΙ
ΤΕΛΕΥΤΩΝ ΑΛΥΠΟΣ	ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ ΑΙΔΟΥ	ΧΑΡΙΖΟΥ ΑΒΛΑΒΩΣ	ΝΕΩΤΕΡΟΝ ΔΙΔΑΣΚΕ
ΤΥΧΗ ΜΗ ΠΙΣΤΕΥΕ	ΜΗ ΕΠΙ ΠΑΝΤΙ ΛΥΠΟΥ	ΕΠΙ ΝΕΚΡΩ ΜΗ ΓΕΛΑ	ΕΥ ΠΑΣΧΕ ΩΣ ΘΝΗΤΟΣ
ΒΙΑΣ ΜΗ ΕΧΟΥ	ΕΞ ΕΥΓΕΝΩΝ ΓΕΝΝΑ	ΜΕΣΟΣ ΔΙΚΑΙΟΣ	ΤΩ ΒΙΩ ΜΗ ΑΧΘΟΥ
ΠΕΡΑΣ ΕΠΙΤΕΛΕΙ ΜΗ ΑΠΟΔΕΙΛΙΩΝ		ΦΕΙΔΟΜΕΝΟΣ ΜΗ ΛΕΙΠΕ
ΑΔΩΡΟΔΟΚΗΤΟΣ ΔΙΚΑΖΕ		ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ
ΑΜΑΡΤΑΝΩΝ ΜΕΤΑΝΟΕΙ		ΠΡΑΤΤΕ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΩΣ
ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

votre commentaire

La prière cachée de l'alphabet grec

Par Dimos dans Articles le 25 Septembre 2010 à 22:28

La prière cachée de l'alphabet grec

Η κρυμμένη προσευχή του Ελληνικού αλφαβήτου

Πανάρχαια προσευχή - επίκληση υπάρχει και λειτουργεί μυστικά μέσα στο Ελληνικό Αλφάβητο από καταβολής του.

Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνησή τους (Άλφα, Βήτα, Γάμα κλπ.) δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μια πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανώτερης σύλληψης.

Σύμφωνα με αυτήν τη γνωστή μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα: Στίγμα ή Δίγαμα F ) ακούγονται και γράφονται ως εξής:

ΑΛΦΑ - ΒΗΤΑ - ΓΑΜΑ - ΔΕΛΤΑ - ΕΨΙΛΟΝ - ΣΤΙΓΜΑ - ΖΗΤΑ - ΗΤΑ - ΘΗΤΑ - ΙΩΤΑ - ΚΑΠΠΑ - ΛΑΜΒΔΑ - ΜΙ - ΝΙ - ΞΙ - ΟΜΙΚΡΟΝ - ΠΙ - ΡΟ - ΣΙΓΜΑ - ΤΑΥ - ΥΨΙΛΟΝ - ΦΙ - ΧΙ - ΨΙ - ΩΜΕΓΑ.

Αποκωδικοποιώντας την γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής Επιστήμης, έχουμε τα ακόλουθα:

“ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ. ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ. ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ ΔΑ. ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ!”

Εν συνεχεία, αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται, έχουμε την ανάδυση μιας θαυμάσιας κοσμογονικής προσευχής - επίκλησης προς την πηγή του Φωτός:

“ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!

ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ.

ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ,

Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ

ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ.

(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞ Η,

Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ),

ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ

ΤΑΦΗ ΕΨ ΙΛΩΝ,

ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ,

Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)”.

Η επίκληση αυτή είναι καταγεγραμμένη από αιώνες στο υποσυνείδητο των Ελλήνων.

Αμέσως πιο κάτω αποκαλύπτουμε την σημασία των λέξεων της προσευχής αυτής:

Αλ = Ο νοητός ήλιος.

Φά-ος = το φώς.

Βη = προστακτική του ρημ. βαίνω (=βαδίζω, έρχομαι).

Τα = δοτική άρθρου δωρικού τύπου, τη, εις τήν.

Γα = Γή (δωρικός τύπος).

Άμα = (επιρρ.) συγχρόνως.

Ελ = ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος.

Εψ = ρήμ. έψομαι, εψ-ημένος = ψημένος.

Ιλών = ιλύς (ουσ.) = λάσπη, πηλός.

Στη = προστ. ρήμ. ίστημι.

΄Ιγμα = καταστάλαγμα, απόσταγμα.

Ζη = προστ. ρημ. ζώ.

Η = προστ. ρημ. ειμί, είμαι.

Θη = προστ. ρημ. θέτω.

Ιώτα = τα Ιώγα, τα Εγώ (πρβλ. αγγλ. Ι = εγώ).

Παλλάν = Ρημ. πάλλω (= δονούμαι, περιστρέφομαι) επιθ. παλλάς = πάλλουσα, περιστρεφόμενη (π.ρ.β.λ. Παλλάς Αθηνά).

Δα = άλλος τύπος της Γα, Γής (πρβλ. Δά- μήτηρ > Δημήτηρ > Δήμητρα = Μητέρα Γή)

Νύξ = (ουσ.) νύχτα.

Ο = (αναφ.) το οποίο, που.

Φύ(οι) = ευκτική ρημ. φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι).

Απόδοση:

Άλ, εσύ που είσαι το Φως, έλα στη Γή!

Κι εσύ Έλ ρίξε τις ακτίνες σου στην ιλύ που ψήνεται

(που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού).

Ας γίνει ένα καταστάλαγμα (μια ξηρά)

για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν

και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη.

Ας μην επικρατήσει η νύχτα, που είναι το μικρόν,

και κινδυνέψει να ταφεί (να σβήσει, να χαθεί)

το καταστάλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα ιλύ,

και ας αναπτυχθεί η Ψυχή, που είναι το μέγιστο,

το σημαντικότερο όλων!

Η εκφώνηση της επίκλησης αυτής, στον αρχαϊκό της τύπο, έχει μια ισχυρή δονητική επίδραση στους αισθανόμενους Ανθρώπους του Φωτός, σε όποιο σημείο αυτού του Πλανήτη και αν ίστανται..

Διότι πάνω απ΄ όλα είναι μια μυστηριακή κρούση στον ιερό σπόρο της Ψυχής τους...

Google Traduction

Ancienne prière - est invoqué et exploite secrètement dans l'alphabet grec de son existence
La séquence de lettres dans son intégralité leur a donné (Alpha, Beta, Gamma, etc) ne sont pas du tout accidentelle, mais derrière qui sous-tend une grammaire complète, éditoriale et conceptuelle de continuité, de conception supérieur.
Selon notre prononciation, des lettres grecques (après l'ajout et maintenant sixième lettre disparue: la stigmatisation ou F Digama) entendu et lu comme suit:
Alpha - Bêta - Gamma - Delta - EPSILON - stigma - Zita - HTA - Theta - Iota - Kappa - LAMVDA - MI - NI - XI - OMIKRON - PI - RO - Sigma - Taf - YPSILON - FI - XI - Psi - Omega.
Décodant la disposition connue, qui a été en conformité avec les principes de la Science Hermétique, nous avons ce qui suit:
" AL FA, BH TA GA (A) MA DE (E) L TA EPS ILON. STI (H) GMA. ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, THI ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ ΔΑ. ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ!”"

(H ita Grec)
Par la suite, après avoir ajouté les liants implicites et les verbes sont omises, nous avons l'émergence d'une prière merveilleuse kosmogonikis - invoquant la source de lumière:
“ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!

ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ.

ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ,

Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ

ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ.

(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞ Η,

Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ),

ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ

ΤΑΦΗ ΕΨ ΙΛΩΝ,

ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ,

Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)”
La référence est enregistrée dans le subconscient des Grecs.
Immédiatement au-dessous de révéler le sens des mots de cette prière:
Al = Le soleil imaginables.
Fa-os= lumière.
Bn = impératif du verbe βαίνω.(=Je marche, je viens).
Τα Datif d'article = type datif dorique, l', à elle.
Γα = Terre (type dorique).
Άμα = (epirr.) simultanément.
El = le Soleil invisible, l'arrivant.
Εψ = ρήμ. έψομαι, εψ-ημένος = ψημένος. Eps = verbe. epsomai, eps =Cuit.
Ιλών = ιλύς (ουσ.) = λάσπη, πηλός= boue, d'argile.
Στη = προστ. ρήμ. ίστημι.. istimi.
΄Ιγμα = καταστάλαγμα, απόσταγμα= dépôt, distillat.
Ζη = προστ. ρημ. ζώ.Je vis
Η = προστ. ρημ. ειμί, είμαι., je suis.
Θη = προστ. ρημ. θέτω.
Iota = Ιώτα = τα Ιώγα, τα Εγώ (πρβλ. αγγλ. Ι = εγώ).L' Anglais I am).
Pallas =.Verbe, pulser (= vibration, tournoyer) désir. Pallas = battant, pivotant (p.r.v.l. Pallas Athéna).
Da = un autre type de Γα, Γής, la terre (cf. Da-mère> Dimitir> = Demeter Terre-Mère)
Nyx = (n.) la nuit.
O = (ref), qui, qui, où.
Φύ(οι) = ευκτική ρημ. φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι).= PHM optatif. Fyo (germination, croissance).

Rendement:
Al (Le soleil imaginables) , vous êtes dans la lumière, venu sur Terre!
Et toi EL(Le soleil invisible,l'arrivant) envoie tes rayons à la matière qu'elle bouillonne
laissons se faire un égouttement (terre ferme)
pour qu'ils puissent survivre les ego,

exister et rester sur la terre vibratile
Ne nous laissez pas la nuit dominer, ce qui est le micro (Minimum)
et d'être en danger de s' enterré (s'éteindre, disparaître)
le dépôt du feu dans la bouillonnante matière
et laisser l'âme se développer ,Ce qui est le maximum
le plus importante de tous!

La prononciation de cette invocation, l'ancienne formule a une forte influence sur la lumière du peuple sentiment vibrant de n'importe où sur cette planète si istantai ..
Parce qu'il est avant tout un marteau mystique de la graine sacrée de l'âme.

votre commentaire
1 2 3 4 5 6 7 8 9 ...

Le Dodécalogue de Gypsy(Poème)

LA THÉOGONIE D'HÉSIODE

&#917;&#923;&#923;&#919;&#925;&#937;&#925; &#927;&#925;&#927;&#924;&#913;&#932;&#913;

&#928;&#933;&#920;&#921;&#913;&#931; &#915;&#929;&#913;&#924;&#924;&#913;&#932;&#913;

La prière cachée de l'alphabet grec

Η κρυμμένη προσευχή του Ελληνικού αλφαβήτου

ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΝΟΜΑΤΑ

ΠΥΘΙΑΣ ΓΡΑΜΜΑΤΑ